Μελέτη ΟΟΣΑ: Ανακύκλωση VS παραγωγή νέων πλαστικών, σημειώσατε διπλό

του Δημήτρη Διαμαντίδη

«Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της τελευταίας διεθνούς μελέτης του ΟΟΣΑ για το ζήτημα της ανακύκλωσης των πλαστικών, όπου καταγράφεται ξεκάθαρα το εξής συμπέρασμα: η παραγωγή πλαστικών εξακολουθεί να μη βασίζεται ακόμη σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ανακύκλωση.

Η έλλειψη ικανών ποσοτήτων πλαστικών για ανακύκλωση, τα απογοητευτικά σε κάποιες περιπτώσεις συστήματα συλλογής χρησιμοποιημένων πλαστικών κ.ά., οδηγούν στην ανάγκη εφαρμογής κατάλληλων δράσεων και πολιτικών, προκειμένου

να ενισχυθεί η βιομηχανία της ανακύκλωσης από τη συλλογή μέχρι και την παραγωγή.

Η μελέτη του ΟΟΣΑ έρχεται να απαντήσει στις αυξανόμενες προσπάθειες της ΕΕ να δημιουργήσει μία εσωτερική αγορά για τα πλαστικά προς ανακύκλωση, προκειμένου να αποφύγει και άλλα προβλήματα, όπως η απόφαση της Κίνας να σταματήσει τις εισαγωγές πλαστικών απορριμμάτων από άλλες χώρες (και Ευρωπαϊκές μεταξύ αυτών).

Η Κίνα ήταν μία «χοάνη» που υποδεχόταν τα 2/3 των παγκοσμίων εξαγωγών πλαστικών απορριμμάτων, αλλά πλέον οι ρυθμοί αυτοί έχουν ανακοπεί.

Η ΕΕ μπορεί να καταφέρνει να ανακυκλώνει περίπου το 30% των πλαστικών απορριμμάτων της (καλή επίδοση σε σχέση με άλλες περιοχές του κόσμου, όπως οι ΗΠΑ με 10%), αλλά τα ποσοστά αυτά είναι πολύ χαμηλά, σε σχέση με την πραγματικότητα της καθημερινής παραγωγής νέων πλαστικών.

Η παγκόσμια παραγωγή πλαστικών, κατά τον ΟΟΣΑ, έχει εκτοξευτεί από τους δύο εκατομμύρια τόνους της δεκαετίας του ’50, στους 407 εκατ. τόνους το 2015.

Το 14-18% των πλαστικών απορριμμάτων διεθνώς πηγαίνει προς ανακύκλωση και το 24% αποτεφρώνεται.

Τα υπόλοιπα τι απογίνονται;

Η μελέτη του ΟΟΣΑ είναι αποκαλυπτική: καίγονται σε ανοιχτούς χώρους, πετιούνται σε ανεξέλεγκτες χωματερές ή απλά απελευθερώνονται οπουδήποτε στο περιβάλλον.

Επίσης, υπάρχουν πολλές αχαρτογράφητες συνέπειες εξαιτίας του «κατακλυσμού» του περιβάλλοντος από τα μικροπλαστικά. Μία από αυτές είναι τα μολυσμένα ψάρια που καταναλώνουμε, τα οποία έχουν καταπιεί μικροπλαστικά, που στο τέλος καταλήγουν στο ανθρώπινο στομάχι.

Η ατμοσφαιρική ρύπανση από την αλόγιστη καύση πλαστικών σε χωματερές ή οπουδήποτε αλλού είναι επίσης ένας παράγοντας, που δεν έχει μετρηθεί.

Αντίθετα, έχει μετρηθεί το γεγονός πως η παραγωγή των περισσότερων πλαστικών που μας περιβάλλουν, προκαλεί την έκλυση 400 εκατ. τόνων αερίων του θερμοκηπίου κάθε χρόνο.