Αυτός ο πιτσιρικάς ζει ακόμη μέσα του…

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής – φοροτεχνικός

Σε μια γωνιά του μυαλού του παραμένουν αφυδατωμένα τα όνειρα από εκείνη την εποχή. Στο ίδιο ράφι παραδίπλα, βρίσκονται στοιβαγμένες και σκονισμένες οι ελπίδες μαζί με τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον που έταξαν κάποτε μέσω κενών βερμπαλισμών οι ταγοί του. Αγωνίστηκε σκληρά όλα αυτά τα χρόνια, τσαλάκωσε πολλές φορές την αξιοπρέπειά του και ακολούθησε ενίοτε ως πειθήνιο όργανο τα «πρέπει» που μπήκαν στο διάβα του.

Τελικά ποτέ δεν μεγάλωσε πραγματικά, παρόλο που το είδωλό του στον καθρέπτη δείχνει μια εικόνα γνωστή, αλλά εντελώς διαφορετική και με εμφανή τα σημάδια του χρόνου πάνω της. Κουβαλά πάντα μέσα του τον μικρό, ατίθασο, πεισματάρη, ρομαντικό και ονειροπόλο πιτσιρικά που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, που πάλευε πάντα για να κερδίσει, αλλά ήξερε και να χάνει. Πορεύονται μαζί όλα αυτά τα χρόνια και δεν είναι λίγες οι φορές που ξεπετιέται από μέσα του υποδαυλίζοντας τις αντιδράσεις του.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή το αόρατο χέρι του αθεράπευτα ρομαντικού πιτσιρικά τον σκουντούσε δυνατά και άγαρμπα για να τον ξυπνήσει από τον λήθαργο της εποχής. Σε κάθε τέτοιο ταρακούνημα θαρρείς και έπαιρνε ανάσα, άνοιγε διάπλατα τα μάτια της ψυχής κι έβλεπε τα πάντα γύρω του διαφορετικά βγαίνοντας ταυτόχρονα από το τέλμα.

Διαβαίνοντας τις στενωπούς της ζωής είχε πάντα ως συνοδοιπόρο αυτό το μειράκιο που κάθε φορά τον εξέπληττε με την αφοπλιστική του ειλικρίνεια, με την άποψη που είχε για όλα τα θέματα, αλλά και με την ανεπιτήδευτη προτροπή του να μην μεγαλώσει. Είναι δε αμίμητος ο τρόπος με τον οποίο ξεπετάγεται πολλές φορές —χρησιμοποιώντας το σαρκίο του— και κονιορτοποιεί όλη αυτή την απύθμενη οίηση πολλών συνομήλικων ή και μεγαλύτερων που τον περιτριγυρίζουν.

Η φρεσκάδα του νεαρού που ζει μέσα του, παραδόξως —και σε πείσμα πολλών— τον οδηγεί συχνά στη λήψη σωστών αποφάσεων, ενώ παράλληλα τον βοηθά να βλέπει τον κόσμο με άλλη ματιά. Βέβαια, κάνει και λάθη. Μα, και ποιος δεν κάνει λάθη άλλωστε! Οι άλλοι γύρω του τον χαρακτηρίζουν πολλές φορές γραφικό όμως δεν ασχολείται με ανούσιες μικρότητες. Λειτουργεί συνήθως με το συναίσθημα και όχι με την ψυχρή λογική ακολουθώντας πιστά και αταλάντευτα όσα είχε από πολύ παλιά στο μυαλό και στην ψυχή του. Έτσι, είναι συνεπής σε όσα πίστευε.

Ο μικρός μέσα του τον ωθεί ακόμη να αλλάξει τον κόσμο. Ναι, αυτός ο πιτσιρικάς που ακόμη ονειρεύεται μέσω του έμπειρου πλέον μυαλού και του ταλαιπωρημένου από τα χρόνια κορμιού. Κοιτάζοντάς τον μέσα στα μάτια και αδιαφορώντας για τις λίγες ρυτίδες γύρω από αυτά βλέπεις ακόμη τη σπιρτάδα της ματιάς του εφήβου που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, που επιθυμεί να τον κάνει καλύτερο, πιο ανθρώπινο, ειρηνικό, χωρίς μισαλλοδοξίες. Όχι, δεν είναι παλιμπαιδισμός όλο αυτό είναι σίγουρα κάτι άλλο, κάτι πιο ουσιαστικό, πιο ανθρώπινο.

Καθώς μεγαλώνει και τα χρόνια βαραίνουν την πλάτη του εύχεται να μη φύγει ποτέ από μέσα του αυτός ο μικρός ατίθασος νέος που πριν πολλά χρόνια τον είχαν γεμίσει με ελπίδες και τελικά αλλού τον έφερε η ζωή. Παρόλο που συχνά διαπληκτίζονται για διάφορα. Γιατί αν φύγει από μέσα του αυτός ο έφηβος ουσιαστικά δεν θα είναι πια ο ίδιος άνθρωπος, αλλά κάποιος άλλος που τελικά χώρεσε συμπιεσμένος στα «καλούπια» της εποχής που σχεδιάστηκαν επιμελώς από κάποιους ινστρούχτορες, προδίδοντας συνάμα όσα οραματίστηκε.