Το δημόσιο «ευχαριστώ» ενός Χανιώτη στην Τροχαία Χανίων

Τις δικές του σκέψεις για την κοινωνική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας και το ανθρώπινο πρόσωπο της Τροχαίας Χανίων, καταθέτει με επιστολή του ένας συμπολίτης μας, ο Αργύρης-Γεώργιος Σκλαβενίτης, ο οποίος θέλει να τους πει δημόσια ένα μεγάλο «ευχαριστώ».

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει και ελπίδα

Είναι 01:00 τη νύχτα και μόλις έχω γυρίσει από την νυχτερινή βόλτα με τον σκύλο μου. Βγαίνουμε κάθε βράδυ ακόμα και όταν βρέχει, ακόμα και όταν δεν έχουμε την διάθεση για περπάτημα. Καθημερινά, λοιπόν, βλέπουμε όπως και όλοι μας, την κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους. Ανύπαρκτα πεζοδρόμια,

αυτοκίνητα παντού παρκαρισμένα και με τον πιο θρασύ τρόπο, πεταμένα σκουπίδια, κολώνες της ΔΕΗ μες στη μέση και ούτω καθεξής. Αυτή τη φορά συνέβη κάτι όμως, που με πήγε ένα χρόνο πίσω.

Όταν την πρώτη και τελευταία φορά, έκανα προσπέραση σε δρόμο με διπλή γραμμή, μετά τα Μεγάλα Χωράφια κινούμενος από Χανιά προς Καλύβες. Κάτι το οποίο δεν ξέφυγε από την Τροχαία Χανίων και λίγα μέτρα μετά, με σταμάτησε. Θυμάμαι που με ρώτησαν από που είμαι (ήταν Καλοκαίρι και οι άνθρωποι έβλεπαν μπροστά τους έναν μαυρισμένο ξανθομπάμπουρα!).

Τους απάντησα ότι είμαι από τα Χανιά και πήγαινα στη δουλειά μου. Έπειτα με ρώτησαν αν ξέρω γιατί με σταμάτησαν. Τους απάντησα θετικά. Μου εξήγησαν τις ποινές που επισύρει η πράξη μου (20 εγκεφαλικά και 14 εμφράγματα εγώ!). Με ρώτησαν αν το έχω ξανακάνει και αν βιαζόμουν για κάποιο λόγο. Είπα ότι δεν το έχω ξανακάνει αλλά όσο και να βιαζόμουν δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την απόφαση μου να προσπεράσω σε εκείνο το σημείο. Δεν ζήτησα καμία επιείκεια και ας ήξερα ότι θα στερούμουν έναν μισθό και τη δυνατότητα να κυκλοφορώ με το αυτοκίνητο. Δεν έριξα το φταίξιμο στην κακή μου τύχη. Ούτε στην κακιά την ώρα. Ούτε θύμωσα όταν είδα πόσα θα πρέπει να πληρώσω. Αισθανόμουν ότι γινόταν το σωστό. Οι άνθρωποι της Τροχαίας μου έδωσαν το ροζ χαρτί με το πρόστιμο και αυθόρμητα τους απάντησα: Σας ευχαριστώ πολύ. Και το εννοούσα. Είδα ότι παραξενεύτηκαν με τη στάση μου αλλά συμφωνούσα απόλυτα μαζί τους.

Καθώς λοιπόν στις 20/01/2018 και ώρα 23:50 προσπαθούσα να εκτελέσω μία λειτουργία που μαθαίνουμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, το περπάτημα, κάτι με εμπόδιζε… Και δεν ήταν ούτε στύλος της ΔΕΗ, ούτε το ανύπαρκτο πεζοδρόμιο, ούτε ένα αυτοκίνητο. Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, ήταν δύο φορτηγάκια με τους ιδιοκτήτες μέσα. Από την άλλη πλευρά παρατήρησα μία μητέρα με δύο μικρά παιδάκια, να αναγκάζεται να βγει στο δρόμο για να καταφέρει να πάει σπίτι της. Ζήτησα από τον οδηγό να βγάλει το φορτηγάκι γιατί δεν περίσσευαν ούτε 10 εκατοστά χώρου από το πεζοδρόμιο. Και δεν μου απάντησε καν. Δεν ήξερα τι να κάνω αλλά δεν ήθελα να φύγω έτσι. Επέλεξα πριν χρόνια να έρθω να ζήσω στα Χανιά γιατί τα αγαπάω πολύ και μου αρέσουν κι ας μην είμαι από εδώ. Δυστυχώς όμως η κοινωνική κρίση που βιώνουμε είναι πολύ χειρότερη από την οικονομική.

Και δεν είναι μοναδικό προνόμιο ούτε των Χανίων, ούτε της Κρήτης, ούτε της Ελλάδας. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Ήταν 12 η ώρα τη νύχτα κι όμως, πήρα τηλέφωνο την Τροχαία Χανίων. Απορώ ακόμα με τον εαυτό που ήλπιζα ότι θα έρθουν. Περίμενα όμως μες στο κρύο μαζί με το σκύλο μου. Πέρασαν τα πρώτα 10 λεπτά και ενώ ο οδηγός με είχε ακούσει απλά έφυγε και πήγε για ύπνο. Αυτή του η σιγουριά, με λύγισε. Στο 2ο δεκάλεπτο άρχισα να πιστεύω ότι περιμένω και ελπίζω άδικα. Σαν χαζός. Ταυτόχρονα γινόντουσαν 30-40 παραβάσεις του ΚΟΚ καθώς η κυκλοφορία των αυτοκινήτων δεν σταματούσε. Στο 3ο δεκάλεπτο, η σιγουριά του οδηγού του φορτηγού με έκανε να πιστέψω αυτό που ίσως πίστευαν πολλοί εκείνη την ώρα. «Είμαστε στην Ελλάδα… Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Ποιος θα ασχοληθεί μες στο κρύο και την νύχτα για έναν οδηγό με φορτηγάκι που θέλει το πεζοδρόμιο για προσωπικό του πάρκινγκ;»

Ξεκίνησα να φύγω. Περπάτησα 100 μέτρα και έβλεπα κατά μήκος της Γογονή την κοινωνική κρίση να εκφράζεται ακόμα και με τον τρόπο που παρκάρουμε σε κάθε σημείο του δρόμου. Δεν θύμωσα πάλι, ούτε απογοητεύτηκα. Στεναχωρήθηκα πολύ. Συναίσθημα ίσως υπερβολικό για μια τόσο συνηθισμένη παράβαση. Αισθάνθηκα όμως εγκλωβισμένος στο χάος και την ανομία. Πίστεψα ότι δεν υπάρχει τρόπος να διορθωθεί ούτε αυτό, σε αυτή τη χώρα. Είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα, που ούτε καν θα ασχοληθούν και μάλιστα τη νύχτα. Και τυχαία πήρε το μάτι μου να περνάει από δίπλα μου ένα αυτοκίνητο της Τροχαίας. Τρέξαμε πίσω, εγώ κι ο σκύλος μου 100 μέτρα σε δευτερόλεπτα. Οι άνθρωποι όντως ήρθαν. Και ασχολήθηκαν. 12 η ώρα τη νύχτα μες στο κρύο. Και τους είπα πάλι ευχαριστώ.

Θέλω εδώ και με αυτό τον τρόπο να πω και ένα τρίτο, δημόσιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ στην Τροχαία Χανίων και στους ανθρώπους της, όχι γιατί κάνουν τη δουλειά τους, αλλά γιατί δεν αφήνουν την ελπίδα να σβήσει. Την ελπίδα πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που προστατεύουν πρώτα εμάς και έπειτα τους ανθρώπους που αγαπάμε, τηρώντας τους νόμους και προστατεύοντας τα δικαιώματα μας.

Σας ευχαριστώ.
Αργύρης Γεώργιος Σκλαβενίτης»

zarpanews.gr