Εκεί που τα παιδιά δεν ξέχασαν ακόμα να παίζουν

Εκεί που η ανάπτυξη αργεί. Που τα παιδιά τρέχουν ακόμα ξυπόλητα. Όχι γιατί τους λείπουν τα παπούτσια αλλά γιατί η ζωή κυλά σαν το κύμα της θάλασσας που σκάει στην ακτή.

Εκεί ο «πολιτισμός» δεν βρήκε έδαφος πρόσφορο για «ανάπτυξη».

Οι επενδυτές δεν προέβλεπαν κέρδη. Δεν έριξαν ακόμα τα κεφάλαια τους στο “ξερονήσι” που δεν προσφέρεται για πενταστερα ξενοδοχεία.

Τουλάχιστον για την ώρα.

Οι νησιώτες περιμένοντας την ανάπτυξη, ζουν από καλοκαίρι σε καλοκαίρι.

Μέχρι να μικρύνει η μέρα και να έρθει ξανά ο χειμώνας.

Και να μείνουν πάλι μονάχοι τους.

Χωρίς γιατρούς, χωρίς φαρμακείο, καθώς αυτά υπάρχουν μόνο στην πρωτεύουσα.

Σχολεία, πάντως υπάρχουν. Τα παιδιά μονάχα λείπουν γιατί ψάχνουν τις ευκαιρίες της ζωής.

Όπως έκαναν οι παππούδες και οι πατεράδες τους δεκαετίες πίσω.

Σα να μην άλλαξε τίποτα, από εκείνα τα χρόνια της μετανάστευσης.

Τα πιτσιρίκια ακόμα τρέχουν «ξυπόλητα» στο μόλο, όπως και τότε. Γιατί εκεί, υπάρχουν ακόμα παιδιά, που παίζουν στους δρόμους ανέμελα. Γεύονται τη χαρά του παιχνιδιού και της ζωής.

Μέχρι να αναζητήσουν την δική τους ευκαιρία και να αφήσουν το νησί στον μοναχικό του χειμώνα.

Και ο κύκλος να μην κλείνει ποτέ.

Έτσι γίνονταν, έτσι γίνεται ακόμα.

Ας είναι…

Συνεχίστε το παιχνίδι σας… και μετά το ηλιβασίλεμα!

Ανδρέας Γερακάκης