Ο Μάικ Μπατίστ είναι ένας γίγαντας. Και οι γίγαντες κλαίνε (vid)

Σήμερα βγάζει το ψωμί του στους Μπρούκλιν Νετς. Όταν τελείωσε τη σπουδαία του καριέρα (Σαρλερουα, Μπιέλα, Μέμφις Γκρίζλις, Παναθηναϊκός, Φενερμπαχτσέ, Παναθηναϊκός) αποφάσισε να ακολουθήσει την προπονητική. Το NBA τον περίμενε και πλέον είναι βοηθός προπονητή στους Νετς. Για τον Μάικ Μπατίστ, όμως, στην καρδιά του ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ο Παναθηναϊκός.

Η

ομάδα στην οποία ήρθε στα 26 του χρόνια και έφυγε εννιά ολόκληρα χρόνια μετά, για να ξαναγυρίσει το 2013 και να κλείσει την σπουδαία του καριέρα με το τριφύλλι στο στήθος.

Κατέχει μέχρι και σήμερα το ρεκόρ του μακροβιότερου Αμερικάνου σε ελληνική ομάδα, με τον Τζέιμς Γκιστ, που σε λίγο καιρό κλείνει τα έξι χρόνια στον Παναθηναϊκό, να είναι εκείνος που θεωρητικά τον... απειλεί.

Ο Μάικ γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 21 Νοεμβρίου 1977. Μεγάλωσε σε μια δύσκολη γειτονιά. Εγκληματική. Στην αυτοβιογραφία του, την οποία επέλεξε να εκδόσει στην Ελλάδα με τίτλο "Μάικ Μπατίστ, Η ιστορία ενός πρωταθλητή", εξηγεί πως στο Λονγκ Μπιτς είχε δύο επιλογές: η μία ήταν να γίνει... εγκληματίας, όπως πολλοί γύρω του. Η άλλη να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και να ξεφύγει απ' όλα αυτά. Τα κατάφερε.

Είδε φίλους του να χάνονται, είδες άλλους να μπαίνουν φυλακή. Εκείνος πήρε τον σωστό δρόμο. Εκείνον του μπάσκετ. Εκείνον που του έφερε λεφτά και δόξα. Αλλά ποτέ δεν τον άλλαξε σαν άνθρωπο.

Ήταν πάντα ένας γίγαντας με αγαθή καρδιά. Με καρδιά μικρού παιδιού. Ένας άριστος οικογενειάρχης. Ένας άνθρωπος που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ξένοι παίκτες που έχουν περάσει από τον Παναθηναϊκό και γενικά από το ελληνικό μπάσκετ. Εκτιμήθηκε και εκτίμησε. Αγαπήθηκε και αγάπησε.

Μέχρι που "έσπασε". Όσα κι αν έζησε με τον Παναθηναϊκό, όσες επιτυχίες κι αν είχε, όσες κούπες (και ήταν πολλές, πάρα πολλές) κι αν σήκωσε με την πράσινη φανέλα, η βραδιά που επέστρεψε σαν αντίπαλος στο ΟΑΚΑ, φορώντας τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε, δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Ούτε από εκείνον, ούτε από εμάς.

Όλοι όσοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ εκείνο το βράδυ είδαν έναν γίγαντα να κλαίει. Να κλαίει σαν μικρό παιδί. Όλοι όσοι βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ πήραν για πάντα μαζί τους μια σκηνή μεγαλείου.

Περισσότεροι από 13.000 φίλαθλοι σ' ένα εκπληκτικό standing ovation τίμησαν τον Αμερικανό για την προσφορά του στον σύλλογο σ' ένα σκηνικό που θύμισε εποχές Ντέγιαν Μποντιρόγκα... Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν αυτός που έδωσε την ανθοδέσμη και την τιμητική πλακέτα στον Μπατίστ, ενώ ο Μάικ βραβεύτηκε και από τους εκπροσώπους των οργανωμένων συνδέσμων.

Τα δάκρυα δεν σταματούσαν να τρέχουν από τα μάτια του Αμερικανού, ο οποίος πήρε το μικρόφωνο και εν μέσω αποθέωσης μ' ένα εκπληκτικό «Ουααααου» ευχαρίστησε τον κόσμο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, τα λόγια του λύγισαν ένα ολόκληρο γήπεδο και απ' τα μάτια του έτρεχαν ασταμάτητα τα δάκρυα.

«Σας ευχαριστώ για τα εννιά χρόνια που έζησα. Θα είστε στην καρδιά μου μέχρι την μέρα που θα πεθάνω». Τα λόγια του ηχούν στ' αυτιά όσων τον άκουσαν μέχρι και σήμερα. Οι Διαμαντίδης και Τσαρτσαρής προσπαθούσαν από μακριά να τον κάνουν να ξεχαστεί, ενώ ο προπονητής της Φενέρ, Σιμόνε Πιανιτζιάνι προσπαθούσε με κάθε τρόπο να... ανεβάσει τον παίκτη του, καθώς υπήρχε κι ένα ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο...