Η μονοκαλλιέργεια του Μαξίμου

Και τότε θα αντιλαμβανόταν ότι η «καραμέλα» περί γρήγορης ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του προγράμματος και της συνεπαγόμενης –κατά την κυβέρνηση πάντα- απομείωσης του χρέους λιώνει ταχύτατα ή για την ακρίβεια ταχύτερα από την διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Είναι πασιφανές ότι με το φινάλε της πρώτης αξιολόγησης τον περασμένο Μάη, η κυβέρνηση Τσίπρα θεώρησε σχεδόν βέβαιη την ολοκλήρωση της δεύτερης κρησάρας των δανειστών μέσα στον –περασμένο πια- Οκτώβρη. Λες και ουδείς από το Μαξίμου και

το κυριότερο από το οικονομικό επιτελείο γνώριζε ότι η πρώτη έκλεισε αφήνοντας πολλές ουρές πίσω της για την δεύτερη του… Οκτώβρη. Και οι ουρές της δέυτερης αξιολογησης δεν ήταν παίξε-γέλασε. Ούτε για τους υπουργούς που έβγαζαν την ίδια ώρα κορώνες στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κατά του νέου κύματος ιδιωτικοποιήσεων- ούτε για τους απλούς πολίτες που, όπως θα αποδειχθεί, θα πληρώσουν στην τελική κάποιο νέο αιφνίδιο συμβιβασμό με τους Θεσμούς.

Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νέα υπουργός Εργασίας, εφόσον λάβει νέα επικαιροποιημένη εντολή για την στάση της, έναντι των δανειστών, δύσκολα θα αποφύγει την συνήθη τακτική Κατρούγκαλου: αυτή με την κυβίστηση ενώ θα …ορκιζόταν πολλάκις μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες για την ύπαρξη κόκκινων γραμμών.

Η … ζωή με τους Θεσμούς στο Χίλτον, ή πρωτύτερα με την τρόικα στα διάφορα υπουργεια, έχει δείξει ότι είναι ιδιαιτέρως σκληρή και απαιτητική για τους εκάστοτε κυβερνητικούς. Το ένα θέμα φέρνει το άλλο και στο τέλος, εκεί που οι κυβερνητικοί νομίζουν ότι έχουν φάει τον γάιδαρο με τα μέτρα και άρα δεν θα τα χαλάσουν στην ουρά, οι δανειστές αρχίζουν να παίζουν καθυστέρηση αραδιάζοντας στο τραπέζι νέα προαπαιτούμενα.
Είναι ένα «μάθημα» που δεν μπορεί να το αποφύγει όποιος κάθεται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης από το 2010 έως σήμερα. Είτε είναι ο καλός είτε ο καλύτερος υπέρ του δημοσίου συμφέροντος υπουργός. Γι’ αυτό και η καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών για το «γρήγορο φινάλε», το «τέρμα της λιτότητας» και την «ελάφρυνση του χρέους» μέχρι της 5ης του Δεκέμβρη- πόσες φορές άραγε το επανέλαβε από τον Σεπτέμβρη ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί;- οδηγούν με φόρα σε πολιτικό και επικοινωνιακό αδιέξοδο.

Και το χειρότερο από την καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών είναι στην πολιτική η μονοκαλλιέργεια!. Επί τρεις μήνες και βάλε το Μέγαρο Μαξίμου επαναλάμβανε μονότονα ό,τι και το οικονομικό επιτελείο του. Ότι βασικό στοίχημα της κυβέρνησης είναι η ελάφρυνση του χρέους, εδώ και τώρα, και όχι μετά το 2018- κάτι που ειπε πολύ καθαρά ο έμπειρος Γιάννης Δραγασάκης και έσπευσε μετά την δυσφορία του Μαξίμου να το αποσύρει σε ένα λεπτό από την κυκλοφορία.

Και ήρθε ο Ομπάμα –και ποιος διαφωνεί ότι ήταν δώρο στην κυβέρνηση η διήμερη παρουσία του- και είπε και εκείνος τα καλύτερα για την ελάφρυνση του χρέους… Κυβερνητικοί παραγοντες είχαν φροντίσει πρωτύτερα να προσδωσουν σχεδόν …μαγικές ιδιότητες στο Eurogroup της 5ης Δεκέμβρη. Ναι,αλλά οι ουρές είναι ακόμη πολλές. Ο προϋπολογισμός δεν έχει καν μπει στις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής. Και ένας …Θεος επί των οικονομικών ξέρει τι κρύβει, αν κρύβει. Το δε χρέος φαίνεται ότι πρέπει να περιμένει την μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη λύση του αρκετά… Κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας μετά την ισχυρή στήριξη από τον απερχόμενο πρόεδρο της Αμερικής θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να εγκαταλείψει την μονοκαλλιέργεια, αν θέλει να βρει νέο θελκτικό αφήγημα για τους ψηφοφόρους του. Να απεγκλωβίσει τον δημόσιο λόγο του, από το περί χρέους ανάγνωσμα, και να φέρει χειροπιαστά αποτελέσματα που να αγγίζουν την καθημερινότητα του πολίτη. Εν ολίγοις, να απαντήσει στο ερώτημα: Και μετά τον Ομπάμα τι κύριε Τσίπρα;…