OxyContin: Η ιστορία πίσω από το παυσίπονο που εμπνεύστηκε τη σειρά Painkiller στο Netflix

Η βόρεια πτέρυγα του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης είναι ένας τεράστιος, ευάερος περίβολος πουφιλοξενεί τον διάσημο αιγυπτιακό Ναό της Ντεντούρ. Πρόκειται για ένα μνημείο από ψαμμίτη που κατασκευάστηκε δίπλα στον Νείλο πριν από δύο χιλιετίες και μεταφέρθηκε στο Met, τούβλο προς τούβλο, ως δώρο από την αιγυπτιακή κυβέρνηση.

Ο χώρος, ο οποίος άνοιξε το 1978 ήταν γνωστός ως Πτέρυγα Σάκλερ. Οι γεννημένοι στο Μπρούκλιν αδελφοί Άρθουρ, Μόρτιμερ  και Ρέιμοντ Σάκλερ, όλοι γιατροί, δώριζαν έργα τέχνης κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε μια μεγάλη σειρά ιδρυμάτων, πως το Λούβρο στο Παρίσι,

Ο μελετητής τέχνης Τόμας Λούτον παρομοίασε κάποτε τον μεγαλύτερο αδελφό, τον Άρθουρ, με «έναν σύγχρονο Medici». Πριν από το θάνατο του Άρθουρ, το 1987, συμβούλευε τα παιδιά του: «Αφήστε στον κόσμο ένα καλύτερο μέρος από ό, τι όταν μπήκατε σε αυτόν».

Ο Μόρτιμερ πέθανε το 2010 και ο Ρέιμοντ πέθανε τον Ιούλιο του 2017. Οι αδελφοί κληροδότησαν στους κληρονόμους τους μια μια τεράστια περιουσία. Η κόρη του Αρθούρου Ελίζαμπεθ ήταν στο διοικητικό συμβούλιο του Μουσείου του Μπρούκλιν. Οι γιοι του Ρέιμοντ, Ρίτσαρντ και Τζόναθαν, ίδρυσαν μια θέση καθηγητή στο Yale Cancer Center. «Ο πατέρας μου μεγάλωσε τον Τζον και εμένα να πιστεύουμε ότι η φιλανθρωπία είναι ένα σημαντικό μέρος του πώς πρέπει να γεμίζουμε τη ζωή μας», έχει πει ο Ρίτσαρντ. Η Μαρίσα Σάκλερ, η κόρη του Μόρτιμερ  και της τρίτης συζύγου του, Τερέζα Ρόουλινγκ, ίδρυσε το Beespace, ένα μη κερδοσκοπικό «φυτώριο» που υποστηρίζει οργανισμούς όπως το Malala Fund. Η Σάκλερ είπε πρόσφατα στο W ότι βρίσκει τη λέξη «φιλανθρωπία» παλιομοδίτικη. Θεωρεί τον εαυτό της «κοινωνικό επιχειρηματία».

Σύμφωνα με το Forbes, οι Σάκλερ είναι πλέον μία από τις πλουσιότερες οικογένειες της Αμερικής, με συνολική καθαρή αξία δέκα δισεκατομμυρίων δολαρίων - περισσότερο από τους Ροκφέλερ ή τους Μέλον.

Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας των Σάκλερ έχει μικρύνει τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο η πηγή του πλούτου τους είναι τόσο σκοτεινή όσο αυτή των βαρόνων των ναρκωτικών. Ενώ οι Σάκλερ έδιναν τακτικά συνεντεύξεις σχετικά με την τέχνη, σχεδόν ποτέ δεν μιλούσαν δημόσια για την οικογενειακή επιχείρηση, την Purdue Pharma - μια ιδιωτική εταιρεία, με έδρα το Στάμφορντ του Κονέκτικατ, που ανέπτυξε το συνταγογραφούμενο παυσίπονο OxyContin.

Όταν κυκλοφόρησε, το 1995, το OxyContin έγινε γνωστό ως ένα μακράς διαρκείας φάρμακο που θα μπορούσε να βοηθήσει ασθενείς που πάσχουν από μέτριο έως έντονο πόνο. Το φάρμακο έγινε blockbuster και έφερε έσοδα περίπου τριάντα πέντε δισεκατομμύρια δολάρια στην Purdue Pharma.

Αλλά το OxyContin είναι ένα αμφιλεγόμενο φάρμακο. Το μοναδικό δραστικό συστατικό του είναι η οξυκωδόνη, μια χημική ξαδέλφη της ηρωίνης που είναι έως και δύο φορές πιο ισχυρή από τη μορφίνη. Στο παρελθόν, οι γιατροί ήταν απρόθυμοι να συνταγογραφήσουν ισχυρά οπιοειδή - όπως είναι γνωστά τα συνθετικά ναρκωτικά που προέρχονται από το όπιο - εκτός από τον οξύ πόνο του καρκίνου και την παρηγορητική φροντίδα στο τέλος της ζωής, λόγω ενός μακροχρόνιου και βάσιμου φόβου για τις εθιστικές ιδιότητες αυτών των φαρμάκων. «Λίγα φάρμακα είναι τόσο επικίνδυνα όσο τα οπιοειδή», αναφέρει ο Ντέιβιντ Κέσλερ, πρώην επίτροπος της FDA.

Η Purdue ξεκίνησε το λανσάρισμα του OxyContin κάνοντας μια επιθετική εκστρατεία μάρκετινγκ προσπαθώντας να αντιμετωπίσει αυτή τη στάση και να αλλάξει τις συνήθειες συνταγογράφησης των γιατρών. Η εταιρεία χρηματοδότησε έρευνες και πλήρωσε γιατρούς για να υποστηρίξει ότι οι ανησυχίες σχετικά με τον εθισμό στα οπιοειδή ήταν υπερβολικές και ότι το OxyContin θα μπορούσε να θεραπεύσει με ασφάλεια ένα όλο και ευρύτερο φάσμα ασθενειών.

Εκατομμύρια ασθενείς βρήκαν το φάρμακο που τους ανακούφισε από τον βασανιστικό του πόνο. Αλλά πολλοί άλλοι εθίστηκαν τόσο πολύ σε αυτό που, μεταξύ των δόσεων, ένοιθαν να βυθίζονται μέσα στον πόνο τους.

Από το 1999, διακόσιες χιλιάδες Αμερικανοί έχουν πεθάνει από υπερβολικές δόσεις που σχετίζονται με το OxyContin και άλλα συνταγογραφούμενα οπιοειδή.

Πολλοί τοξικομανείς, βρίσκοντας τα συνταγογραφούμενα παυσίπονα πολύ ακριβά ή πολύ δύσκολο να τα προμηθευτούν, είχαν στραφεί στην ηρωίνη.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Ιατρικής Εθισμού, τέσσερις στους πέντε ανθρώπους που δοκιμάζουν ηρωίνη σήμερα ξεκίνησαν με συνταγογραφούμενα παυσίπονα. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων δείχνουν ότι 145 Αμερικανοί πεθαίνουν τώρα κάθε μέρα από υπερβολική δόση οπιοειδών.

Ο Άντριου Κόλοντρι, συν-διευθυντής του Opioid Policy Research Collaborative, στο Πανεπιστήμιο Μπράνταϊς, έχει συνεργαστεί με εκατοντάδες ασθενείς εθισμένους στα οπιοειδή.

«Αν κοιτάξετε τις τάσεις συνταγογράφησης για όλα τα οπιοειδή, είναι το 1996 που η συνταγογράφηση πραγματικά απογειώνεται», δήλωσε και πρόσθεσε: «Δεν είναι σύμπτωση. Αυτή ήταν η χρονιά που η Purdue ξεκίνησε μια εκστρατεία παραπληροφόρησης την ιατρική κοινότητα σχετικά με τους κινδύνους.

Ο Άρθουρ και τα αδέλφια του, παιδιά Εβραίων μεταναστών από τη Γαλικία και την Πολωνία, μεγάλωσαν στο Μπρούκλιν κατά τη διάρκεια της Ύφεσης. Και οι τρεις φοίτησαν στην ιατρική σχολή και εργάστηκαν στο Ψυχιατρικό Κέντρο Creedmoor, στο Κουίνς, δημοσιεύοντας συλλογικά περίπου εκατό πενήντα επιστημονικές εργασίες.

Οι Σάκλερ ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τις βιολογικές πτυχές των ψυχιατρικών διαταραχών και για τις φαρμακευτικές εναλλακτικές λύσεις στις μεθόδους των μέσων του αιώνα, όπως η θεραπεία με ηλεκτροσόκ και η ψυχανάλυση.

Αλλά τα αδέλφια έκαναν την περιουσία τους από το εμπόριο και όχι τη ιατρική. Ως έφηβος, ο Μόρτιμερ  έγινε διευθυντής διαφήμισης της εφημερίδας του γυμνασίου του και αφού έπεισε τον Τσέστερφιλντ να τοποθετήσει μια διαφήμιση τσιγάρων, πήρε προμήθεια πέντε δολαρίων - πολλά χρήματα σε μια εποχή που, όπως είπε αργότερα, «ακόμη και οι γιατροί πουλούσαν μήλα στους δρόμους». Το 1942, ο Άρθουρ βοήθησε τον Μόρτιμερ να πληρώσει τα δίδακτρα της ιατρικής σχολής.

Για να τα καταφέρει εργάστηκε ως κειμενογράφος στο William Douglas McAdams, μια μικρή διαφημιστική εταιρεία που ειδικεύτηκε στον ιατρικό τομέα.

Αποδείχθηκε τόσο καλός που τελικά αγόρασε το διαφημιστική εταιρεία - και έφερε επανάσταση στη βιομηχανία. Ο Άρθουρ από τη θέση του Προέδρου του διαφημιστικής εταιρίας κατάλαβε ότι για να πουλήσεις περισσότερα φάρμακα έπρεπε να γίνεις ένας αλχημιστής του μάρκετινγκ. Αναγνώρισε ότι η πώληση νέων φαρμάκων απαιτεί την αποπλάνηση όχι μόνο του ασθενούς αλλά και του γιατρού που γράφει τη συνταγή.

Ο Άρθουρ Σάκλερ έβλεπε τους γιατρούς ως διαχειριστές της δημόσιας υγείας. «Θα προτιμούσα να θέσω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου στην κρίση και το έλεος ενός συναδέλφου γιατρού παρά στο κράτος», του άρεσε να λέει.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του εξήντα, ο Άρθουρ πλούτισε εμπορεύοντας τα ηρεμιστικά Librium και Valium. Ο Σάκλερ προώθησε το Valium για ένα ευρύ φάσμα χρήσεων που, το 1965, ένας γιατρός γράφοντας στο περιοδικό Psychosomatics ρώτησε, «Πότε δεν χρησιμοποιούμε αυτό το φάρμακο;».

Ενώ διηύθυνε τη διαφημιστική του εταιρεία, ο Αρθουρ Σάκλερ έγινε εκδότης, ξεκινώντας μια δεκαπενθήμερη εφημερίδα, την Medical Tribune, η οποία τελικά έφτασε στο απόγειό της να έχει συνδρομές από εξακόσιες χιλιάδες γιατρούς.

Χλεύαζε όσους τον κατηγορούσαν ότι υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των ρόλων του ως επικεφαλής μιας φαρμακευτικής- διαφημιστικής εταιρείας και εκδότη ενός περιοδικού για γιατρούς.

Αλλά το 1959 αποκαλύφθηκε ότι μια εταιρεία που κατείχε, η MD Publications, είχε πληρώσει τον επικεφαλής του τμήματος αντιβιοτικών του FDA, Χένρι Γουέλς, σχεδόν τριακόσιες χιλιάδες δολάρια σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια του Γουέλς στην προώθηση ορισμένων φαρμάκων.

Το 1952, οι αδελφοί Σάκλερ αγόρασαν μια μικρή εταιρεία φαρμάκων ευρεσιτεχνίας, την Purdue Frederick, η οποία είχε έδρα το Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης.

Στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα, ο Εστές Κεφάβερ, γερουσιαστής του Τενεσί, προήδρευσε μιας υποεπιτροπής που εξέτασε τη φαρμακευτική βιομηχανία, η οποία αναπτυσσόταν ραγδαία. Ο Κεφάβερ, ο οποίος είχε προηγουμένως ερευνήσει τη Μαφία, ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα από τους αδελφούς Σάκλερ.

Τον Ιανουάριο του 1962, ο Άρθουρ ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον για να καταθέσει ενώπιον της υποεπιτροπής του Κεφάβερ. Μια ομάδα γερουσιαστών του επιτέθηκε κάνοντας του δύσκολες ερωτήσεις, αλλά ήταν τρομερός συνομιλητής - απόμακρος και άψογα προετοιμασμένος - και κανένας γερουσιαστής δεν κατάφερε να τον «χτυπήσει»

Καθώς οι Σάκλερ πλούτιζαν, έγιναν προστάτες των τεχνών. Το 1974, οι αδελφοί έδωσαν στο Met τρεισήμισι εκατομμύρια δολάρια, επιτρέποντας την κατασκευή της πτέρυγας που στεγάζει τον διάσημο αιγυπτιακό Ναό της Ντεντούρ,

Ο Μόρτιμερ χρησιμοποίησε το χώρο για ένα πάρτι γενεθλίων. Η τούρτα είχε το σχήμα της Μεγάλης Σφίγγας, αλλά το πρόσωπό της είχε αντικατασταθεί με αυτό του Μόρτιμερ.

Τον Απρίλιο του 1987, όταν ο Άρτουρ ήταν εβδομήντα τριών ετών, απαίτησε από την τρίτη σύζυγό του, Τζίλιαν, να λογοδοτήσει για όλες τις δαπάνες του νοικοκυριού τους.

Ένα μήνα αργότερα, έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε. Η οικογένεια συγκεντρώθηκε για ένα μνημόσυνο στο Met, αλλά τα παιδιά του Αρθούρ «πολέμησαν» με την Τζίλιαν. Κατηγόρησαν την Τζίλιαν ότι προσπάθησε να κλέψει την κληρονομιά τους και ότι «εμπνεύστηκε ποικιλοτρόπως από την απληστία, την κακία ή την εκδικητικότητα προς τα θετά παιδιά της».

Οι απόγονοι του Αρθούρ εξακολουθούσαν να κατέχουν το ένα τρίτο της Purdue. Ο Μόρτιμέρ και ο Ρέιμοντ ενδιαφέρονταν να αγοράσουν το μερίδιο. Η εταιρεία, η οποία είχε μετακομίσει στο Κονέκτικατ και τελικά θα άλλαζε το όνομά της σε Purdue Pharma, είχε κερδίσει πολλά χρήματα υπό την επιστασία τους. Όταν τα δύο αδέλφια έκαναν την προσφορά τους, η Purdue είχε ήδη αναπτύξει ένα νέο φάρμακο: το OxyContin.

Οι άνθρωποι έχουν καλλιεργήσει την παπαρούνα του οπίου για πέντε χιλιάδες χρόνια. Ο πατέρας της ιατρικής, ο Ιπποκράτης, αναγνώρισε τις θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού. Αλλά ακόμη και στον αρχαίο κόσμο οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι οι δυνάμεις αυτού του ναρκωτικού αντισταθμίστηκαν από τους κινδύνους του εθισμού.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ογδόντα, ο Ρέιμοντ και ο Μόρτιμερ Σάκλερ είχαν αναπτύξει στη Purdue ένα καινοτόμο παυσίπονο που ονομάζεται MS Contin, ένα χάπι μορφίνης με πατενταρισμένη φόρμουλα «ελεγχόμενης απελευθέρωσης»: το φάρμακο διαλύεται σταδιακά στην κυκλοφορία του αίματος για αρκετές ώρες. («Contin» ήταν συντομογραφία του «continuous.») Το MS Contin έγινε το φάρμακο με τις περισσότερες πωλητής στην ιστορία του Purdue.

Όμως, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του επρόκειτο να λήξει και τα στελέχη της Purdue άρχισαν να αναζητούν ένα φάρμακο για να το αντικαταστήσουν.

Ένα στέλεχος που συμμετείχε σε αυτή την προσπάθεια ήταν ο γιος του Ρειμοντ,Ρίτσαρντ, ένας αινιγματικός, ελαφρώς αδέξιος άνθρωπος που, σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση, είχε σπουδάσει ιατρική. Ο Ρίτσαρντ είχε ενταχθεί στο Purdue το 1971 ως βοηθός του πατέρα του. Το όνομά του εμφανίζεται σε πολλές ιατρικές πατέντες.

Το καλοκαίρι του 1990, ένας επιστήμονας της Purdue έστειλε ένα σημείωμα στον Ρίτσαρντ και αρκετούς άλλους συναδέλφους, επισημαίνοντας ότι η MS Contin θα μπορούσε να «αντιμετωπίσει τόσο σοβαρό ανταγωνισμό γενόσημων φαρμάκων που πρέπει να ληφθούν υπόψη άλλα οπιοειδή ελεγχόμενης απελευθέρωσης». Το σημείωμα περιέγραφε τις συνεχιζόμενες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός φαρμάκου που περιέχει οξυκωδόνη, ένα οπιοειδές που είχε αναπτυχθεί από Γερμανούς επιστήμονες το 1916.

Η οξυκωδόνη, η οποία ήταν φθηνή στην παραγωγή, χρησιμοποιήθηκε ήδη σε άλλα φάρμακα, όπως το Percodan (στο οποίο αναμειγνύεται με ασπιρίνη) και το Percocet (στο οποίο αναμειγνύεται με Tylenol).

Η Purdue ανέπτυξε ένα χάπι καθαρής οξυκωδόνης, με φόρμουλα χρονικής απελευθέρωσης παρόμοια με αυτή του MS Contin. Η εταιρεία αποφάσισε να παράγει δόσεις τόσο χαμηλές όσο δέκα χιλιοστόγραμμα, αλλά και χάπια jumbo - ογδόντα χιλιοστόγραμμα και εκατόν εξήντα χιλιοστόγραμμα - των οποίων η δραστικότητα υπερβαίνει κατά πολύ εκείνη οποιουδήποτε συνταγογραφούμενου οπιοειδούς στην αγορά. Όπως γράφει ο Μπάρι Μάιερ, στο «Pain Killer», «Από την άποψη της δύναμης πυρός των ναρκωτικών, το OxyContin ήταν ένα πυρηνικό όπλο».

Πριν από την κυκλοφορία του OxyContin, η Purdue διεξήγαγε ομάδες εστίασης με γιατρούς και έμαθε ότι το «μεγαλύτερο αρνητικό» που θα μπορούσε να αποτρέψει την ευρεία χρήση του φαρμάκου ήταν βαθιά ριζωμένη ανησυχία σχετικά με το «δυναμικό κατάχρησης» των οπιοειδών.

Αλλά, τυχαία, ενώ η εταιρεία ανέπτυσσε το OxyContin, ορισμένοι γιατροί άρχισαν να υποστηρίζουν ότι η αμερικανική ιατρική θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει αυτή την προκατάληψη. Διάσημοι γιατροί, όπως ο Ράσελ Κ. Ποερτενόι, τότε ειδικός στον πόνο στο Memorial Sloan Kettering Cancer Center, στη Νέα Υόρκη, μίλησαν για το πρόβλημα του χρόνιου πόνου που δεν αντιμετωπίζεται - και τη σοφία της χρήσης οπιοειδών για τη θεραπεία του. «Υπάρχει μια αυξανόμενη βιβλιογραφία που δείχνει ότι αυτά τα φάρμακα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, με λίγες παρενέργειες», δήλωσε ο Ποερτενόι στους Times, το 1993.

Περιγράφοντας τα οπιοειδή ως «δώρο από τη φύση», είπε ότι έπρεπε να αποστιγματιστούν. Ο Ποερτενόι, ο οποίος έλαβε χρηματοδότηση από τη Purdue, επέκρινε την επιφυλακτικότητα μεταξύ των κλινικών ιατρών να χορηγήσουν τέτοια ναρκωτικά για χρόνιο πόνο, υποστηρίζοντας ότι ήταν ενδεικτικό της «οπιοφοβίας» και υπονοώντας ότι οι ανησυχίες σχετικά με τον εθισμό και την κατάχρηση ισοδυναμούσαν με έναν «ιατρικό μύθο». Το 1997, η Αμερικανική Ακαδημία Ιατρικής Πόνου και η Αμερικανική Εταιρεία Πόνου δημοσίευσαν μια μελέτη σχετικά με τη χρήση οπιοειδών για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου. Η μελέτη γράφτηκε από μια επιτροπή υπό την προεδρία του Δρ Τζ. Χάντοξ, αμειβόμενου ομιλητή από την Purdue.

Ο Ρίτσαρντ Σάκλερ εργάστηκε ακούραστα για να γίνει γνωστό το OxyContin λέγοντας στους συναδέλφους του πόσο αφοσιωμένος ήταν στην επιτυχία του φαρμάκου. Ο FDA ενέκρινε το OxyContin το 1995, για χρήση στη θεραπεία μέτριου έως έντονου πόνου. Η Purdue δεν είχε πραγματοποιήσει κλινικές μελέτες σχετικά με το πόσο εθιστικό ή επιρρεπές στην κατάχρηση του ναρκωτικού μπορεί να είναι. Αλλά ο FDA, σε ένα ασυνήθιστο βήμα, ενέκρινε ένα ένθετο συσκευασίας για το OxyContin, το οποίο έγραφε ότι το φάρμακο ήταν ασφαλέστερο από τα αντίπαλα παυσίπονα, επειδή ο πατενταρισμένος μηχανισμός καθυστερημένης απορρόφησης «πιστεύεται ότι μειώνει την ευθύνη κατάχρησης».

Ο Ντέιβιντ Κέσλερ, ο οποίος διηύθυνε τον FDA εκείνη την εποχή,είπε ότι «δεν συμμετείχε στην έγκριση». Ο εξεταστής του FDA που επέβλεψε τη διαδικασία, ο Δρ Κέρτις Ράιτ, έφυγε από την υπηρεσία λίγο αργότερα. Μέσα σε δύο χρόνια, είχε πιάσει δουλειά στην Purdue.

Οι Μόρτιμερ, Ρέιμοντ και Ρίτσαρντ Σάκλερ ξεκίνησαν το OxyContin με μία από τις μεγαλύτερες εκστρατείες φαρμακευτικού μάρκετινγκ στην ιστορία, αναπτύσσοντας πολλές πειστικές τεχνικές που πρωτοστάτησε ο Άρθουρ. Ο Στίβεν Μέι, ο οποίος εντάχθηκε στο Purdue ως αντιπρόσωπος πωλήσεων της OxyContin το 1999, θυμάται: «Εκείνη την εποχή, νιώθαμε σαν να κάναμε κάτι σωστό». Συνήθιζε να λέει στον εαυτό του: «Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που πονάνε και έχουμε τη λύση». Η εταιρεία έβγαλε στους δρόμους χίλιους αντιπροσώπους και τους «όπλισε» με διαγράμματα που έδειχναν τα οφέλη του OxyContin.

Μια σημαντική ώθηση της εκστρατείας πωλήσεων ήταν ότι το OxyContin θα πρέπει να συνταγογραφείται όχι μόνο για το είδος του σοβαρού βραχυπρόθεσμου πόνου που σχετίζεται με χειρουργική επέμβαση ή καρκίνο, αλλά και για λιγότερο οξύ, μεγαλύτερης διάρκειας πόνο: αρθρίτιδα, πόνος στην πλάτη, αθλητικοί τραυματισμοί, ινομυαλγία. Ο αριθμός των παθήσεων που μπορούσε να θεραπεύσει το OxyContin φαινόταν σχεδόν απεριόριστος.

Σύμφωνα με εσωτερικά έγγραφα, οι αξιωματούχοι της Purdue ανακάλυψαν ότι πολλοί γιατροί υπέθεσαν λανθασμένα ότι η οξυκωδόνη ήταν λιγότερο ισχυρή από τη μορφίνη - μια παρανόηση που εκμεταλλεύτηκε η εταιρεία.

Ένα σημείωμα του 1995 που στάλθηκε στην ομάδα πωλήσεων τόνιζε ότι η εταιρεία «δεν ήθελε να τοποθετήσει» το OxyContin μόνο για τον πόνο του καρκίνου. Πρωταρχικός στόχος στο σχέδιο προϋπολογισμού της Purdue για το 2002 ήταν να «διευρυνθεί» η χρήση του OxyContin για τη διαχείριση του πόνου.

Τέτοιες δαπάνες άξιζαν την επένδυση: εσωτερικά αρχεία της Purdue δείχνουν ότι οι γιατροί που παρακολούθησαν τα σεμινάρια της το 1996 έγραψαν συνταγές OxyContin δύο φορές πιο συχνά από εκείνους που δεν το έκαναν. Η εταιρεία διαφημιζόταν σε ιατρικά περιοδικά, έβαζε μπάνερ σε ιστοσελίδες σχετικά με τον χρόνιο πόνο και διένειμε καπέλα ψαρέματος OxyContin, βελούδινα παιχνίδια , OxyContin και ετικέτες αποσκευών OxyContin.

Η Purdue δημιούργησε επίσης διαφημιστικά βίντεο με ικανοποιημένους ασθενείς - όπως ένας εργάτης οικοδομής που μίλησε για το πώς το OxyContin είχε ανακουφίσει τον χρόνιο πόνο στην πλάτη του, επιτρέποντάς του να επιστρέψει στη δουλειά. Τα βίντεο, τα οποία περιελάμβαναν επίσης μαρτυρίες από ειδικούς πόνου, στάλθηκαν σε δεκάδες χιλιάδες γιατρούς. Η εμπορία του OxyContin βασίστηκε σε μια εμπειρική κυκλικότητα: η εταιρεία έπεισε τους γιατρούς για την ασφάλεια του φαρμάκου με βιβλιογραφία που είχε παραχθεί από γιατρούς που πληρώθηκαν ή χρηματοδοτήθηκαν από την εταιρεία.

Ο Ντέιβιντ Τζούρινγκ, ο οποίος διευθύνει το τμήμα κλινικής φαρμακολογίας και τοξικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, είπε ότι η επιτυχία του OxyContin, μπορεί να αποδοθεί εν μέρει στο γεγονός ότι τόσοι πολλοί γιατροί ήθελαν να πιστεύουν στα θεραπευτικά οφέλη των οπιοειδών.

«Ο πρωταρχικός στόχος της ιατρικής πρακτικής είναι η ανακούφιση του πόνου. Έχεις έναν ασθενή που πονάει, έχεις έναν γιατρό που θέλει πραγματικά να βοηθήσει και τώρα ξαφνικά έχεις μια φαρμακο που - μας λένε - είναι ασφαλές και αποτελεσμάτικό».

Ο Κιθ Χάμφρις, καθηγητής ψυχιατρικής στο Στάνφορντ, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος πολιτικής για τα ναρκωτικά στην κυβέρνηση Ομπάμα, δήλωσε: «Αυτή είναι μια πραγματική ελληνική τραγωδία - ότι τόσοι πολλοί καλοπροαίρετοι γιατροί επιλέχθηκαν. Το επίπεδο επιρροής είναι απλά εντυπωσιακό. Η Purdue έδωσε χρήματα για τη συνεχή ιατρική εκπαίδευση, σε κρατικά ιατρικά συμβούλια, σε ψεύτικες οργανώσεις βάσης. Σύμφωνα με το εκπαιδευτικό υλικό, η Purdue έδωσε εντολή στους αντιπροσώπους πωλήσεων να διαβεβαιώσουν τους γιατρούς - επανειλημμένα και χωρίς αποδείξεις - ότι «λιγότερο από το ένα τοις εκατό» των ασθενών που έλαβαν OxyContin εθίστηκαν. (Το 1999, μια μελέτη που χρηματοδοτήθηκε από την Purdue σε ασθενείς που χρησιμοποίησαν το OxyContin για πονοκεφάλους διαπίστωσε ότι το ποσοστό εθισμού ήταν 13%.)

Μέσα σε πέντε χρόνια από την εισαγωγή του, το OxyContin απέφερε ένα δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως. «Δεν υπάρχει κανένα σημάδι επιβράδυνσης», δήλωσε ο Ρίτσαρντ Σάκλερ σε μια ομάδα εκπροσώπων της εταιρείας το 2000. Το δυναμικό πωλήσεων είχε μεγάλο κίνητρο να προωθήσει το φάρμακο. Το 2001, η Purdue Pharma πλήρωσε σαράντα εκατομμύρια δολάρια σε μπόνους.

Ωστόσο στους δρόμους τα πράγματα δυσκόλευαν γιατί όλο και περισσότεροι εθίζονταν στο OxyContin. Ορισμένοι μάλιστα έσπαγαν το χάπι και το σνίφαραν. Με αυτό τον τρόπο παρέκαμπταν τον μηχανισμό απελευθέρωσης χρόνου και έβαζαν στον οργανισμό τους καθαρό ναρκωτικό.

«Η λήψη σπασμένων, μασημένων ή θρυμματισμένων δισκίων OxyContin θα μπορούσε να οδηγήσει στην ταχεία απελευθέρωση και απορρόφηση μιας δυνητικά τοξικής δόσης».

Καθώς όλο και περισσότεροι γιατροί συνταγογράφησαν το OxyContin για ένα όλο και μεγαλύτερο φάσμα συμπτωμάτων, ορισμένοι ασθενείς άρχισαν να πωλούν τα χάπια τους στη μαύρη αγορά, όπου η τιμή ήταν ένα δολάριο το χιλιοστόγραμμο.

Ωστόσο, η εταιρεία δεν απέσυρε το φάρμακο από τα ράφια ούτε αναγνώρισε ότι ήταν εθιστικό. Αντ ’αυτού, η Purdue επέμεινε ότι το μόνο πρόβλημα ήταν ότι οι χρήστες ψυχαγωγικών ναρκωτικών δεν έπαιρναν το OxyContin σύμφωνα με τις οδηγίες.

Το 2001, ο Μίκαελ Φρίντμαν, εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Purdue, κατέθεσε ενώπιον ακρόασης του Κογκρέσου που συγκλήθηκε για να εξετάσει την ανησυχητική αύξηση της κατάχρησης οπιοειδών. Το μάρκετινγκ του OxyContin ήταν «συντηρητικό από οποιοδήποτε πρότυπο», υποστήριξε. «Σχεδόν όλες αυτές οι αναφορές αφορούν ανθρώπους που κάνουν κατάχρηση του φαρμάκου, όχι ασθενείς με νόμιμες ιατρικές ανάγκες».

Το 2002, μια εικοσιεννιάχρονη γυναίκα από το Νιου Τζέρσεϊ, η Τζιλ Σκόλεκ, συνταγογραφήθηκε OxyContin για τραυματισμό στην πλάτη. Ένα βράδυ, μετά από τέσσερις μήνες χρήσης του φαρμάκου, πέθανε στον ύπνο της, από ανακοπή, αφήνοντας πίσω της έναν εξάχρονο γιο. Η μητέρα της, Μαριάν Σκόλεκ Πέρεζ, ήταν νοσοκόμα. Ταραγμένη και μπερδεμένη, πείστηκε ότι το OxyContin ήταν επικίνδυνο. Η Πέρεζ έγραψε στους αξιωματούχους του FDA, προτρέποντάς τους να επισυνάψουν στη συσκευασία του OxyContin μια προειδοποίηση σχετικά με τον κίνδυνο εθισμού.

Το επόμενο έτος, η Πέρεζ παρακολούθησε ένα συνέδριο για τον εθισμό στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Ένας άνδρας με αμμώδη μαλλιά, ο Ρόμπιν Χόγκεν, που φορούσε κοστούμι με ρίγες και παπιγιόν, ήταν επίσης εκεί. Ήταν ειδικός επικοινωνίας για την Purdue και είχε ξεκινήσει μια εκστρατεία για την υπεράσπιση του φαρμάκου, προειδοποιώντας τις εφημερίδες να είναι προσεκτικές σχετικά με την κάλυψή τους.

«Θα τους παρακολουθούμε», είχε υποσχεθεί. Είχε επίσης στρατολογήσει τον Ρούντολφ Τζουλιάνι, τον πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης, και τον συνεργάτη του Μπέρναρντ Κέρικ για να προλάβουν οποιαδήποτε κυβερνητική καταστολή.

«Πρέπει να είμαστε πολιτικά μακιαβελικοί, συχνά, για να κερδίσουμε», είπε κάποτε ο Χόγκεν. Στην εκδήλωση της Κολούμπια, ρωτήθηκε για την κόρη της Πέρεζ. Προειδοποίησε ότι δεν πρέπει κανείς να διαβάσει στην τραγωδία οποιαδήποτε ευθύνη από την πλευρά της Purdue. Το πραγματικό πρόβλημα, είπε, ήταν η Τζιλ Σκόλεκ : «Πιστεύουμε ότι έκανε κατάχρηση ναρκωτικών». (Ο Χόγκενζήτησε στη συνέχεια συγγνώμη για την παρατήρησή του. Δεν εργάζεται πλέον για την Purdue.)

Μέχρι το 2003, η Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών είχε διαπιστώσει ότι οι «επιθετικές μέθοδοι» της Purdue είχαν «επιδεινώσει πολύ την εκτεταμένη κατάχρηση του OxyContin». Ο Ροτζέλιο Γκουεβάρα, ανώτερος αξιωματούχος της D.E.A., κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Purdue είχε «ελαχιστοποιήσει σκόπιμα» τους κινδύνους που συνδέονται με το φάρμακο. Αλλά η εταιρεία συνέχισε να μετατοπίζει την ευθύνη στους χρήστες ναρκωτικών.

Η αλήθεια ήταν ότι οι κίνδυνοι του OxyContin ήταν εγγενείς στο φάρμακο - και η Purdue το γνώριζε. Η φόρμουλα χρονικής απελευθέρωσης σήμαινε ότι, κατ ’αρχήν, οι ασθενείς μπορούσαν να καταπιούν με ασφάλεια μία μεγάλη δόση κάθε δώδεκα ώρες. Θα μπορούσαν να κοιμηθούν όλη τη νύχτα - μια σημαντική βελτίωση σε σχέση με τα συμβατικά παυσίπονα, όπως η μορφίνη, τα οποία απαιτούν συχνότερη δοσολογία. Μία από τις πρώτες διαφημιστικές καμπάνιες της Purdue περιελάμβανε μια φωτογραφία δύο μικρών φλιτζανιών δοσολογίας, το ένα με την ένδειξη «8 π. μ.» και το άλλο «8 μ. μ.», και τις λέξεις «Θυμηθείτε, η αποτελεσματική ανακούφιση χρειάζεται μόνο δύο». Ωστόσο, εσωτερικά έγγραφα της Purdue, τα οποία προέκυψαν μέσω δικαστικών εγγράφων, δείχνουν ότι ακόμη και πριν η εταιρεία λάβει έγκριση από τον FDA γνώριζε ότι δεν πέτυχαν όλοι οι ασθενείς που έλαβαν OxyContin δωδεκάωρη ανακούφιση.

Μια μελέτη που έφεραν στο φως της δημοσιότητας από οι Los Angeles Times αποκάλυψαν ότι οι πρώτοι ασθενείς που χρησιμοποίησαν το OxyContin, σε μια μελέτη που διεξήχθη από την Purdue, ήταν ενενήντα γυναίκες που ανάρρωναν από χειρουργική επέμβαση στο Πουέρτο Ρίκο. Περίπου οι μισές γυναίκες χρειάζονταν περισσότερη φαρμακευτική αγωγή πριν από το δωδεκάωρο. Η μελέτη δεν δημοσιεύθηκε ποτέ.

Για την Purdue, ο επιχειρηματικός λόγος για την απόκρυψη τέτοιων αποτελεσμάτων ήταν σαφής: ο ισχυρισμός της δωδεκάωρης ανακούφισης ήταν ένα ανεκτίμητο εργαλείο μάρκετινγκ.

Αλλά η συνταγογράφηση ενός χαπιού σε ένα δωδεκάωρο πρόγραμμα, όταν, για πολλούς ασθενείς, λειτουργεί μόνο για οκτώ είναι μια συνταγή για απόσυρση, εθισμό και κατάχρηση. Παρά τους ισχυρισμούς της Purdue, πολλοί άνθρωποι που δεν ήταν χρήστες ναρκωτικών - και που έλαβαν το OxyContin ακριβώς σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών τους - άρχισαν να εμφανίζουν συμπτώματα στέρησης μεταξύ των δόσεων.

Ακόμη και όταν κατέστη σαφές ότι το OxyContin «δεν έκανε τη δουλειά του», η Purdue αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι ενείχε κινδύνους.

Στην κατάθεσή του στο Κογκρέσο, ο Μίκαελ Φρίντμαν, αναπληρωτής του Ρίτσαρντ Σάκλερ, δήλωσε ότι η Purdue αντιλήφθηκε για πρώτη φορά τα προβλήματα με το OxyContin μόλις τον Απρίλιο του 2000, μετά από μια σειρά αναφορών στον τύπο σχετικά με ανθρώπους που το χρησιμοποιούσαν ψυχαγωγικά στο Μέιν. Αλλά τη Purdue δεν χρειαζόταν τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης για να ξέρει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη διανομή του OxyContin.

Για χρόνια, διατηρούσε συμβόλαιο με την I.M.S., μια ελάχιστα γνωστή εταιρεία, με συνιδρυτή τον Άρθουρ Σάκλερ, η οποία παρείχε στους πελάτες της λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τις συνήθειες συνταγογράφησης μεμονωμένων γιατρών. Οι αντιπρόσωποι πωλήσεων της Purdue χρησιμοποίησαν τα δεδομένα για να καταλάβουν ποιους γιατρούς να στοχεύσουν.

Στην ακρόαση του 2001, ο Τζέιμς Γκρίνγουντ, μέλος του Κογκρέσου της Πενσυλβάνια, ρώτησε τον Φρίντμαν αν η Purdue θα αναλάμβανε οποιαδήποτε δράση εάν, ας πούμε, τα δεδομένα της IMS αποκάλυπταν ότι ένας αγροτικός οστεοπαθητικός έγραφε χιλιάδες συνταγές.

Ο Φρίντμαν απάντησε ότι δεν εναπόκειται στην Purdue να αξιολογήσει «πόσο καλά ένας γιατρός ασκεί την ιατρική».

«Γιατί θέλετε αυτές τις πληροφορίες, τότε;» Ο Γκρίγουντ πιέστηκε, πριν απαντήσει στη δική του ερώτηση: «Για να δείτε πόσο επιτυχημένες είναι οι τεχνικές μάρκετινγκ».

Τον Ιούλιο του 2001, ο Ρίτσαρντ Μπουμένταλ, ο οποίος ήταν τότε γενικός εισαγγελέας του Κονέκτικατ, έγραψε στον Ρίτσαρντ Σακλερ. «Είμαι όλο και περισσότερο ανήσυχος για τα προβλήματα και την κλιμακούμενη κατάχρηση του OxyContin», ξεκίνησε, αναφέροντας θανάτους από υπερβολική δόση, εθισμό, ληστείες φαρμακείων και «την εκπληκτική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης» που χρησιμοποιήθηκε για την πληρωμή συνταγών OxyContin μέσω του Medicaid και του Medicare. Ο Μπουμένταλ αναγνώρισε ότι έγινε κατάχρηση και άλλων συνταγογραφούμενων φαρμάκων. «Αλλά το OxyContin είναι διαφορετικό», έγραψε. «Είναι πιο ισχυρό, πιο εθιστικό, πιο παράνομα διαθέσιμο». Προέτρεψε την Purdue να «αναθεωρήσει και να μεταρρυθμίσει» την εμπορία του OxyContin.

Οι Σάκλερ αγνόησαν τη σύστασή του και έτσι το 2004 ο Μπουμένταλ άσκησε δίωξη εναντίον της Purdue, εκ μέρους της Πολιτείας του Κονέκτικατ.

Ανέφερε στοιχεία που έδειχναν ότι το ένα πέμπτο όσων έκαναν αγωγή με OxyContin έπρεπε να πάρουν το χάπι σε μικρότερο διάστημα  από δώδεκα ώρες. Στην πραγματικότητα, ο Μπουμένταλ έλαβε αρχεία της Purdue που δείχνουν ότι οι υπάλληλοι της εταιρείας γνώριζαν από το 1998 ότι οι συνταγές για διαστήματα οκτώ ωρών γίνονταν όλο και πιο συχνές. Σε ένα έγγραφο, ένας υπάλληλος της Purdue αποκάλεσε τους αριθμούς «πολύ τρομακτικούς».

Εάν το OxyContin συνταγογραφούνταν ευρέως σε διαστήματα μικρότερα των δώδεκα ωρών, η εταιρεία θα μπορούσε να χάσει το πλεονέκτημα της αγοράς «δύο χάπια την ημέρα» έναντι φθηνότερων εναλλακτικών λύσεων, όπως η γενόσημη μορφίνη, και οι ασφαλιστές θα μπορούσαν να αρχίσουν να αρνούνται να καλύψουν το κόστος. Ήδη από το 1997, ορισμένα προγράμματα παροχών είχαν αρχίσει να επικαλούνται την κατάχρηση του OxyContin ως δικαιολογία για να μην πληρώσουν. Σε ένα e-mail του 1997, ο Ρίτσαρντ Σάκλερ παρότρυνε τους συναδέλφους του να αντιμετωπίσουν αυτή την αντίσταση, προειδοποιώντας ότι, για τις ασφαλιστικές εταιρείες, «ο «εθισμός» μπορεί να είναι ένας βολικός τρόπος για να πουν απλά «ΟΧΙ»».

Η Purdue έχει μηνυθεί χιλιάδες φορές για το OxyContin. Το 2002, ο Χάουαρντ Ουντέλ δήλωσε ότι η εταιρεία θα υπερασπιστεί τον εαυτό της «μέχρι τέλους». Τον επόμενο χρόνο, ένας δικηγόρος της Νέας Υόρκης ονόματι Πολ Χάντλι συγκέντρωσε μια αγωγή, υπογράφοντας πέντε χιλιάδες ασθενείς που δήλωσαν ότι είχαν εθιστεί στο OxyContin αφού έλαβαν ιατρική συνταγή.

Το 2006, η Purdue συμβιβάστηκε με τους πελάτες του Χάντλι, για εβδομήντα πέντε εκατομμύρια δολάρια. Λίγο αργότερα, η εταιρεία ομολόγησε την ενοχή της, σε μια υπόθεση που ασκήθηκε από ομοσπονδιακούς εισαγγελείς στη Βιρτζίνια, σε ποινικές κατηγορίες για παραπλανητική επωνυμία και αναγνώρισε ότι η Purdue είχε διαθέσει στην αγορά το OxyContin «με σκοπό να εξαπατήσει ή να παραπλανήσει». (Ο Ρούντολφ Τζουλιάνι είχε προσπαθήσει, για λογαριασμό της Purdue, να πείσει τον επικεφαλής εισαγγελέα να βυθίσει την υπόθεση.) Ο Μίκαελ Φρίντμαν, εκτελεστικός αντιπρόεδρος, ομολόγησε την ενοχή του για ποινικό πλημμέλημα, όπως και ο Χάουαρντ Ουντέλ και ο επικεφαλής ιατρικός σύμβουλος της εταιρείας, Πολ Γκολντχέιμ.

Το Netflix κυκλοφόρησε τη μίνι σειρά Painkiller που αποτελείται από έξι ωριαία επεισόδια και ρίχνει μια μυθοπλαστική ματιά στις απαρχές και τα επακόλουθα της πραγματικής κρίσης των οπιοειδών στην Αμερική.

Η σειρά βασίζεται στο βιβλίο «Pain Killer» του Μπάρι Μάιερ και στο άρθρο του New Yorker Magazine «The Family That Built the Empire of Pain» του Patrick Ράντεν Κίφ.

Παραγωγοί της σειράς είναι οι Eric Newman, Peter Berg, Alex Gibney και οι showrunners/δημιουργοί Micah Fitzerman-Blue & Noah Harpster.

Η σειρά γυρίστηκε στο Τορόντο και πρωταγωνιστούν οι Uzo Aduba, Matthew Broderick, Taylor Kitsch, Dina Shihabi, West Duchovny και John Rothman, ενώ στους guest stars περιλαμβάνονται οι Clark Gregg, Jack Mulhern, Sam Anderson, Ana Cruz Kayne, Brian Markinson, Noah Harpster, John Ales, Johnny Sneed και Tyler Ritter.

 Δείτε το τρέιλερ της σειράς: