Μια κουβέντα με τη Μαρία Καλλιμασιά, την επί 34 χρόνια διευθύντρια του περιοδικού Beauté

Τη Μαρία Καλλιμασιά την άκουγα χρόνια στον χώρο μας. Ήταν κάτι σαν μύθος για μένα. Μια γυναίκα-σύμβολο, για την όποια όλοι έλεγαν τα καλύτερα. Κι αυτό είναι σπάνιο. Όσα χρόνια δουλεύω στα περιοδικά δεν την είχα δει ποτέ. Τη γνώρισα πέρυσι σε ένα γεύμα δημοσιογράφων και θα θυμάμαι για πάντα την καλοσύνη της, την εκλεπτυσμένη φιγούρα αλλά και στάση της. Δεν είχε τίποτα το επιτηδευμένο και ήταν η πιο κομψή και ντελικάτη από όλες τις κυρίες της βραδιάς. Αντιλήφθηκα καθώς μιλούσαμε ότι με έκανε να νιώθω σημαντική, όχι λέγοντάς μου κολακείες. Είναι κάτι που δημιουργεί πηγαία στον

συνομιλητή της. Αυτό το έχουν οι άνθρωποι που είναι σπουδαίοι, χωρίς μικρότητες μέσα τους.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να θαυμάσεις τη Μαρία Καλλιμασιά. Για την πορεία της στις εκδόσεις –διευθύνει εμβληματικά περιοδικά, όπως το Beauté, το Maison & Décoration και το Mariage–, για τη δύναμή της να τολμά –ξεκίνησε με την beauty expert Έφη Μπελέ τα πρώτα beauty βραβεία στην Ελλάδα το 2000, τα δημοφιλή Prix de Beauté–, για το θάρρος και την αποφασιστικότητά της να επιδιώκει ό,τι αγαπά –ξαναβρέθηκε στο πανεπιστήμιο, για να σπουδάσει Ψυχολογία και να αφιερωθεί παράλληλα σε μια ακόμη καριέρα–, για την άνεσή της να ανατρέπει τα προγνωστικά.

Credit: InStyle Greece

Κατάγεται από τη Χίο, όπου μεγάλωσε και έζησε μέχρι το τέλος του Δημοτικού. Η οικογένειά της, πάππου προς πάππου, ασχολούνταν με τη ναυτιλία. Ο πατέρας της κάποια στιγμή θέλησε να μεγαλώσει τη ναυτιλιακή επιχείρηση κι έτσι μετακόμισαν από τη Χίο στην Αθήνα. «Εγώ ήμουν “ταμένη”, κατά κάποιον τρόπο, να ακολουθήσω τον ίδιο δρόμο. Οπότε οι πρώτες σπουδές μου είναι σε αυτόν τον τομέα» μου λέει η μακροβιότερη διευθύντρια γυναικείου περιοδικού στην Ελλάδα για την «ανορθόδοξη» αρχή της καριέρας της.

Τη δεκαετία του ’80 ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά και τη διοίκηση επιχειρήσεων. Πρώτα στην ελεύθερη αγορά και έπειτα στην οικογενειακή επιχείρηση. Έτσι είναι, οι γυναίκες πρέπει να αποδεικνύουμε συνέχεια ότι αξίζουμε να βρισκόμαστε όπου είμαστε. Πρέπει να την κερδίζουμε τη θέση μας, ακόμα και στην περίπτωση μιας οικογενειακής επιχείρησης. Κοιτάζοντας την πορεία της, διαπιστώνει κανείς πως η Μαρία Καλλιμασιά αποστρεφόταν το εύκολο. Κι έτσι κατάφερε να διαρκέσει και να βάλει τη δική της σφραγίδα σε ανδροκρατούμενους χώρους. «Αυτό το τεχνοκρατικό των ναυτιλιακών δεν μου ταίριαζε κατά βάθος. Απλώς ακολούθησα μια πορεία από κεκτημένη ταχύτητα, λόγω της οικογένειάς μου. Εγώ πάντα ήμουν ανήσυχη, πάντα έγραφα, ήμουν πιο δημιουργική, πιο καλλιτεχνική προσωπικότητα», μου λέει εκείνη.

Credit: InStyle Greece / Μαντό Maison Zoulias. Γόβες Kotsonas Shoes. Κοσμήματα από προσωπική συλλογή.

Μετά την ενασχόληση με τη ναυτιλία, σειρά είχε ο χώρος τον εκδόσεων. Σε μια εποχή που δύσκολα καθόταν μια γυναίκα στο τραπέζι με τα «μεγάλα αγόρια», η Μαρία έπαιρνε αποφάσεις. Ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’80 που τα περιοδικά άρχισαν να αποκτούν αίγλη και να εμφανίζονται διεθνείς τίτλοι και στη χώρα μας. Μέχρι τότε το γυναικείο lifestyle συνοψίζονταν λίγο-πολύ στο εμβληματικό περιοδικό Γυναίκα. Το 1990 αναλαμβάνει μαζί με τον σύζυγό της την ελληνική έκδοση του γαλλικού περιοδικού Votre Beauté. «Όταν γνώρισα τον Χρήστο (σ.σ. Τριαντόπουλος), εκείνος ήταν ήδη στις εκδόσεις». Το δικό του «επιχειρείν» και η δική της ανάγκη για δημιουργία καθώς και η αγάπη της για το γράψιμο ενώθηκαν στη δημιουργία του περιοδικού αυτού – που πλέον μετρά 34 χρόνια πορείας. Εκείνη την περίοδο, σχεδόν παράλληλα, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το Elle και έπειτα το Marie Claire, τίτλοι που υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Ήταν η ίδια εποχή που ξεκίνησε και η ιδιωτική τηλεόραση. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως το χτίσιμο του lifestyle ήταν ακόμα σε αρχικό στάδιο και τα glossy περιοδικά ήταν ένα καινούργιο μέσο. «Η δεκαετία του 1990 ήταν η εποχή που συνέβη το τεράστιο booming των περιοδικών. Κι αυτό τελείωσε κάπου το 2006, λίγο πριν από την κρίση του 2008. Μέχρι τότε τα περιοδικά μεσουρανούσαν».

Credit: InStyle Greece / Κοστούμι Alberta Feretti, Eponymo, Golden Hall. Γόβες Kotsonas Shoes.Δεν ξέρω αν υπάρχει διευθύντρια περιοδικού που να μετράει περισσότερα χρόνια στη θέση αυτή από τη Μαρία Καλλιμασιά.

Για μένα, είναι ένας θησαυρός. Έχει ζήσει στα περιοδικά από την εποχή που διαμορφώνονταν, έχει ζήσει την απόλυτη δόξα τους, την αστάθεια, μέχρι τον κατακερματισμό και την ανασύστασή τους σε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Δεν υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος να μιλήσεις για το φαινόμενο των εντύπων στη χώρα. «Έχω ζήσει όλες τις φάσεις και αυτό έχει ένα τεράστιο ενδιαφέρον, βέβαια. Ειδικά αν το δει κανείς από απόσταση. Δεν μπορώ να πω ότι ειδικά η περίοδος της άνθησης των περιοδικών δεν ήταν μια συγκλονιστικά ενδιαφέρουσα και δημιουργική περίοδος. Ήμασταν όλοι μέσα σε αυτή την υπέροχη φούσκα. Όλο αυτό όμως κάποια στιγμή απέκτησε διαστάσεις που δεν ήταν πραγματικές. Υπήρξε μια υπερβολή, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα στη χώρα μας εκείνη την περίοδο. […] Το ίδιο γινόταν και στο real estate – όλοι έπαιρναν σπίτια με δάνεια που δίνονταν άνευ όρων. Υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά θα συνεχιστούν για πάντα. Και μας πήρε όλους μέσα της αυτή η ψευδαίσθηση. Οι μεγαλοεκδότες τότε επένδυσαν πάρα πολλά χρήματα, τα οποία προέρχονταν από δάνεια. Τα έσοδα των περιοδικών, ωστόσο, ποτέ δεν ήταν τόσο μεγάλα ώστε να συντηρούνται από μόνα τους. Ο ανταγωνισμός, δε, ήταν τόσο μεγάλος που έπρεπε ο καθένας να κάνει κάτι καλύτερο από τον άλλον. Να “τη βγαίνει” στον άλλον και να φαίνεται ότι εκείνος είναι ο δυνατός. Ήταν ένα παιχνίδι αρκετά άνισο για τους επιχειρηματίες που ήταν στις εκδόσεις και ήθελαν να κρατήσουν πιο γειωμένη στάση. Ο ανταγωνισμός έγινε αθέμιτος κάποια στιγμή, γιατί προκειμένου να είσαι στο παιχνίδι έπρεπε να δανείζεσαι και να ξαναδανείζεσαι… και προφανώς γι’ αυτό η πρακτική αυτή οδήγησε εκεί που οδήγησε».

Το πρώτο και απλό μάθημα είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να υπερβάλλεις. Η υπερβολή σε οδηγεί σε λάθος δρόμο. Όταν χάνεται το μέτρο και η ισορροπία, είναι βέβαιο ότι κάτι θα πάει στραβά.

Μου λέει ότι κι εκείνοι από πλευράς τους έκαναν υπερβολές εκείνη την εποχή και μου μιλά για ανοίγματα που δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει και για λάθη που πλήρωσαν στην πορεία. «Όποιος και να ήσουν, όμως, σε συνέπαιρνε όλο αυτό που γινόταν γύρω σου. Ήταν σαν να βρίσκεσαι σε μια δίνη. Και όπως δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά όταν είσαι στη δίνη, έτσι δεν αντισταθήκαμε κι εμείς». Ό,τι κι αν μεσολάβησε όμως, πάντα ήθελε τα πόδια να πατάνε στη γη. Είχαν άλλωστε μια επιχείρηση οικογενειακού τύπου. Όσοι δεν έπαιξαν όλα τους τα χαρτιά τότε και κράτησαν ένα πιο χαλαρό προφίλ είναι ακόμα εδώ σήμερα και αυτό από μόνο του σε οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα. «Είναι σαν μάθημα ζωής. Το πρώτο και απλό μάθημα είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να υπερβάλλεις. Η υπερβολή σε οδηγεί σε λάθος δρόμο. Δηλαδή, όταν χάνεται το μέτρο και η ισορροπία είναι βέβαιο ότι κάτι θα πάει στραβά» σχολιάζει η Μαρία με γνήσια ταπεινότητα. Τη ρωτάω πώς ήταν να παίζει με τα «μεγάλα κεφάλια», χωρίς να ακολουθεί τους όρους τους και, παρ’ όλα αυτά, να κερδίζει μια θέση ανάμεσά τους. «Νομίζω είναι θέμα χαρακτήρα» μου απαντά και συνεχίζει: «Είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και μου αρέσει να κάνω σωστά τα όσα κάνω, χωρίς να έχω την ανάγκη να επιδεικνύω τη δουλειά μου. Η μαγεία που έβρισκα στα περιοδικά μού αρκούσε. Δεν είχα ανάγκη κάτι άλλο».

Σήμερα δεν έχει social media και αυτό, πιστέψτε με, είναι παράξενο για έναν άνθρωπο σε αυτήν τη θέση που δουλεύει στα media. Δηλώνει κάτι για τη συνολική στάση της, η οποία μάλλον μας λέει ότι συνδέεται μόνο όταν εκείνη θέλει να συνδεθεί και μόνο με ανθρώπους της επιλογής της. Ψάχνοντας για εκείνη βρήκα στο ίντερνετ μια φωτογραφία της από τα late ’70s στη Χίο. Δείχνει απόλυτα ελευθεριακή και μου δίνει την εντύπωση ότι τότε ήταν που φυτεύτηκαν μέσα της σπόροι της ελευθερίας και της δημιουργικότητας, δύο βασικών στοιχείων που αργότερα θα της φαίνονταν χρήσιμα – ή, τέλος πάντων, αυτή είναι η δική μου ανάγνωση. Κάνουμε μαζί ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο και εκεί είναι που μου λέει: «Η αλήθεια είναι ότι η Χίος μού έδωσε την ελευθερία μέσα μου. Πιθανότατα, αυτό έχει να κάνει με τη θάλασσα. Αυτός ο ατελείωτος ορίζοντας, ο απεριόριστος… Έχω κάποιες αναμνήσεις πολύ έντονες, από το σπίτι μας, που ήταν πάνω στη θάλασσα και κάθε πρωί άνοιγα το παράθυρο και έβλεπα τον ορίζοντα μπροστά μου. Σίγουρα αυτές οι εικόνες κάτι έχτιζαν μέσα μου, δεν μπορεί να μη με επηρέασαν».

Σίγουρα τα περιοδικά σε αυτήν τη φάση έχουν μια αμηχανία. Τη νιώθω και θεωρώ ότι συνδέεται με το γεγονός ότι όλα πια έχουν μια άλλη ταχύτητα.

Credit: InStyle Greece / Πουκάμισο και φούστα Liana Camba. Μποτάκια Laura Biagiotti, Migato.

«Από μικρή ήθελα να σπουδάσω Ψυχολογία και έτσι, αργότερα, όταν μπόρεσα, και ενώ δούλευα στα περιοδικά, αποφάσισα να το κάνω. Έκανα τις σπουδές μου στο University of Strathclyde, πήρα το πτυχίο μου και έκτοτε ασχολούμαι και με αυτό» μου αποκαλύπτει και μένω έκπληκτη. Αγνοούσα ότι πριν γίνει μαμά, εκεί γύρω στα 35, άρχισε να περπατάει σε αυτό το μονοπάτι. «Μου ήταν πολύ έντονη η ανάγκη της εμβάθυνσης στα πράγματα. Δεν μπορούσα να μένω στην επιφάνεια. Ήθελα πάντα να μπαίνω στα βαθιά και να το ψάχνω ώστε να παίρνω τις απαντήσεις μου. Να λειτουργώ συνειδητά. Δεν μπορούσα αυτή την ασυνείδητη στάση που ήταν παντού γύρω μου. Σίγουρα αυτό έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στον τρόπο που κινήθηκα και στάθηκα απέναντι σε όλο αυτό που συνέβαινε στην άλλη μου καριέρα». Η αλήθεια είναι πως αν είσαι άνθρωπος σκεπτόμενος δεν μπορεί να σε παρασύρει το υπερφίαλο της φύσης της δουλειάς μας. Και αν είσαι άνθρωπος που δεν στέκεται στο «φαίνεσθαι» αλλά στο «είναι», είτε θα υποφέρεις μέσα σε αυτό είτε θα βρεις έναν άλλον τρόπο για να σταθείς. Ο δικός της ήταν η ενασχόληση με την Ψυχολογία. Παράλληλα, δούλευε με εντατικούς ρυθμούς. Τότε μάλιστα τα περιοδικά έμοιαζαν περισσότερο με βιβλία, τόσο πολλές ήταν οι σελίδες τους. Στον τομέα της Ψυχολογίας είναι ενεργή ακόμα και σήμερα. «Κατά καιρούς συνεργάζομαι με διάφορους συναδέλφους και κάνουμε ομάδες αυτογνωσίας ή ομάδες γονέων, γιατί έχω πάρει και μια ειδίκευση πάνω σε αυτό και βλέπω και ανθρώπους για κατ’ ιδίαν ψυχοθεραπεία. Διατηρώ βεβαίως έναν συγκεκριμένο αριθμό θεραπευόμενων που μπορώ να εξυπηρετώ νιώθοντας ότι είμαι εκεί». Αν τη θαύμαζα μια φορά, μετά από αυτό τη θαυμάζω διπλά.

Για κάποιους, το γεγονός ότι φιλοξενούμε στο περιοδικό μας τη διευθύντρια ενός ανταγωνιστικού περιοδικού μπορεί να φανεί παράδοξο.

«Το βρίσκω πάρα πολύ ενδιαφέρον και πάρα πολύ απελευθερωμένο. Αυτό δείχνει ότι όλα συμβαίνουν και όλα συνυπάρχουν όταν γίνονται σε ένα πλαίσιο σεβασμού και αποδοχής, μη ανταγωνισμού και ελλείψει κριτικής. Αυτή η απελευθέρωση μάς πάει παραπέρα. Μας εξελίσσει. Αλώστε, δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, αλλά να πάρουμε πολλά ο ένας από τον άλλον» σχολιάζει η Μαρία. Και να φανταστείτε ότι κυριαρχεί η άποψη στην κοινωνία μας ότι οι γυναίκες είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Δεν μπορώ να μην τη ρωτήσω αν το είδε αυτό μέσα στα γυναικεία περιοδικά. «Δεν μπορώ να πω ότι έχω βιώσει ανταγωνισμό με τις άλλες γυναίκες. Ίσως γιατί εγώ πότε δεν το είχα ανάγκη και γι’ αυτό δεν “τσιμπούσα”».

Ένας άνθρωπος χορτασμένος, φτασμένος, που είναι οκέι με τον εαυτό του και δεν αισθάνεται ημιτελής και «ανάπηρος» δεν υπάρχει περίπτωση να σου προκαλέσει δυσκολία. Είμαι σίγουρη ότι η Μαρία έχει δώσει χώρο και βήμα σε πολλές γυναίκες. Το λέω αυτό γιατί έχει μιλήσει στο παρελθόν δημόσια για το πόσο σημαντικούς θεωρεί τους συνεργάτες της. Και από τους συνεργάτες της ξέρω ότι πάντα έδινε πολύ χώρο. «Μα εκεί βρίσκεται η ουσία των πραγμάτων. Να μπορείς να επιτρέπεις στον άλλον να είναι ο εαυτός του. Να του δίνεις χώρο να εκφράσει αυτό που είναι. Και μιλώντας τώρα για περιοδικά, αυτό είναι που θέλουμε σε ένα περιοδικό. Πολλές διαφορετικές απόψεις, πολλές διαφορετικές προσωπικότητες που η καθεμία καταθέτει τη ματιά της. Ο συγκεντρωτισμός είναι ένα παιχνίδι ελέγχου, δεν αφήνει χώρο στη δημιουργία».

Credit: InStyle Greece / Παλτό Sotris. Φόρεμα JW Anderson, attica Golden Hall. Κοσμήματα από προσωπική συλλογή.

Σήμερα, αν κάτι απασχολεί πάρα πολύ τη μόδα είναι το diversity, και δεν υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος για να ρωτήσω αν όντως η μόδα τα έχει καταφέρει μέσα στα χρόνια να δημιουργήσει θέσεις και να επιτρέψει στο διαφορετικό να υπάρξει. «Νομίζω ότι υπάρχει σίγουρα μια αμηχανία. Αναδείχθηκε αυτό το θέμα πριν από χρόνια με διάφορους τρόπους από όλα τα media παγκοσμίως, έφτασε σε ένα peak, δημιουργήθηκε μια αναταραχή και μια σκόνη γύρω από αυτό, η οποία τώρα κάπως πρέπει να κάτσει για να μπορέσουμε να δούμε και να λειτουργήσουμε πιο αυθεντικά σε σχέση με αυτό. Γιατί δεν είμαι σίγουρη για τα κίνητρα που οδήγησαν σε όλη αυτή την ανάδειξη του diversity. Οπότε, τώρα, που έχουμε φύγει λίγο από το μάτι του κυκλώνα και έχουμε πάρει μια απόσταση, υπάρχει μια σιγή μέχρι να δούμε προς τα πού θα πάμε. Και χρειάζεται αυτή η σιγή γιατί πρέπει να επεξεργαστούμε μέσα μας συλλογικά όλο αυτό, προκειμένου να γίνει αυθεντικό και να οδηγηθούμε τελικά στην αλήθεια».

Πολύ συχνά ακούω «γιατί δεν βάφεις τα μαλλιά σου;» επειδή έχω βγάλει λευκές τρίχες. Γιατί δεν θέλω. Γιατί μου αρέσει που έχω λευκά. Τα αγαπάω και δεν θέλω να τα πειράξω.

Στην ίδια λογική, του inclusivity, μιλάμε και για το ageism, δηλαδή τον διαχωρισμό των γυναικών βάσει της ηλικίας τους. Οι γυναίκες στην πρώτη ρυτίδα αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το σύστημα θα τις αποδέχεται μόνο για λίγα χρόνια ακόμα. Μετά τα 50 κανείς δεν μιλάει πια για αυτές. Δείτε χαρακτηριστικά την Pamela Anderson, που εμφανίζεται χωρίς μακιγιάζ και σοκάρονται που αφήνει τις ρυτίδες της σε πρώτο πλάνο. Οι γυναίκες από τη στιγμή που γεννιούνται έχουν time frame σε όλα, πότε θα κάνουν καριέρα, πότε θα κάνουν παιδιά, μήπως δεν προλάβουν κ.λπ. «Κουβαλάμε πολλά βάρη οι γυναίκες από το παρελθόν, τα οποία έχουν περάσει στο DNA μας. Θέλει πολλή επεξεργασία για να μπορέσει κάποια να τα βγάλει από πάνω της». Και ακόμα κι αν τα ξεπεράσει, πάλι θα ακούει σχόλια του τύπου «δεν μπορεί στα 50 της να φοράει μίνι φούστα». Και, αναρωτιέμαι, εμείς των περιοδικών τι κάνουμε για αυτό; Δείχνουμε αυτές τις γυναίκες; Υπάρχουν γυναίκες να ενώσουν τον κόσμο των πιο νεαρών με των πιο ώριμων; «Τώρα μου εκφράζεις μια ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητα. Έχουμε κουραστεί από όλη αυτή την επίπλαστη λάμψη, η οποία από πίσω κρύβει μια πραγματικότητα που μια χαρά είναι. Ε, ναι, είναι ένας στόχος που καλούμαστε να φτάσουμε. Για αρχή, έχουμε περιορίσει τα έντονα ρετούς και έχουμε δρόμο μπροστά μας». Σκέφτομαι τελικά πόσο υπερεκτιμημένες είναι η νιότη και η ομορφιά. Προσωπικά, εύχομαι να γεράσω. «Κι εμένα μου αρέσει που μεγαλώνω και που μεγαλώνω φυσικά. Πολύ συχνά ακούω “γιατί δεν βάφεις τα μαλλιά σου;” επειδή έχω βγάλει λευκές τρίχες. Γιατί δεν θέλω. Γιατί μου αρέσει που έχω λευκά. Τα αγαπάω και δεν θέλω να τα πειράξω. Τώρα, τι να σου πω, αν κάποια στιγμή αρχίσει και με ενοχλεί και μου “τη δώσει”, ελεύθερη βούληση έχω, μπορεί να αλλάξω γνώμη και να θέλω να κάνω κάτι άλλο. Δεν νομίζω όμως, γιατί θεωρώ ότι είναι ωραίο να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας σε όλες του τις φάσεις. Εχει μια άλλη ποιότητα χαράς αυτό».

Της ζητάω να κάνουμε μια αναδρομή σε αυτές τις τρεις δεκαετίες που είναι εν ενεργεία.

«Αναπολώ πολύ συχνά τα ταξίδια που κάναμε. Κάναμε παραγωγές μόδας σε διάφορα μέρη του κόσμου. Και επειδή πηγαίναμε μεγάλη ομάδα, οκτώ με δέκα άτομα, πάντα κάτι γινόταν. Κάποια περίοδο παίρναμε και συνεργείο μαζί για να κάνει τα τηλεοπτικά σποτ και να καταγράφει κομμάτια από τις φωτογραφίσεις. Ήταν πολύ κινηματογραφική αυτή η συνθήκη. Και από εκεί μπορώ να θυμηθώ διάφορες στιγμές απίθανες, και πολύ αστείες και δραματικές… Θυμάμαι μια σκηνή στο αεροδρόμιο, όπου ερχόμασταν από τον Αγιο Μαυρίκιο. Ήταν fashion editor τότε o Βασίλης Ζούλιας και πρέπει να ήταν και η Calliope μαζί μας. Αυτό το ταξίδι το θυμάμαι λοιπόν γιατί είχαμε καθυστερήσει να φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Τότε όλα τα ρούχα της φωτογράφισης ήταν μέσα σε βαλίτσες και θυμάμαι να τρέχουμε με πανικό. Να βλέπεις στο αεροδρόμιο όλη την ομάδα, πολύχρωμη και έντονη, να τρέχει και να ανοίγει μια βαλίτσα που κρατούσε ο Βασίλης και να βγαίνουν όλα τα φτερά, τα πούπουλα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς και να γίνεται πανικός». Γελάμε και οι δύο.

Και αφού κάνουμε ένα εκτεταμένο φλασμπάκ, τη ρωτάω αν θα άλλαζε κάτι σε όλα όσα έκανε. «Δεν μου αρέσει όταν ακούω να λένε “δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικά”, γιατί πολύ συχνά σκέφτομαι ότι εγώ αυτό θα το έκανα διαφορετικά. Ίσως δεν θα ήμουν τόσο αφελής. Είχα μια μικρή αφέλεια και ήμουν και αρκετά ονειροπόλα. Ίσως θα προσπαθούσα να είμαι πιο κάτω στη γη αν είχα την ευκαιρία να το ξαναζήσω όλο αυτό. Αλλά είναι και θέμα ωριμότητας, εύκολο να το λες…» Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, όμως, δεν κοιτάζει μόνο πίσω αλλά και μπροστά. Και σύμφωνα με τα προγνωστικά, τα περιοδικά αναμένεται ότι θα εξαφανιστούν. Εκείνη τι λέει; «Σίγουρα τα περιοδικά σε αυτήν τη φάση που βρίσκονται έχουν μια αμηχανία. Τη νιώθω και θεωρώ ότι συνδέεται με το γεγονός ότι όλα πια έχουν μια άλλη ταχύτητα. Και αυτή την ταχύτητα είναι πολύ δύσκολο να την ανταγωνιστεί το έντυπο. Τα περιοδικά, ωστόσο, διαφέρουν ως προς την επεξεργασία τους και νομίζω πως εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Θα πρέπει να επεξεργαζόμαστε πια τα πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος αν θέλουμε να κάνουμε τη διαφορά και να προχωρήσουμε με βήματα πιο σίγουρα και σταθερά στο μέλλον. […] Ίσως θα ήταν πιο ωφέλιμο να γίνεται μια σωστή επιλογή των πληροφοριών, ένα ξεσκαρτάρισμα δηλαδή από ό,τι κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα, και έπειτα να βγαίνει ένα απόσταγμα, μια ουσία. Δεν είναι εύκολο. Καλούμαστε να κάνουμε κάτι πολύ δύσκολο και συγχρόνως προκλητικό. Και αυτό που εύχομαι είναι να μπορέσω να είμαι κομμάτι αυτής της καινούργιας πρόκλησης, να μπορέσω να βάλω το λιθαράκι μου και να συμμετάσχω στη νέα κατάσταση».

Credit: InStyle Greece / Πουλόβερ και φόρεμα AllSaints, attica Golden Hall. Γόβες Maison Zoulias. Κολιέ Assourmadjian.

Από την Κρίστελ Λιάκου

Φωτογραφίες: Νικόλας Μάστορας

Styling: Μάριος Κυπριώτης, Μιχάλης Τσούκας

Μακιγιάζ-Μαλλιά: Παναγιώτης Καρακάσης

Βοηθός styling: Στέργιος Σχοιναράκης

Βοηθός φωτογράφου: Ελίνα Βήττα

Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία το ξενοδοχείο The Kefalari Suites (Κολοκοτρώνη 32, Κηφισιά, τηλ.: 210-6233208, kefalarisuites.com).

Το θέμα φιλοξενήθηκε αρχικά στο περιοδικό InStyle, στο τεύχος νο.113 Φεβρουάριος 2024.