Τουρτουρίζοντας για το πλεόνασμα

Εκ προοιμίου λέω ότι το παρακάτω σχόλιο δεν θα ήθελα να το γράψω προεκλογικά. Και όλοι μπορεί να καταλάβουν το γιατί. Παρ’ όλα αυτά είμαι βέβαιος ότι κάθε πολίτη, κάθε γονιό, θα τον ερέθιζε αυτό που μου διηγήθηκε καθηγητής Πανεπιστημίου. Τις προάλλες παρέδιδε το μάθημά του φορώντας παλτό, με τα παιδιά, τους φοιτητές, να τουρτουρίζουν από το κρύο μέσα στην αίθουσα, τις μέρες του μεγάλου χιονιά. Ο καθηγητής διέκοψε το μάθημα διότι λυπήθηκε τους φοιτητές του και σε μένα ομολόγησε ότι μαζεύοντας τις σημειώσεις του μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του: «Έτσι ξέρω κι εγώ να κάνω πρωτογενές πλεόνασμα».

Όταν

η Συνθήκη της ΕΕ καθιέρωνε την οροφή του δημοσιονομικού ελλείμματος που έπρεπε να έχουν τα κράτη –όρο που κατ’ επανάληψη καταπάτησαν Γερμανία και Γαλλία- επέβαλε μία γενικότητα, χωρίς να προσδιορίσει και ορισμένους καίριους εθνικούς τομείς που να εξαιρούνταν οι πόροι προς αυτούς από το δημιουργούμενο έλλειμμα. Ορισμένες σοβαρές χώρες έκαναν από μόνες τα «κουμάντα» που έπρεπε, δηλαδή από ποιους κρατικούς τομείς θα έπρεπε να περικόπτουν δαπάνες ώστε να μη στερούνται των αναγκαίων κρατικών πόρων άλλοι, όπως η Παιδεία και η Υγεία π.χ.

Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί σε μία χώρα όπως η δική μας, όπου πέρασαν πολλοί μήνες, μετά την κρίση, μέχρις ότου να προσδιοριστεί ο ακριβής αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων του ευρύτερου κρατικού τομέα, ενώ δεκάδες δήμοι δεν έχουν ακόμη ενημερώσει πόσες εκατοντάδες δημοτικών επιχειρήσεων, υπό την εποπτεία τους, υπάρχουν! Επομένως σε τούτη εδώ τη χώρα όπου ο υδροκέφαλος δημόσιος τομέας υπολειτουργούσε και η εποπτεία του δεν γινόταν, ως πιο πρόσφορη λύση για μείωση δαπανών ήταν η οριζόντια αφαίρεση πόρων «και όποιον πάρει ο Χάρος...».

Το αποτέλεσμα είναι να παρουσιάζουμε πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά τα νοσοκομεία να μην έχουν ούτε γάζες και τα δημόσια σχολεία και οι πανεπιστημιακές σχολές να μην έχουν θέρμανση, να ζέχνουν και οι τριτοκοσμικές συνθήκες να θεωρούνται ίσως ιδανική προοπτική. Όμως μπορούμε στους εταίρους μας να παρουσιάσουμε το πλεόνασμα. Και όλ’ αυτά, αφήνοντας κατά μέρος τα χρωστούμενα στην αγορά από το ίδιο το κράτος.

Θα αντιτάξουν από την κυβέρνηση ότι οι λόγοι που προαναφέρθηκαν και που δεν επέτρεψαν την «χειρουργική» επέμβαση στις κρατικές δαπάνες δεν προκλήθηκαν από τη σημερινή κυβέρνηση. Όμως οι πολίτες κρίνουν συνολικώς το πολιτικό σύστημα. Διότι την εποχή που δημιουργούνταν οι απαράδεκτες συνθήκες, τις οποίες τώρα επικαλούνται ως άλλοθι κάποιοι, κανένας δεν ύψωσε φωνή λογικής, διότι όλοι τότε βολεύονταν από το στρεβλό κράτος που διαμορφωνόταν. Έτσι, μοιραίως, την νύφη την πληρώνει ο τελευταίος διαχειριστής της ελληνικής πολυκατοικίας... Πολύ περισσότερο όταν η λογική έλειψε από την διαχείριση των κρατικών δαπανών διότι η πιο εύκολη λύση είναι συνήθως και αυτή που επιβαρύνει περισσότερο την κοινωνία...