Τι κι αν φταίνε οι άλλοι;;

Του Νίκου Σίμου

Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές η μόνη βεβαιότητα, σχετικά με το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα και τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές ήταν η σύγχυση, καθώς οι δηλώσεις και οι διαρροές εκατέρωθεν, δηλαδή από την κυβέρνηση και τους δανειστές, ήσαν εκ διαμέτρου αντίθετες και αντιφατικές.

Η σύγχυση σε ένα τομέα όπως η Οικονομία όπου τα πάντα είναι κυρίως κλίμα, είναι μία πολύ κακή πρακτική. Και μόνο το γεγονός ότι εξακολουθούν αμείωτες οι αναλήψεις καταθέσεων από τις τράπεζες, επειδή ο κόσμος

φοβάται το απευκταίο –χωρίς μάλιστα η κυβέρνηση να μπορεί να τον πείσει περί του αντιθέτου- είναι ένα απλό παράδειγμα των συνεπειών της σύγχυσης.

Δεν αμφισβητεί κανείς τις προθέσεις του πρωθυπουργού. Όμως, από τη άλλη πλευρά, η προσπάθειά του να πείσει ότι αυτός και η κυβέρνησή του έχουν κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να υπάρξει λύση και, επομένως η ευθύνη μετατίθεται στην άλλη πλευρά, καμία απολύτως σημασία δεν έχει, όταν το ουσιαστικό είναι η επίτευξη της συμφωνίας που απαιτεί και η κοινωνία στην συντριπτική της πλειοψηφία. Διότι στην περίπτωση που έχουμε πιστωτικό γεγονός, εξ αιτίας της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων, καμία σημασία δεν έχει για την ελληνική κοινωνία που θα αρχίσει να υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες, αν φταίει το Βερολίνο ή οι Βρυξέλλες ή οποιοσδήποτε άλλος. Και σε τελευταία ανάλυση το μάρμαρο θα το πληρώσει ο πιο ...κοντινός. Ή μήπως φαντάζεται κανείς στην κυβέρνηση ότι, επειδή θα φταίνε οι δανειστές θα αρχίσουμε να τους... κρατάμε μούτρα και, έτσι θα διασωθεί την τελευταία στιγμή η χώρα;;

Ας μη γίνονται παιδαριώδεις εκτιμήσεις. Δυστυχώς είμαστε στη θέση του αδυνάτου. Και από αυτή τη θέση μόνο με ευγενική και καλοπροαίρετη διάθεση θα μπορούσε να γίνεται η προσέγγιση προς αυτούς από των οποίων να μη πούμε από τι κρέμεσαι, και όχι με νταηλίκια, που οι κυβερνητικοί παράγοντες, εξακολουθούν να κάνουν.