Τα προαπαιτούμενα του Σαμαρά για την ελληνική προεδρία!

Των Μενέλαου Τασιόπουλου, Παναγιώτη Τζένου, Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Όταν το Σάββατο 20 Ιουλίου ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, την παραµονή της άφιξής του στην Αθήνα για διήµερη επίσηµη επίσκεψη, έστελνε από τον προσωπικό του λογαριασµό στο twitter ένα µήνυµα µε πολλούς αποδέκτες, ουδείς στην καυτή καλοκαιρινή Αθήνα,

ούτε και στο επιτελείο του Μεγάρου Μαξίµου, φανταζόταν τι θα έφερνε στις αποσκευές του. Στο µήνυµά του ο Ενρίκο Λέτα έγραφε: «… Η Αθήνα είναι το σύµβολο µιας Ευρωπαϊκής Ενωσης που πρέπει να αλλάξει». Την εποµένη το πρωί ο Ιταλός πρωθυπουργός πήρε το αεροπλάνο από τη Ρώµη και έφθασε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Στην ατζέντα των συζητήσεών τους οι Αντ. Σαµαράς και Ε. Λέτα είχαν κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκά θέµατα, µε ιδιαίτερη έµφαση στα προβλήµατα που δηµιούργησε η στρατηγική της Γερµανίας και των χωρών του Βορρά στον Νότο. Ο Ιταλός πρωθυπουργός, όµως, κατόρθωσε πολύ εύκολα να αιφνιδιάσει θετικά τον Ελληνα οµόλογό του, επιχειρηµατολογώντας στα ενεργειακά ζητήµατα υπέρ του αγωγού TAP και της στρατηγικής σχέσης µε τους Αζέρους, που θα δηµιουργούσε και πολύ θετικό κλίµα στην Ουάσινγκτον, ενώ θα έφερνε πολύ κοντά την Ελλάδα µε την Ιταλία. Το δεύτερο θέµα που «έβαλε» στο τραπέζι ο Ιταλός πρωθυπουργός, όµως, κυριολεκτικά άλλαξε τη ροή των συζητήσεων, αφού αφορούσε προσωπικά τον Ελληνα πρωθυπουργό.

Η πρόταση

Χωρίς πολλά λόγια, ο Λέτα τού εξήγησε ότι κοµβικό ρόλο στο να υποστηριχθούν τα αιτήµατα του Νότου, αλλά και στην εξέλιξη αναφορικά µε τη «διατλαντική εταιρική σχέση» µε την Ευρώπη που είχαν προτείνει οι ΗΠΑ θα παίξει το πρόσωπο που θα αναλάβει επόµενος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου στη θέση του Ροµπάι. Και το πλέον κατάλληλο θα ήταν ο κ. Σαµαράς. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, που είχε πετύχει τη σταθεροποίηση της χώρας εντός ευρωζώνης, µε καλή πρόσβαση στη θερµή ζώνη της Μεσογείου και της Αφρικής και µε υψηλές επαφές στα λόµπι των ΗΠΑ.

Ακολούθησε η µακρινή διαδροµή πέραν του Ατλαντικού σε δύο γύρους, που έδωσε επιπλέον κύρος και δυνατότητες στον κ. Σαµαρά, µε αφετηρία τις 8 Αυγούστου, οπότε συνάντησε τον Μπαράκ Οµπάµα. Ακολούθησε το αιφνιδιαστικό «πέρασµα» από το Μπακού στις 11 Αυγούστου, όπου δροµολογήθηκαν η ένταξη της Ελλάδας στον TAP και ο συσχετισµός του ∆ΕΣΦΑ µε το αζερικό αέριο, για να επιστρέψει µετά τις καλοκαιρινές διακοπές στη Νέα Υόρκη µε αφορµή τη Γ.Σ. του ΟΗΕ και να έχει µια σειρά από κρίσιµες επαφές µε τα πρόσωπα-κλειδιά των αγορών, επενδυτικές τράπεζες και funds της Wall Street. Σηµαντικά τα δύο τραπέζια της 30ής Σεπτεµβρίου, το ένα υπό τον συντονισµό του περιώνυµου κ. Ντάιµαν της JP Morgan και µε τη συµµετοχή της Lazard και της ελβετογερµανικής Oppenheimer και το άλλο µε τον συντονισµό της Goldman Sachs και τη συµµετοχή της Blackrock και του Paulson Fund. Ταυτόχρονα, ο Αντ. Σαµαράς είχε την ευκαιρία να µιλήσει στην πανίσχυρη Αµερικανο-εβραϊκή Επιτροπή, προσκεκληµένος του προέδρου του Παγκόσµιου Ισραηλινού Συµβουλίου και παλαιού συνοµιλητή και φίλου του, Ντέιβιντ Χάρις.

Πάνοπλος

Μετά την επίσκεψη και τη διυπουργική στο Ισραήλ στις 8 Οκτωβρίου, ο Αντ. Σαµαράς πήρε το αεροπλάνο στις 21 Οκτωβρίου για τη Ρώµη, «πάνοπλος» αυτή τη φορά, για να συναντήσει τον Ιταλό οµόλογό του, Ενρίκο Λέτα, στο γραφείο του, στο Παλάτσο Κίτζι. Ο Λέτα ενηµέρωσε τον Αντ. Σαµαρά για τις µυστικές επαφές που είχε µε τη γερµανική πλευρά και άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, φυσικά και τους Γάλλους, για την ανάληψη από τον Ελληνα πρωθυπουργό της θέσης του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συµβουλίου. Αντίστοιχα, οι Γερµανοί θεωρούν λογικό να αναλάβει την Κοµισιόν πολιτική προσωπικότητα από τη δική τους χώρα, µε δεδοµένο ότι την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας την έχει Ιταλός, ο πολύς Μάριο Ντράγκι. Ο πιο πιθανός υποψήφιος για την Κοµισιόν δεν είναι άλλος από τον πολύ συµπαθή και στον Νότο Μάρτιν Σουλτς, σηµερινό πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου.

Τις αντιλήψεις των Γερµανών, αλλά και των άλλων Ευρωπαίων είχε την ευκαιρία να αντιληφθεί από πρώτο χέρι ο Αντ. Σαµαράς µε την ευκαιρία της «συνάντησης ηγετών» που διοργάνωσε η υψηλού κύρους γερµανική εφηµερίδα του οικονοµικού κατεστηµένου «Suddeutsche Zeitung», µε την παρουσία Μέρκελ, Σόιµπλε, Σουλτς και του πανίσχυρου προέδρου της γερµανικής Κεντρικής Τράπεζας, Γενς Βάιντµαν. Το κλίµα για τον Ελληνα πρωθυπουργό ήταν απολύτως θετικό, όπως άλλωστε αποτυπώθηκε και σε σχετικό άρθρο της διοργανώτριας εφηµερίδας σχετικά, µε τον εύγλωττο τίτλο «Ο ταλαντούχος κύριος Σαµαράς».

Οι τρεις όροι της µετάβασης

Τα προαπαιτούµενα για να βρεθεί ο Ελληνας πρωθυπουργός στην προεδρία της Ευρώπης τον ερχόµενο Ιούλιο είναι πολύ συγκεκριµένα, σύµφωνα µε τον σχεδιασµό που ήδη έχει κάνει. Πρώτον, να αποφύγει τις εκλογές στο µεσοδιάστηµα, δεδοµένου ότι πολύ εύκολα η δυσαρέσκεια από τη βίαιη δηµοσιονοµική προσαρµογή θα εκφρασθεί στην κάλπη, µε αποτέλεσµα να επιβαρυνθεί το κλίµα για τον ίδιο. ∆εύτερον, στην κατάληξη της «αντιδικίας» µε την τρόικα που εξελίσσεται στην παρούσα φάση να έχει υπάρξει αποχώρηση των δανειστών µέχρι τον Φεβρουάριο, κάτι που θα σηµάνει την πρώτη απτή επιτυχία της αναδιάρθρωσης που επιχειρείται από το 2010, έστω ως κλίµα. Τρίτον, µετά την επίσηµη καταγραφή του πλεονάσµατος για το 2013 τον Απρίλιο, οι δεσµεύσεις της Γερµανίας για τα ελληνικά επιτόκια να είναι τέτοιες, που σε συνδυασµό µε την αναβάθµιση που ήδη έχουν ξεκινήσει οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, µε βάση τη Wall, να επιτραπεί η προσδοκία ότι η Ελλάδα µπορεί να βγει στις αγορές δανειζόµενη µε επιτόκιο της τάξης του 5%-6%. Αρα, να µην υπάρξει νέο Μνηµόνιο. Στο περιβάλλον αυτό, µε ισχυροποιηµένη την υποψηφιότητά του για την Ευρώπη, το προφίλ του Αντώνη Σαµαρά, µε τη στήριξη και του Βερολίνου, θα είναι πολύ ισχυρό, πέραν των δηµοσιονοµικών δεδοµένων της Ελλάδας, ενώ η θητεία του θα λαµβάνει τον χαρακτήρα του µεταβατικού.

Οποιο και αν είναι το αποτέλεσµα στις περιφερειακές ή τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, δεν θα ακουµπά τον Αντ. Σαµαρά, αλλά τους επίδοξους διαδόχους του. Οι διαδικασίες αυτές, άλλωστε, σύµφωνα µε κάποιους κακόπιστους, δεν είναι καινούργιες για τον σηµερινό πρωθυπουργό, αφού και το 2004, όταν η Πολιτική Ανοιξη που είχε ιδρύσει έπνεε τα λοίσθια, αυτός διέφυγε εντασσόµενος ως ευρωβουλευτής στη Ν.∆., για να γυρίσει στην ελληνική Βουλή το 2007, εκκινώντας µια δεύτερη πολιτική καριέρα, πολύ ανώτερη της πρώτης.