Παθιασμένος με τη ζωή

Της Κέλλυς Φαναριώτη, εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Όταν σε ηλικία 14 ετών διαγνώστηκε με καρκίνο, δε φανταζόταν την απρόσμενη τροπή που θα έπαιρνε η ζωή του τα επόμενα χρόνια. Βγαίνοντας νικητής από την μάχη με την επάρατη νόσο, ο Στέλιος Παπαρδέλας αποφάσισε να επισκεφθεί μια κατασκήνωση στην Ιρλανδία όπου φιλοξενούνταν παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες. Η πρόταση για το ταξίδι αυτό ήρθε από τον κοινωνικό λειτουργό του ιδρύματος «Ελπίδα», το οποίο, όπως λέει, βοήθησε πολύ τον ίδιο και την οικογένειά του στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους.

Όσα έζησε στην Ιρλανδία με τα παιδιά αυτά

αλλά και με τους εθελοντές που κατέφθαναν από όλο τον κόσμο για να βοηθήσουν, τον συγκλόνισαν και τον ώθησαν στο να ξεκινήσει ταξίδια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, μακριά από τα «πρέπει» και τα κοινωνικά καλούπια μιας «κανονικής ζωής». Μάλιστα, κατάφερε να συνδυάσει τις περιπλανήσεις στα πιο απομακρυσμένα μέρη του κόσμου με τη μεγάλη του αγάπη, τη φωτογραφία. Τα τελευταία δύο χρόνια φωτογραφίες του φιλοξενούνται σε κορυφαία διεθνή έντυπα όπως το National Geographic, το περιοδικό Spiegel και η Huffington Post.

«Όλοι έχουμε μέσα μας πάθος και ίσως ταλέντο για κάτι. Το θέμα είναι να ψάξεις αρκετά ώστε να το ανακαλύψεις. Έτσι πιστεύω κι εγώ πως έγινε με τη φωτογραφία. Πάντα μου άρεσε να τραβάω, όταν όμως άρχισα να το βλέπω πιο καλλιτεχνικά το πάθος μου βγήκε στην επιφάνεια», δηλώνει στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ».

Ταξίδια με λεωφορείο

Τα ταξίδια του σε όλη την Ευρώπη και τη λατινική Αμερική, την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ, την Ινδία και την Αφρική, τον έφεραν σε επαφή με πολλούς ανθρώπους και διαφορετικές ιστορίες. Θέλοντας όμως να ακούσει όσες περισσότερες αφηγήσεις μπορούσε για τις ζωές των άλλων, πολλά ταξίδια του τα έκανε με λεωφορεία της γραμμής προκειμένου να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια κι εκείνος περισσότερο χρόνο για κουβέντα με τους συνεπιβάτες του. «Τα τελευταία χρόνια κινούμαι σχεδόν αποκλειστικά με λεωφορείο. Στην αρχή είναι πολύ κουραστικό να ταξιδεύει κανείς οκτώ ώρες με το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς. Έπειτα όμως το συνήθισα και πλέον δεν θα έπαιρνα αεροπλάνο για μια απόσταση μικρότερη από 8.000 χλμ. Σίγουρα ένα ταξίδι 40-50 ή και 120 ωρών με το λεωφορείο δεν ακούγεται βολικό για κάποιον αλλά για εμένα κρύβει μια μαγεία. Το βλέπω σαν ένα ξεχωριστό μέρος που επισκέπτομαι, κατά το οποίο μαζί με τους συνοδοιπόρους μου, τις ιστορίες τους, και την θέα από το παράθυρο, αποκομίζω πολλά πράγματα», αναφέρει.

Παιδιά σε σχολείο στην Ινδία

Διδάγματα

Στόχος του Στέλιου είναι να αποτυπώνει με τη φωτογραφική του μηχανή ανθρώπους και καταστάσεις που θα εμπνεύσουν το θεατή ώστε να θελήσει να τις βιώσει και ο ίδιος. « Όταν μιλάμε για κατανόηση μιας κουλτούρας ή κι ακόμα ενός ανθρώπου μέσα από μια φωτογραφία, τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα. Η όραση είναι μία αίσθηση. Υπάρχουν άλλες τέσσερις εξίσου σημαντικές. Όταν βρίσκεσαι λοιπόν σε μια χώρα, μυρίζεις το φρεσκοψημένο φαγητό, αφήνεσαι στην αγκαλιά των ανθρώπων και νιώθεις το άγγιγμα τους, ακούς τις ιστορίες τους, ταξιδεύεις στον χρόνο μαζί τους και γεύεσαι το κρασί που σου προσφέρουν. Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα που μπορεί κανείς να βιώσει γύρω μας. Εγώ προσπαθώ με τις εικόνες μου να ταξιδέψω τον θεατή, να τον κάνω να νιώσει την ψευδαίσθηση ότι ήταν εκεί για μια στιγμή και να τον εμπνεύσω να θελήσει να ικανοποιήσει και τις άλλες τέσσερις αισθήσεις», λέει ο 26χρονος φωτογράφος.

Η συναναστροφή του με πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν διαφορετικές μεταξύ τους κουλτούρες του χάρισε εκτός από όμορφες στιγμές και αρκετά διδάγματα.

« Εκείνο που διαπιστώνει κανείς γυρίζοντας τον κόσμο είναι πως οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να φάνε, να κοιμηθούν, να κάνουν έρωτα. Σε όλο τον κόσμο, όταν ένας πατέρας βλέπει το παιδί του να χαμογελάει η καρδιά του είναι έτοιμη να σπάσει από χαρά», εξηγεί τονίζοντας πως η μόνη διαφορά των ανθρώπων είναι η κουλτούρα. «Αυτή η διαφορά όμως είναι που κάνει τον κόσμο πιο όμορφο και πιο ενδιαφέρον. Όταν μάθουμε να σεβόμαστε τις διαφορετικές κουλτούρες και να μην κρίνουμε τις άλλες από την δικιά μας, τότε δεν θα νιώθουμε εξωγήινοι πουθενά», υπογραμμίζει.

"Πιο πλούσιος μέσα από εμπειρίες"

Οι εμπειρίες του Στέλιου από τα μέχρι τώρα ταξίδια του σε 26 χώρες του κόσμου, είναι συγκλονιστικές. Ωστόσο, η χώρα που τον μάγεψε με το έντονο πορτοκαλί της χρώμα και τον έκανε να αναθεωρήσει όσα μέχρι πρότινος ήταν δεδομένα, είναι η Ουγκάντα. Όπως λέει, η ζεστασιά των ανθρώπων, η φιλοξενία τους και το μόνιμο χαμόγελό τους παρά τις αντικειμενικές τους δυσκολίες, τον γοήτευσαν και τον έκαναν πιο «πλούσιο» άνθρωπο.

«Οι εμπειρίες που μου προσέφερε αυτό αλλά και όλα τα άλλα ταξίδια είναι ανεκτίμητο μάθημα ζωής και νιώθω πολύ τυχερός που τις έχω», καταλήγει.

Αξίζει να σημειωθεί πως πριν λίγες ημέρες ο Στέλιος Παπαρδέλας, βραβεύτηκε μαζί με άλλους νέους ανθρώπους από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια για τη μάχη που έδωσαν - και τελικά κέρδισαν- με τον καρκίνο στην πιο τρυφερή τους ηλικία.

Τη δουλειά του Στέλιου μπορείτε να τη δείτε στην επίσημη σελίδα του στο facebook.