Ο (“survivor”) Γιούνκερ ως διαχρονικός φίλος της Ελλάδας. Και… του εαυτού του

Του Μάνου Οικονομίδη (Twitter@EmOikonomidis)

Η δυσκολία της συλλογικής ψυχολογίας των Ελλήνων να σταθούμε ως έθνος μόνοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση στις απαιτήσεις των (κάθε φορά) καιρών, και η διαρκής αναζήτηση συμμάχων και εχθρών, έκανε τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ “διασημότητα” για τη δημόσια σφαίρα.

Ο Λουξεμβούργιος πολιτικός, 18 χρόνια πρωθυπουργός της χώρας του, 20 χρόνια Υπουργός Οικονομικών και 8 χρόνια πρόεδρος του Eurogroup, προτού πείσει τους Γερμανούς να κάνουν πέτρα την καρδιά τους και να συναινέσουν στην εκλογή του στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πριν από περίπου έξι

μήνες, έχει καταφέρει να καθιερωθεί στο υποσυνείδητο του μέσου Έλληνα ως “φίλος της Ελλάδας”.

Ένας εκ των εμπνευστών του Ευρώ, και συνεπής ευρωπαϊστής πολιτικός, που κατάφερε να επιβιώσει της φθοράς του χρόνου, σκανδάλων και των δικών του ανεπαρκειών, είναι ωστόσο πάνω από όλα φίλος… του εαυτού του.

Το βλέπουμε στην πράξη πολύ έντονα, αυτούς τους τελευταίους μήνες, που βρίσκεται σε εξέλιξη το εθνικό δράμα της “διαπραγμάτευσης” της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους εταίρους και δανειστές της χώρας.

Ως Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ βρίσκεται… στη δική μας πλευρά της μάχης. Ή τουλάχιστον έτσι προσπαθεί εκείνος να μας πείσει, και αρκετοί… πείθονται. Παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο Λουξεμβούργιος πολιτικός είναι απλώς μια διαφορετική εκδοχή του ίδιου μονόπρακτου. Και με την υπερδεκαετή εμπειρία του σε κορυφαίες θέσεις νομής της εξουσίας, έμαθε πολλά, ώστε να είναι σήμερα ο καλύτερος “πωλητής” του εαυτού του.

Survivor και νικητής λοιπόν. Γιατί, και να μην έχετε καμία αμφιβολία περί αυτού, τη στιγμή που θα καθαρογράφεται η “εθνική συμφωνία”, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ θα μνημονεύεται περισσότερο από κάθε άλλον, ως εκείνος που διαδραμάτισε τον καθοριστικό ρόλο για να σωθεί η Ελλάδα.

Φυσικά, η Άνγκελα Μέρκελ θα χαμογελάει. Και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα κλείνει με νόημα το μάτι στον Μάριο Ντράγκι. Τον άνθρωπο που θα πιστωθεί, για όσους καταλαβαίνουν, τη διάσωση της Ελλάδας. Και τη… συνθηκολόγηση των “ανταρτών” (της Αριστεράς)