Γαβριήλ Σακελλαρίδης: "O επαναστατημένος Εξαρχειώτης"

Toυ Νίκου Σίμου, εφημερίδα "Παραπολιτικά"

Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς, συνηθίζουμε να λέμε. Ομως το βέβαιο είναι ότι με το να είσαι και ωραίος... δεν βάφεις αυγά, για να παραφράσουμε γνωστή λαϊκή ρήση, πολύ ρεαλιστική.

Βεβαίως και πρέπει να δοθεί χώρος στα νιάτα. Τώρα, αν το παρακάνει ο κ. Τσίπρας με την επιλογή του φίλου του, Γαβριήλ Σακελλαρίδη, για τον Δήμο της Αθήνας, αυτό είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο εκεί, στην

Αριστερά, τους έχει δημιουργήσει μία σύγχυση από τον καιρό που ο Αλέκος Αλαβάνος ταύτισε την ανανέωση των αριστερών ιδεών μόνο με την ηλικιακή κατάσταση αυτών που αναλαμβάνουν να τις κηρύξουν στον κοσμάκη.

Η πολιτική αδυναμία του νέου και φερέλπιδος υποψηφίου -ο οποίος κατά τα άλλα είναι σπουδαγμένος- φάνηκε από την αρχή, καθώς και ο ίδιος δεν φαίνεται να έχει αποσαφηνίσει στο μυαλό του, πρώτον, τι είδους αναμέτρηση θα είναι αυτή για τη δημαρχία και, δεύτερον, τι θέλουν, πράγματι, οι Αθηναίοι.

ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ετσι, τη μία μας λέει ότι η αναμέτρηση έχει πολιτικό χαρακτήρα και αν εκλεγεί θα είναι πιο κοντά «η πτώση του Μνημονίου»! Και από την άλλη μας διαβεβαιώνει ότι δεν πάει να ψαρέψει αντιμνημονιακές ψήφους!

Το ερώτημα βεβαίως είναι αν έχει καταλάβει και ο συμπαθής υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ότι οι Αθηναίοι θέλουν δήμαρχο και όχι «επαναστάτη» των Εξαρχείων. Θα έπρεπε λ.χ., αφού διεκδικεί ψήφους των Αθηναίων, να έχει αντιληφθεί ότι αυτοί δεν είναι ιδιαιτέρως συμπαθούντες των καταληψιών κτιρίων. Οπότε ο κ. Σακελλαρίδης, μετά τη σύγχυση που επιφέρει στο εκλογικό σώμα της πρωτεύουσας με το αν ζητεί να προσελκύσει ή όχι αντιμνημονιακές ψήφους, φέρνει μάλλον σε αμηχανία -για να χρησιμοποιήσουμε μία επιεική έκφραση- το σώμα στο οποίο απευθύνεται για να διεκδικήσει την ψήφο του, λέγοντας ότι οι καταλήψεις κτιρίων είναι ένας τρόπος έκφρασης των νέων (!), καθώς και ότι «υπάρχουν καταλήψεις με καλό πρόσημο και καταλήψεις με κακό πρόσημο»!

Είναι προφανές ότι ο νεαρός υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, εμφορούμενος από επαναστατικές ιδέες μιας παρωχημένης Αριστεράς, βρίσκεται σε κάποια σύγχυση γύρω από την έννοια της νομιμότητας. Δικαιολογείται όμως, όπως και ο αρχηγός του. Δεν ξέρεις τι παθαίνεις όταν από το 4,5% μετά βίας, βρίσκεσαι λόγω συγκυρίας και μόνο, και όχι επειδή έχεις πείσει, στο 26%. Τελικώς αυτό το ποσοστό «θα καταδικάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ...

ΟΛΟΙ ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΟΥΠΑ

Στο πρόγραμμα του νέου υποψηφίου υπάρχουν και ορισμένες πρωτότυπες σκέψεις, οι οποίες θα κάνουν τον πολίτη αντικαταστάτη των υπηρεσιών του δήμου στις οποίες διαπιστώνονται αδυναμίες! Λ.χ., κατά τον κ. Σακελλαρίδη, εφ’ όσον υπάρχουν κάποιες αδυναμίες στο ζήτημα της καθαριότητας, ο πολίτης θα πρέπει να αντιληφθεί τη δική του υποχρέωση να έχει καθαρό το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του. Πολύ πρωτοποριακή ιδέα, που, όμως, θα έπρεπε πριν τη διατυπώσει να την έχει σκεφθεί δύο φορές, καθώς κάλλιστα θα μπορούσε να παρεξηγηθεί από τον Αθηναίο, που έχουν δει τόσα και τόσα τα μάτια του. Τον Αθηναίο που θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η ελάσσων υποχρέωση την οποία θα επέβαλλε ο νέος δήμαρχος για καθαρό πεζοδρόμιο θα μπορούσε να μετεξελιχθεί, έτσι και έσφιγγαν τα πράγματα στις υπηρεσίες καθαριότητος του δήμου, σε μία θέση του πάνω σε... σκουπιδιάρα, για το κοινό καλό!

ΑΕΡΟΣ ΛΟΓΙΑ

Οι γνωστές νεφελώδεις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, στις οποίες κυριαρχεί ο άνευ νοήματος βερμπαλισμός περί δημοκρατίας και άλλων τινών βαρύγδουπων, εντοπίζονται και στο πρόγραμμα του κ. Σακελλαρίδη, όπως ο ίδιος το έχει αναπτύξει. «Η παραγωγική αναδιοργάνωση του δήμου» είναι ένας από τους, σαφέστατου νοήματος (;), στόχους του νέου δημάρχου. Ενώ η εμπέδωση της δημοκρατίας μέσω της συμμετοχής περισσότερων πολιτών στη λήψη αποφάσεων είναι η καλύτερη μέθοδος για να μη λαμβάνεται ποτέ καμία απόφαση. Αλλωστε, η Αριστερά έχει τρανά δείγματα δημοκρατικής λήψης αποφάσεων στην ιστορία της, οι οποίες συνοδεύονταν συνήθως από διαπομπεύσεις... Αν δεν είχε παρασυρθεί από αντιλήψεις στον κόσμο του ιδεατού, που είναι το προσφιλές σπορ της Αριστεράς, επειδή δεν έχει ποτέ κυβερνήσει, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης θα μπορούσε να ήταν συμπαθής πολιτικά και οπωσδήποτε αξιέπαινος, όπως κάθε νέος που για να σπουδάσει φρόντιζε να εργάζεται συγχρόνως. Κάνοντας το μεταπτυχιακό του στην Αμερική, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, εργαζόταν ως γκαρσόνι τα Σαββατοκύριακα σε ξενοδοχείο στην Αστόρια.

Ως γνήσιος Εξαρχειώτης των εναλλακτικών όψεων και απόψεων, επέλεξε ένα πανεπιστήμιο που, όπως λέει ο ίδιος, δίδασκε «ετερόδοξα οικονομικά» και όχι τα κλασικά!

Το τι αντιπροσωπεύουν οι διδασκαλίες αυτές καλύτερα να μην το δούμε εφαρμοζόμενο. Δεν ξέρουμε -γιατί δεν μας το έχει ομολογήσει- τι σημαίνουν για τον κ. Σακελλαρίδη αυτά που έμαθε στην Αμερική. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να έχουν σχέση τα «ετερόδοξα οικονομικά» με τις άκρως κρατικίστικες απόψεις που ο ίδιος έχει αναπτύξει σε σειρά άρθρων του στην «Αυγή».

Ο κ. Σακελλαρίδης θεωρεί ότι όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις πρέπει να μείνουν στο κράτος, αφού χωρίς διακρίσεις θεωρεί ότι η ιδιωτικοποίηση αποτελεί ξεπούλημα, προφανώς και αυτών που ιδρύθησαν για να εξυπηρετήσουν το πολιτικό πελατειακό σύστημα. Δεν γνωρίζουμε αν το αμερικανικό πανεπιστήμιο της εναλλακτικής οικονομίας υποστηρίζει κάτι τέτοιο, πλην όμως δεν βρίσκουμε διαφορές στις θέσεις αυτές από όσα μονοτόνως υποστηρίζει το μοναδικό κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη και από τα λίγα πλέον στον κόσμο, το ΚΚΕ.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Συνεπείς προς τον κρατισμό είναι και κάποιες άλλες θέσεις που έχει διατυπώσει και οι οποίες λοιδορούν τις διαπιστώσεις ότι, ενώ υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα, η ευαισθησία πλεονάζει γι’ αυτούς που πρέπει να απολυθούν από το Δημόσιο. Κάποιος ενδεχομένως θα έπρεπε να πει στον κ. Σακελλαρίδη ότι είναι μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων εκείνοι για τους οποίους αδιαφορεί χάριν των δημοσίων υπαλλήλων. Θα έπρεπε, δε, να είναι σ’ αυτό πιο προσεκτικός, διότι ήδη στο παθητικό του έχει μία βροντώδη αποτυχία στις εκλογές του 2012 και μάλιστα στην «εργατομάνα» Β’ Αθηνών...