Εργασιακά ...κεκτημένα

Του Νίκου Σίμου

Είναι κατανοητό να σημειώνεται αντίδραση από κάποιον που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του και να ζει, με την προοπτική αυτή που του ανατρέπει τη ζωή του, έτσι όπως την είχε ρυθμίσει, όντας εργαζόμενος. Από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να ξεχωρίσουμε δύο πράγματα: Πρώτον αν η αντίδραση ενός εργαζόμενου και εν προοπτική ανέργου λαμβάνει ως αφορμή αυτο καθ’ εαυτό το γεγονός ότι είναι στη λίστα αυτών που θα μπουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Δεύτερον αν η αντίδραση του προσώπου αυτού εκδηλώνεται επειδή, η Πολιτεία επιχειρεί να διακριβώσει ποια είναι η ήρα και ποιο το στάρι

στους εργασιακούς χώρους του Δημοσίου, έτσι ώστε να μην αδικηθούν οι συνεπείς έναντι των συνήθων κοπανατζήδων της κρατικής μηχανής.

Αυτη την εξακρίβωση επεχείρησαν να κάνουν οι Επιθεωρητές Υγείας στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας. Να δουν δηλαδή ποιοι ήταν στις θέσεις τους και ποιοι παρέλειπαν τα καθήκοντά τους, για τα οποία πάντως πληρώνονται από τον Έλληνα φορολογούμενο. Και ώ του θαύματος εξανέστησαν οι δημόσιοι συνδικαλισταράδες, παρεμπόδισαν, βρίζοντάς τους, τους Επιθεωρητές να κάνουν τη δουλειά που τους ανατέθηκε και ξήλωσαν και άλλο προσωπικό του νοσοκομείου, που φαίνεται να έδειξε μία κακώς εννοούμενη επαγγελματική αλληλεγγύη.

Το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο νομιμοποιούνται, σε μία ανθρώπινη αντίδρασή τους, να διαμαρτυρηθούν για το ενδεχόμενο να χάσουν τη δουλειά τους, αφού μάλιστα δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων ποιος θα είναι ο τυχερός και ποιός ο άτυχος. Το συμπέρασμα είναι, με βάση τον λόγο αντίδρασης στο νοσοκομείο της Κέρκυρας ότι η λούφα στην κρατική μηχανή έχει καθιερωθεί ...ως εργασιακό κεκτημένο! Και ότι χωρίς αυτήν, κατά την αντίληψη των συνδικαλιστών δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει καλά ένας δημόσιος φορέας.