Δύο χρόνια Παραπολιτικά: Κάθε χρόνο πιο ψηλά

Ξεκινώντας να γράφω αυτές τις γραμμές, κατακλυζόμουν από ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν ήξερα πώς και από πού να αρχίσω. Αισθάνθηκα ότι χρειάζονταν αρκετές σελίδες για να περιγράψω τα όσα συναρπαστικά έχουμε ζήσει ως οικογένεια των «Παραπολιτικών» από τον Σεπτέμβριο του 2012. Κι όμως, πέρασαν δύο χρόνια από τη στιγμή που μια παρέα νέων ανθρώπων αποφασίσαμε να ρισκάρουμε. Από τότε που κοιταχτήκαμε στα μάτια, δώσαμε τα χέρια και είπαμε: «Πάμε να κάνουμε το όνειρο πράξη». Στη δυσκολότερη περίοδο για τη χώρα, αλλά κυρίως για τον χώρο του Τύπου, ένα νέο εκδοτικό εγχείρημα δεν μπορούσε

Με το μεράκι, τη δουλειά, την αφοσίωση και την τρέλα, καταφέραμε μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να ελαχιστοποιήσουμε το ρίσκο, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες της παραμονής μας στο εύφλεκτο περιβάλλον των media.
Ο χρόνος πέρασε και η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας όχι μόνο άντεξε, αλλά επί 104 εβδομάδες βρίσκεται στην πρώτη θέση της κυκλοφορίας στην κατηγορία των εβδομαδιαίων εντύπων στη χώρα μας. Ομολογουμένως -και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας- ο δεύτερος χρόνος ήταν πιο δύσκολος. Τώρα, που γυρνάω τον χρόνο πίσω, ίσως και να ήταν ένας από τους δυσκολότερους της επαγγελματικής μου ζωής. Πέρασα μέρες, βράδια και ώρες που ο χρόνος δεν κυλούσε. Εβλεπα τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί αυτό το υπέροχο ταξίδι να με κοιτούν με απορία. Να φοβούνται και ενίοτε να αγωνιούν για μένα. Δέχθηκα απειλές κατά της ζωής μου. Είδα ανθρώπους να εκτελούν «τηλεοπτικά συμβόλαια» εναντίον μου. Βρέθηκα αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο μιας αλαζονικής εξουσίας. Αντίκρισα τους νεοναζί στην είσοδο των γραφείων. Ελαβα ανώνυμα γράμματα, SMS κ.ο.κ.

Δώδεκα δύσκολοι μήνες
Οι δώδεκα δύσκολοι μήνες, με τα εμπόδια, τα ξενύχτια, τους προβληματισμούς, έφεραν ακόμη πιο κοντά την οικογένεια των «Παραπολιτικών». Κανείς από όλους εμάς, ακόμη και στα δύσκολα, δεν τόλμησε να κάνει δεύτερη σκέψη. Απεναντίας, κάθε στιγμή που περνούσε επιβεβαίωνε την ορθότητα της απόφασης να εκδώσουμε μια εφημερίδα που από την πρώτη στιγμή είχε και εξακολουθεί να έχει ένα και μόνο στήριγμα: Τον κόσμο. Τους αναγνώστες, που επί είκοσι τέσσερις μήνες παραμένουν με συνέπεια ο βασικός χρηματοδότης αυτής της εκδοτικής προσπάθειας.
Ολο αυτό το διάστημα, ήταν αρκετοί εκείνοι που προσπάθησαν να εντοπίσουν το μυστικό της επιτυχίας των «Παραπολιτικών», ψάχνοντας δεξιά κι αριστερά. Τις περισσότερες φορές όμως το αναζητούσαν σε λάθος κατευθύνσεις. Το μυστικό βρισκόταν κάπου εδώ μέσα κι είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνο με αυτήν την υπέροχη παρέα. Τα παιδιά, που κάθε στιγμή δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, προκειμένου κάθε Σάββατο τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» να αναρριχώνται ακόμη πιο ψηλά.

Το μυστικό της επιτυχίας δεν έχει να κάνει ούτε με χρήματα ούτε με «συστήματα». Αλλωστε, δεν θα κουραστώ να το γράφω, τις εφημερίδες τις κάνουν οι άνθρωποι, οι ιδέες, η εργατικότητα, η ευρηματικότητα και το πάθος. Κακά τα ψέματα, χωρίς αναγνώστες δεν υπάρχουν εφημερίδες. Χωρίς ακροατές δεν υφίστανται ραδιοφωνικοί σταθμοί και χωρίς τηλεθεατές δεν συντηρούνται κανάλια. Τούτο εδώ το έντυπο στηρίζεται στην τρέλα και στο μεράκι των ανθρώπων του. Δεν έχουμε ούτε αφεντικά ούτε προστάτες. Τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» δεν χρωστάνε σε κανέναν, πέραν του αναγνωστικού κοινού, γι’ αυτό και μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα και ανεξάρτητα. Αυτή η επιχείρηση ακολούθησε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Πιο δύσκολο, αλλά σίγουρα πιο σταθερό. Απέφυγε να στηθεί πάνω σε δανεικά και να οικοδομηθεί σε διαπλεκόμενες σχέσεις. Αυτός ήταν ο πιο εύκολος δρόμος. Eπέλεξα τον άλλο. Τον πιο δύσκολο. Γιατί πάντα στο μυαλό μου είχα μια ρήση που μου έλεγε η γιαγιά μου: «Για τον καινούργιο δρόμο μην αλλάζεις τον παλιό». Κάπως έτσι θα πορευτούμε και από δω και πέρα. Τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» κάθε χρόνο θα μεγαλώνουν. Δίπλα στο site, την εφημερίδα και το ραδιόφωνο σύντομα θα προστεθεί και ένα νέο πολιτικοοικονομικό φύλλο. Και, πού ξέρετε, λίγο πιο κάτω μπορεί να μας περιμένει και κάτι άλλο… Κάτι πιο καθημερινό.

Τελειώνοντας, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας αυτό που αισθάνομαι ως άνθρωπος. Αυτό που ξεχνώ καθημερινά. Να ευχαριστήσω τους συνεπιβάτες αυτού του συναρπαστικού ταξιδιού για τα όσα μοναδικά μου πρόσφεραν τον δεύτερο χρόνο, για την ανοχή, μα κυρίως για την εμπιστοσύνη τους. Ταυτόχρονα, οφείλω και μια ΣΥΓΓΝΩΜΗ σε όσους στεναχώρησα ή και αδίκησα.
Ενα ξεχωριστό «ευχαριστώ» στην οικογένειά μου, που χωρίς αυτήν σίγουρα το ταξίδι θα ήταν δυσκολότερο, μα κυρίως πιο μοναχικό. Το τελευταίο «ευχαριστώ» το άφησα για τον φίλο μου, τον Βαγγέλη, που στέκεται σαν πραγματικός αδερφός δίπλα μου. Που χρεώνεται τα λάθη μου. Στον άνθρωπο που μου έμαθε να ρισκάρω, να μη φοβάμαι, αλλά κυρίως να αγωνίζομαι για τη νίκη. Το ταξίδι συνεχίζεται. Χρόνια μας πολλά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΤΑΚΗΣ