Αποκρατικοποιήσεις: Η λάθος ελληνική έννοια

Είναι απορίας άξιο το τι μπορούμε να περιμένουμε από τις αποκρατικοποιήσεις, σε μία περίοδο διεθνούς οικονομικής καχεξίας. Και αυτό πρέπει να το προσέχουν οι κυβερνήσεις- και επι του προκειμένου η δική μας. Διότι η ανεύθυνη αντιπολίτευση στην Ελλάδα -αν κρίνουμε από το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα και από τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα- με επιχειρήματα που παρέχουν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί χειρισμοί,

μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για ξεπουλήματα και άλλα τινά.

Πράγματι, η εμπειρία έχει δείξει και αποδείξει ότι η αγορά ειναι εκείνη που προσδιορίζει τις τιμές. Θα υπενθυμίσουμε ότι οι προβλέψεις του πρώτου Μνημονιου που είχε υπογράψει ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν για έσοδα από αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δισεκατομμυρίων. Έσοδο βεβαίως που ουδέποτε επιτεύχτηκε πρώτον, διότι δεν υπήρχαν αγοραστες και δεύτερον διότι και όσοι ενδιαφέρονται συνήθως επιδιώκουν να αγοράσουν σε πολύ χαμηλή τιμή, γνωρίζοντας ότι αυτός που πουλάει βρίσκεται σε ανάγκη. Πολύ περισσότερο όταν στην ανάγκη αυτή βρισκόταν μια χώρα, στα πλαίσια της χρεοκοπίας τότε.

Ακόμη και σήμερα, τις προβλέψεις της για έσοδα, μέχρι τελους του έτους από αποκρατικοποιησεις η τρόϊκα τις έριξε στο μισό.

Συνηθως με την έννοια της αποκρατικοποίησης ταυτιζόταν η απαλλαγή του κράτους από έναν Οργανισμό ή μία επιχείρησή του, καθώς το κράτος, δεν έχει αποδειχθεί και ο καλύτερος μάνατζερ. Επιτυχής δε μία ιδιωτικοποίηση λογιζόταν όταν η πώληση αφορουσε μία ζημιογόνο επιχείρηση, την οποια ίσως η ιδιωτική διαχείριση θα μπορουσε να την κανει κερδοφόρα και συγχρόνως το κράτος απαλλασσόταν από τη συντήρησή της. Αντιθέτως σήμερα μπορούν να πωληθούν μόνο κερδοφόρα κρατικά κομμάτια τα οποία αφήνουν έσοδα στο κράτος, όπως η περίπτωση λ.χ. του ΟΠΑΠ. Με το τίμημα της πώλησης κλείνουν βεβαίως άμεσα κάποιες τρύπες και το μόνο όφελος είναι αυτή η αμεσότητα στην είσπραξη του εσόδου και της διάθεσής του όπου θελει να το κατευθύνει ο Προϋπολογισμός. Με την πάροδο όμως συγκεκριμένου χρόνου, βάσει της κερδοφορίας της επιχείρησης, το εισπραχθέν τίμημα από την ιδιωτικοποιηση θα ισοδυναμεί τελικώς με τα λεφτά που θα ειχε εισπράξει το κράτος κάποια στιγμή από την επιχείρηση που πούλησε και, ακριβώς επειδή πούλησε μία κερδοφόρα δραστηριότητά του, θα σταματήσει, βεβαίως να έχει ένα διαρκές έσοδο.

Τώρα, καθώς δεν έχουν εξαλειφθεί οι συνθήκες που μπορούν να εκμεταλλευθούν οι ενδιαφερόμενοι –δηλαδή η ανάγκη της Ελλάδος να εισπραξει άμεσα ενώ υπάρχουν και οι οικονομικού παραλογισμού πιέσεις της τρόϊκας- είνια φυσικό πο ενδιαφερόμενοι να θέλουν ναν αγοράσουν «φιλέτα» με όσο το δυνατόν χαμηλότερο τίμημα.

Βεβαίως η κυβέρνηση διασώζεται, ως προς τις καταγγελίες που θα μπορούσαν να γίνουν, διότι τις καταγγελίες αυτές τις κάνει μία ανεύθυνη, ανερμάτιστη και απλώς συνθηματολογούσα επειδή δεν έχει επιχειρήματα, αντιπολίτευση