Sic transit gloria…

του Νίκου Σίμου

Η μικροψυχία στην πολιτική είναι ενδεικτική μικρού πολιτικού αναστήματος. Η πληροφορία που δημοσίευσε το site των «Παραπολιτικών» ότι το Μαξίμου παρέδωσε την εξουσία μέσω ενός συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά –και άρα υπαλλήλου της ΝΔ- είναι δείγμα χαμηλής πολιτικής κουλτούρας και μειωμένης δημοκρατικής συμπεριφοράς.

Το συμβάν προστίθεται

στην άρνηση του πρώην πρωθυπουργού και, ακόμη, προέδρου της ΝΔ να συγχαρεί δημοσίως τον δημοκρατικά εκλεγέντα αντικαταστάτη του. Το αν είχαν τηλεφωνική επαφή και στο σχετικό τηλεφώνημα συνεχάρη ο Σαμαράς τον Τσίπρα δεν εξωραίζει μία αήθη κατάσταση για ένα κόμμα με αρχές όπως η Νέα Δημοκρατία.

Θυμόμαστε πως παρέδωσε ο Ράλλης στον Παπανδρέου. Πως ο Μητσοτάκης, πως ο Κώστας ο Καραμανλής στον Γιώργο Παπανδρέου. ‘Ηταν συμπεριφορές statesmen.

Εκείνο επομένως που παρατηρούμε είναι ότι στην ΝΔ το 2009 δεν άλλαξε μόνο η ηγεσία του κόμματος. Άρχισαν σιγά σιγά να αλλάζουν και οι αρχές που το διείπαν αλλά και η ιδεολογική του ταυτότητα που δεν είχαν καμμία σχέση με τις καταστατικές αρχές του Συνεδρίου της Χαλκιδικής αλλά και των εθιμικών κανόνων πολιτικής συμπεριφοράς και διακυβέρνησης που ο ιδρυτής του κόμματος επέβαλε με τον τρόπο που πολιτεύτηκε και που ακολούθησαν απαρέγκλιτα οι διάδοχοί του στο κόμμα.

Το συμπέρασμα είναι ότι το κόμμα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού που έσπασε ταμπού σχέσεων με την Αριστερά καίτοι ο φυσικός ηγέτης του ήταν αντκομμουνιστής, που ένας διάδοχός του έφτασε μέχρι και να συγκυβερνήσει με το ΚΚΕ, το κόμμα που στη Μεταπολίτευση έθεσε τα θεμέλια ενός πολιτικού πολιτισμού σε ευρωπαϊκά πρότυπα, είναι σήμερα κάτι άλλο. Με ακραίες θέσεις, με παλαιοκομματικές αντιλήψεις, με πρακτικές που ποτέ δεν είχε γνωρίσει η ΝΔ.

Υπό την έννοια αυτή μεγαλύτερη προσβολή στο πρόσωπο του ιδρυτή του κόμματος και διαχρονικού ηγέτη, δια των αρχών που επέβαλε, μιας γιγαντιαίας παράταξης, δεν θα μπορούσε να είναι η καπηλεία ενός τηλεοπτικού προεκλογικού σποτ της ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά που προβάλλει τη συμβολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην ένταξή μας στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Άραγε «τι κοινόν κυνί και βαλανίω;», όπως θα διερωτώντο και οι πρόγονοί μας;;