Βαρύς ο λογαριασμός για την απόσχιση του ΑΔΜΗΕ από τη ΔΕΗ

Του Κώστα Τσαούση

Ποιος μπορεί να ξεμπλέξει το μπερδεμένο κουβάρι των σχέσεων Δημοσίου - ΔΕΗ - ΑΔΜΗΕ; Και ποιος θα πληρώσει στο τέλος το κόστος που συνεπάγεται αυτή η επείγουσα, κατά τα άλλα, διαδικασία;

Πέραν των όποιων απαντήσεων που αναζητούνται ακόμη, σε αυτή τη δύσκολη και απαιτητική διαδικασία εμπλέκονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η κυβέρνηση, η διοίκηση και οι μέτοχοι της ΔΕΗ, οι τέσσερις συστημικές τράπεζες,

το κουαρτέτο των θεσμών, οι εποπτικές αρχές των τραπεζών (λέγε με SSM), διεθνείς οίκοι αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας (λέγε με Standard & Poor’s) και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Το μπερδεμένο κουβάρι ήρθε στο προσκήνιο με εκρηκτικό τρόπο μετά και τη δημοσιοποίηση της επιστολής των τεσσάρων συστημικών τραπεζών (Εθνική, Alpha, Πειραιώς, Eurobank) μία ημέρα πριν από την προγραμματισμένη για τις 12 Ιανουαρίου 2017 γενική συνέλευση των μετόχων της ΔΕΗ - στην ατζέντα της τελευταίας το κυρίαρχο ζήτημα ήταν η έγκριση της σύστασης της νέας εταιρείας Ενεργειακή Συμμετοχών στην οποία θα μεταβιβαστεί σταδιακά το 51% των μετοχών του ΑΔΜΗΕ που κατέχει έως τώρα η ΔΕΗ (μια διαδικασία μεταβίβασης που πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τα τέλη Μαρτίου 2017).

Με βάση τον σχεδιασμό της κυβέρνησης Τσίπρα -από την εποχή του κ. Πάνου Σκουρλέτη στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας-, στον ΑΔΜΗΕ η μετοχική σύνθεση, μετά και την ολοκλήρωση των διαδικασιών, θα είναι η εξής: Ενεργειακή Συμμετοχών 51%, China State Grid 24% και Ελληνικό Δημόσιο 25%, ενώ οι μέτοχοι στην Ενεργειακή Συμμετοχών θα είναι το Δημόσιο 34%, το ΤΑΙΠΕΔ 17% και το υπόλοιπο 49% θα ανήκει σε ιδιώτες (όταν η Ενεργειακή Συμμετοχών μπει με το καλό στο Χρηματιστήριο). Οι εμπνευστές του σχεδίου της «ελεγχόμενης ιδιωτικοποίησης» της αγοράς ενέργειας είχαν επιλέξει να περάσει το 51% της ΔΕΗ στην Ενεργειακή Συμμετοχών χωρίς άλλο αντάλλαγμα, γεγονός που έθιγε τα συμφέροντα των τραπεζών που είναι οι διαχρονικά μεγάλοι δανειστές της Επιχείρησης. Σε αυτό, λοιπόν, αντέδρασαν οι τράπεζες και η αντίδρασή τους είχε αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση ικανοποίησε πλήρως τις απαιτήσεις τους με τη λήψη των απαραίτητων εξασφαλίσεων συνολικού ύψους 300 εκατ. ευρώ έναντι των υφισταμένων δανείων («εκχώρηση γεγενημένων και μη απαιτήσεων της ΔΕΗ έναντι εταιρικών πελατών της»).

Σήμερα οι τράπεζες κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην προσθέσουν και άλλους μπελάδες στη ΔΕΗ, η οποία μπροστά της έχει να διαβεί αρκετούς σκοπέλους για ολόκληρο το 2017. Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες έχουν καταρχάς δεχθεί να δανείσουν με άλλα 200 εκατ. ευρώ τη ΔΕΗ, από τη στιγμή που και τα άλλα εμπλεκόμενα μέρη -π.χ. κυβέρνηση- ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις που έχουν ήδη αναλάβει. Πιο συγκεκριμένα, το υπουργείο Οικονομικών πρέπει να καταβάλει περί τα 80 εκατ. από παλιά χρωστούμενα του Δημοσίου, ενώ άλλα 200-250 εκατ. ευρώ πρέπει να βρεθούν άμεσα και να καταβληθούν στη ΔΕΗ έναντι του 25% που θα αποτελεί το μερίδιο του Δημοσίου στην Ενεργειακή Συμμετοχών. Σε κάθε περίπτωση, ο νέος δανεισμός των 200 εκατ. πρέπει να προχωρήσει μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση η Standard & Poor’s παραμονεύει με το… δίκαννο. Οι τράπεζες το ξέρουν καλά και το μετράνε, αλλά και εκείνες πρέπει να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη διαδικασία καθώς το μάτι του μεγάλου επόπτη (SSM) βλέπει και αξιολογεί τα πάντα.

Οπως επισημαίνουν οι τράπεζες στη δεύτερη επιστολή τους, η νέα χρηματοδότηση συνδέεται αυτομάτως και απολύτως «με εξασφάλιση ισόποσης εκχώρησης απαιτήσεων της ΔΕΗ Α.Ε. έναντι εταιρικών πελατών της, καθώς και λοιπούς όρους που θα συμφωνηθούν». Και οι «λοιποί όροι» (αναλυτικές δεσμεύσεις του Δημοσίου) είναι εκείνοι που θα κρίνουν την παρτίδα. Και η παρτίδα είναι όλη προς τη μεριά της κυβέρνησης και του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ΔΕΗ -ανεξαρτήτως των σχέσεων της κυβέρνησης με το κουαρτέτο των θεσμών και την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης- οφείλει να μαζέψει χρήματα και από άλλες πηγές πέραν του τραπεζικού δανεισμού. Οι ανάγκες της για την εξυπηρέτηση δανειακών και άλλων υποχρεώσεων στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό για όλο το 2017 -όπου κατά γενική ομολογία θα πρέπει να αποφευχθεί κάθε πιθανότητα τυχαίου ατυχήματος- φτάνουν τα 650 εκατ. ευρώ.

Όπως δημοσιεύτηκε στο Business Stories της 22ας Ιανουαρίου