Τσίπρας όπως Ολάντ

Πειράζει που ο Αλέξης Τσίπρας είναι Άθεος; Για ποιο λόγο να μας ενδιαφέρει η εξωσυζυγική περιπέτεια του Ολάντ;Θα πει κανείς πως τα δύο θέματα εκ πρώτης όψεως είναι διαφορετικά. Άλλο οι θρησκευτικές καταβολές, άλλο το σαλιάρισμα.Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Σαφώς το εάν οποιοσδήποτε πολίτης είναι Άθεος δεν μας αφορά. Επιλογή και δικαίωμα του κάθε Έλληνα είναι να αυτοπροσδιορίζεται όπως επιθυμεί. Όπως επιλογή του είναι να είναι γκέι, να πιστεύει σε άλλο από τον δικό μας

Το πράγμα όμως αλλάζει όταν για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας ένας πολιτικός προσπαθεί να μας πουλήσει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Όταν θυμάται την Εκκλησία μόνο όταν πρέπει να αποδείξει τη «ρεαλιστική του στροφή» και να δείξει πως θα είναι πρωθυπουργός «όλων». Όταν βλέποντας τις δημοσκοπήσεις θεωρεί ότι πρέπει να προσεγγίσει το συντηρητικό κέντρο και φορώντας «προβιά» θρησκευόμενου, μας αντιμετωπίζει ως ένας Ορθόδοξος Κονκισταδόρας ρίχνοντας μας ολίγη από θρησκευτική λατρεία, σαν να πρόκειται για χάντρες από αυτές που οι Ισπανοί κατακτητές έδιναν στους ιθαγενείς.

Και για όσους έχουν κοντή μνήμη, θυμίζω πως εσχάτως ο κ. Τσίπρας επιδίωξε άνοιγμα στην εκκλησία διαρρέοντας μάλιστα πως επίκειται επίσκεψη του και στο Άγιο Όρος. Τα ίδια έκανε με τον δήθεν δίαυλο επικοινωνίας με τον Ιερώνυμο που εσχάτως έφτιαχνε.

Άρα ψέμα στο ψέμα, εντύπωση στην εντύπωση, χτίζει ο Τσίπρας τον νέο λαϊκισμό. Κι αυτό είναι που κινεί το ενδιαφέρον γύρω από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι δηλαδή ένα πράγμα σαν αυτούς τους Αμερικάνους πολιτικούς που το παίζουν «πατρίς, θρησκεία» και προπάντων «οικογένεια» για να υφαρπάξουν την ψήφο των συντηρητικών ακροατηρίων και το βράδυ είτε χαίρονται το αγόρι τους, είτε ψωνίζονται σε πιάτσες με γυναίκες ή τραβεστί ή διατηρούν δέκα παράλληλες σχέσεις.

Είναι σαν τον Ολάντ που ενώ η χώρα του καίγεται, ενώ η πάλαι ποτέ κραταιά Γαλλία βυθίζεται στην ανυποληψία, η μέριμνα του είναι ο εαυτούλης του και οι γυναίκες του.

Ή μήπως θέλετε να πάμε και πιο πίσω;

Μιλάμε για όταν ο αείμνηστος Ανδρέας αγόταν και φερόταν από την απίθανη Μιμή και την παρέα των μέντιουμ, την ίδια ώρα που τα πλήθη αλάλαζαν από ευχαρίστηση για τον επιβήτορα ηγέτη.

Για έναν ηγέτη όμως που έφερε την παρακμή, που οδήγησε τη χώρα στην ανυποληψία, που ξεχείλωσε το Κράτος με διορισμούς και που εγκατέστησε την κυρίαρχη σημερινή κουλτούρα της μίζας, της αρπαχτής, της διαφθοράς σε όλα τα στάδια της κοινωνικής ζωής.

Αν λοιπόν θέλουμε μια νέα χώρα, αν πρέπει να βρούμε έναν καινούργιο τρόπο για να βαδίσουμε στον απαιτητικό 21ο αιώνα που μαζίμε τα άλλα φέρνει και την τεχνολογική επανάσταση, σίγουρα δεν πρέπει να βασιστούμε στα ψέματα και τα μισόλογα. Θα πρέπει η κοινωνική, πολιτική αλλά και ιδιωτική ζωή των ηγετών μας να είναι στο φως. Να έχουμε ηγέτες που θα μας λένε ξεκάθαρα αυτό που πιστεύουν και σκέπτονται. Που δεν θα κρύβονται στο ημίφως σαν να πρόκειται για λαθραίους εραστές ή σαν άρπαγες της ψήφου με σκαμπρόζικα καμώματα.

Αν λοιπόν η ηθική και η αλήθεια δεν επιστρέψουν στον πολιτικό βίο, τότε τίποτα καλό μην προσδοκάμε. Αν δεν σταματήσουμε να αναζητούμε τον ηγέτη-κόκορα και δεν επικεντρωθούμε στον ηγέτη – αλήθεια, τον βασιλιά – φιλόσοφο όπως έλεγε κι ο Πλάτωνας τότε το μόνο που θα πετύχουμε είναι η Ελλάδα από χώρα – μέλος της Ε.Ε. να γίνει κάτι μεταξύ Λιβύης του Καντάφι, όπου όλοι χαίρονταν για τον ηγέτη με τις 100γαζέλες φρουρούς κρυφογελώντας για τα ερωτικά του επιτεύγματα.