Το νέο αφήγημα

O κύκλος της οικονομίας και της πολιτικής δείχνει σαφέστερος καθώς η εικόνα από το 2015 μέχρι σήμερα συμπληρώνεται. Η πρώτη προσπάθεια για επιστροφή στις αγορές υλοποιήθηκε, το αφήγημα αλλάζει και από το πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης και το χρέος μεταφέρεται στον απεγκλωβισμό από την εξάρτηση των μνημονιακών χρηματοδοτήσεων και την επιστροφή στην κοινωνία μέρους των θυσιών που κατέβαλε μέχρι σήμερα.

Προσωπικά θεωρώ ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι πολύ ρηχός ως οικονομολόγος και ενδεχομένως να σκέφτεται πολύ σοβαρά τις επιπτώσεις

Ομως φωτίζει με τα όσα λέει, ή μάλλον επιβεβαιώνει, πρόσωπα και πράγματα της ταραγμένης περιόδου του 2015. Εξάλλου σε σχετικό ρεπορτάζ είχαμε καταγράψει τότε τους σχεδιασμούς Βαρουφάκη για τα IOUs. Από την άλλη πλευρά, όμως, ο πρωθυπουργός στις απαντήσεις του στον «Guardian» ομολόγησε ότι δεν γνώριζε το βάθος των προβλημάτων που είχε να αντιμετωπίσει.

Ολα συντείνουν στο ότι η τότε κυβέρνηση αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στο τι θα αποφάσιζε. Ας μην ξεχνάμε δε ότι αυτό ήταν και το συμπέρασμα που έβγαινε από τις επαφές των πολιτικών αρχηγών στο Μαξίμου μια ζεστή μέρα του Μαΐου του 2015.

Γνωστός επίσης ήταν ο ρόλος των Δραγασάκη - Σταθάκη για την ευρωπαϊκή κατεύθυνση σε εκείνη την περίφημη σύσκεψη, όπου τέσσερις τάχθηκαν υπέρ του ευρώ, όπως και η έξοδος που ζητούσε ο Λαφαζάνης.

Αλλές πηγές του κυβερνώντος κόμματος λένε ότι η συμφωνία δεν ερχόταν με τίποτε - όσες υποχωρήσεις και να γίνονταν.

Ολα αυτά, όμως, εξηγούν γιατί φτάσαμε στο Mνημόνιο 3 με πολλές επώδυνες παραμέτρους, τις πολιτικές επιπτώσεις του οποίου καλείται να διαχειριστεί η σημερινή κυβέρνηση.
Το ομόλογο που εξεδόθη είχε ως αρχικό αποτέλεσμα χαμηλότερη επίδοση από τις προσδοκίες της αγοράς, καθώς η απόδοση, δηλαδή το κόστος του δανεισμού, ήταν υψηλότερη από 4,5%, στη συνέχεια όμως η διαπραγμάτευσή του γίνεται με 4,4%.

Αυτές είναι λεπτομέρειες, όμως αρχής γενομένης από τα όσα είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη που έδωσε αμέσως μετά την έκδοση του ομολόγου, είναι προφανές ότι θα θεμελιωθεί από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ η επιχειρηματολογία ότι το 2017 οι προϋποθέσεις για επιστροφή στις αγορές είναι καλύτερες από το 2014.

Ο ίδιος μάλιστα χαρακτήρισε «στενό κορσέ» την αυξημένη φορολογία, ανοίγοντας το χαρτί των μειώσεων στο προσεχές διάστημα.

Ωστόσο, το πολιτικό παιχνίδι πάνω στο οποίο τροχοδομεί το κόμμα του ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι εύκολο. Η προσαρμογή στους στόχους της Ευρωζώνης μετά τις «ζαριές» του 2015 απαιτούν ταχύτητες, μεταρρυθμίσεις και αποτελέσματα.

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα μιλούν για ένδεια στελεχών και αδυναμία άλλων να ακολουθήσουν τον ρυθμό που απαιτεί αυτή η πολιτική, που είναι επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ και όχι εθνικού πρωταθλήματος.

Και όλα αυτά θα αρχίσουν να φαίνονται πολύ γρήγορα. Η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ και οι εμπλοκές στις πωλήσεις μονάδων της ΔΕΗ είναι δύο παραδείγματα που ούτε πολλές αναβολές σηκώνουν, ούτε και βύθισμα στη θερινή ραστώνη. Ο ονομαστικός στόχος για ανάπτυξη 2,7% για το 2018 είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και από αυτήν θα εξαρτηθούν πολλά.