Το μαρτύριο της σταγόνας για το ελληνικό χρέος

Το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται μεταξύ Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Γερμανίας για το ελληνικό χρέος, ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης, είναι σε πλήρη εξέλιξη και η έκβασή του δεν είναι ακόμα ξεκάθαρη. Ωστόσο, υπάρχει ένα συμπέρασμα το οποίο εξάγεται με ασφάλεια, και αυτό είναι ότι η Ευρωζώνη και ιδιαίτερα η Γερμανία δεν έχουν την πρόθεση να λύσουν με δραστικά μέτρα το πρόβλημα ούτε τώρα, ούτε μετά το 2018.

Το ζητούμενο, προς το παρόν, είναι ένας συμβιβασμός που δεν θα εκθέσει το ΔΝΤ,

αλλά ούτε και τη γερμανική πλευρά, η οποία βρίσκεται ήδη σε προεκλογική περίοδο.
Το «καλό σενάριο» είναι να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό που θα περιλαμβάνει δεσμεύσεις της Ευρωζώνης για τα εργαλεία αναδιάρθρωσης του χρέους, χωρίς όμως να διευκρινίζεται το μέγεθος της προσαρμογής, έτσι ώστε οι λεπτομέρειες να συζητηθούν αργότερα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το ΔΝΤ θα μπορούσε να δώσει ένα «προσωρινό» πιστοποιητικό βιωσιμότητας, εφόσον θα έχει διασφαλίσει στο μεταξύ ότι θα πάρει πίσω τα χρήματα που έχει βάλει στο ελληνικό πρόγραμμα.

Στην περίπτωση αυτή, θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να εντάξει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα μηνιαίων αγορών που υλοποιεί (ποσοτική χαλάρωση), έτσι ώστε να υποχωρήσουν οι αποδόσεις τους και σταδιακά η Ελλάδα να αποκτήσει τη δυνατότητα έκδοσης νέων ομολόγων.

Το άλλο σενάριο είναι να μην υπάρξει ένας τέτοιος συμβιβασμός και η εκκρεμότητα να παραταθεί, κάτι που ασφαλώς δεν βοηθά τις προσπάθειες σταθεροποίησης και ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα του ελληνικού χρέους θα παραμείνει ζωντανό και οι όποιες διευκολύνσεις παρασχεθούν από την Ευρωζώνη θα συναρτώνται με την τήρηση από ελληνικής πλευράς των προϋποθέσεων που θα θέτουν οι εταίροι-δανειστές σε σχέση με τη δημοσιονομική και την οικονομική πολιτική της χώρας.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η δυνατότητα της Ελλάδας να δανείζεται από την αγορά με έκδοση νέων ομολόγων θα συναρτάται για αρκετά χρόνια από το κατά πόσο η Ευρωζώνη, μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), θα παρέχει κάποιου είδους στήριξη έτσι ώστε το κόστος του δανεισμού να κινείται σε χαμηλό επίπεδο.

Μια τέτοια στήριξη προβλέπεται από την Ενισχυμένη Προληπτική Γραμμή Στήριξης του ESM, η οποία βέβαια συνδυάζεται με εποπτεία της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής από την Κομισιόν και το Eurogroup, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα συμμετοχής του ΔΝΤ με συμβουλευτικό ρόλο.

Είναι επίσης δεδομένο ότι η Ευρωζώνη έχει συνδέσει την εξυπηρέτηση του χρέους με την αξιοποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας μέσω του Υπερταμείου (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας), το οποίο θα έχει στην ιδιοκτησία του όλα τα αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία του κράτους και θα εποπτεύεται από τους δανειστές.

Είναι σαφές, δηλαδή, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είναι για αρκετά χρόνια ένα ακόμα εργαλείο πίεσης των ελληνικών κυβερνήσεων από την πλευρά των δανειστών, οι οποίοι ασφαλώς έχουν ψηλά στην ατζέντα τους τα δικά τους οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.

*Αναδημοσίευση από το Business Stories της 7ης Μαϊου