Στο σφυρί και η λογική

Παρά τα ξόρκια και τις βαρύγδουπες διαβεβαιώσεις των πολιτικών, μετά από έξι χρόνια κρίσης, μοιραία ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όλοι και για τους πλειστηριασμούς. Τους πλειστηριασμούς, που πάντα υπήρχαν, όμως τώρα ξαναμπαίνουν στη ζωή και στην κουβέντα σε live τηλεοπτικές μεταδόσεις, με ξύλο, ΜΑΤ, συλλήψεις και άφθονο λαϊκισμό.

Το θέμα προσφέρεται, ή ίσως και να αποτελεί προνομιακό πεδίο λαϊκισμού.

Προσφέρεται όχι μόνον γιατί αγγίζει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στο «ιερότερο» στο άβατο του σπιτιού της οικογένειας. Προσφέρεται και επειδή δεν υπάρχει, όπως σε πολλά θέματα, επαρκής, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση του κόσμου, προσφέρεται γιατί τα συνθήματα είναι πιασάρικα, προκαλούν οργή, δίκαιη ή άδικη ελάχιστη σημασία έχει, προσφέρεται γιατί έρχεται να επιβεβαιώσει στην κουρασμένη και ζορισμένη οικονομικά κοινή γνώμη, την παγιωμένη έτσι κι αλλιώς αντίληψη για τα ψέματα των πολιτικών και την αναλγησία των τραπεζιτών.

Δυστυχώς οι πλειστηριασμοί που νομοτελειακά θα έρχονταν στο προσκήνιο, ήρθαν με αφορμή ακραία γεγονότα εκπλειστηριάσματος ακινήτων εκ μέρους του δημοσίου και δήμων για πολύ μικρά έως ασήμαντα χρέη προς την εφορία ή από κλήσεις της δημοτικής αστυνομίας. Πράγματι, όταν βγαίνει στο σφυρί ένα σπίτι όσο μικρής αξίας κι αν είναι, για οφειλή 500 ευρώ, είναι τουλάχιστον εξωφρενικό και ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να αδικήσει τις αντιδράσεις ακόμη και στην πιο ακραία τους μορφή.

Το πρόβλημα πήρε την έκταση που ξέρουμε από το γεγονός ότι ακόμη και μια τόσο σοβαρή απόφαση όπως η κατάσχεση ακίνητης περιουσίας ενός πολίτη, αντιμετωπίσθηκε ή μάλλον διεκπεραιώθηκε από πλευράς του Δημοσίου ή των Δήμων στεγνά, γραφειοκρατικά, υπηρεσιακά.

Η ουσία είναι ότι οι πλειστηριασμοί ήρθαν και θα γίνουν. Και φυσικά θα γίνουν και από τις τράπεζες. Το επιχείρημα που σε υψηλούς τόνους ακούγεται ότι δηλαδή «ο φορολογούμενος πλήρωσε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και άρα δεν μπορεί η τράπεζα να πάρει το σπίτι» είναι αστείο για όποιον στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται.

Ο φορολογούμενος πράγματι επιβαρύνεται για την αποπληρωμή των δανείων της χώρας μέρος των οποίων χρησιμοποιήθηκε και για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Όμως φορολογούμενος είναι κι αυτός που δεν έχει δάνειο, φορολογούμενος είναι κι αυτός που έχει δάνειο και το πληρώνει, φορολογούμενος είναι κι αυτός που πλήρωνε αλλά έμεινε άνεργος και τώρα δεν μπορεί να πληρώσει. Όλοι είναι φορολογούμενοι και σε όλους επιμερίζεται το βάρος του δανεισμού της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο φορολογούμενος θα πρέπει να σηκώσει και μέρος του βάρους του ιδιωτικού δανεισμού.

Να συμφωνήσουμε ότι σε μια χώρα με ανεργία άνω του 30% και σε βαθειά κρίση εδώ και χρόνια, χωρίς επενδύσεις, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς ρευστότητα, η αδυναμία πληρωμών αφορά και τους ιδιώτες για όλες τις υποχρεώσεις τους: για την εφορία, το δάνειο, τους λογαριασμούς ΔΕΚΟ και οτιδήποτε άλλο αποτελεί πάγια, και όχι μόνο, υποχρέωση. Και είναι απολύτως θεμιτό και δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι αν κάποιος δεν μπορεί να ταϊσει τα παιδιά του, δεν θα επιλέξει να πληρώσει το δάνειό του. Ούτε μπορούμε να τον ψέξουμε επειδή πριν κάποια χρόνια που είχε δουλειά και εισόδημα πήρε δάνειο για να αγοράσει σπίτι. Επίσης δεν μπορούμε να ψέξουμε ούτε την τράπεζα που του έδωσε δάνειο για να αγοράσει σπίτι. Ας μην ξεχνάμε ότι κάπως έτσι είχε ανάπτυξη η χώρα, ανάπτυξη που τροφοδοτούσε και η οικοδομή, η αγορά ακινήτων και η κατανάλωση.

Να συμφωνήσουμε επίσης ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που αντικειμενικά αντιμετωπίζει τρομακτικό οικονομικό πρόβλημα έως και επιβίωσης. Να συμφωνήσουμε ότι αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί κανείς να τον πετάξει στο δρόμο για να καλύψει η τράπεζα το δάνειο που είχε χορηγήσει. Αυτό είναι κι ανάλγητο και σε τελική ανάλυση δεν εξυπηρετεί ούτε την τράπεζα να μαζέψει εκατοντάδες τριάρια και τεσσάρια διαμερίσματα που είχε δανειοδοτήσει.

Να συμφωνήσουμε όμως ότι δεν όλοι οι δανειολήπτες ανήμποροι; Κάποιοι ευτυχώς συνεχίζουν να εργάζονται και έχουν ένα εισόδημα έστω και μειωμένο. Και αν έχουν προσαρμόσει όλη τη ζωή τους στη βάση του μειωμένου εισοδήματος, έτσι δικαίως θα επιδιώξουν να προσαρμόσουν και την εξυπηρέτηση του δανείου τους.

Και εφόσον συμφωνήσουμε σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να συμφωνήσουμε επίσης και στο γεγονός ότι υπάρχουν πολίτες που δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, ούτε στην τράπεζα, ούτε στην εφορία, ούτε οπουδήποτε θεωρούν ότι μπορούν να μην πληρώνουν.

Αυτοί λοιπόν ζουν εις βάρος των υπολοίπων φορολογούμενων που πληρώνουν τους δυσβάσταχτους για όλους φόρους και ζουν εις βάρος του δανειολήπτη που συνεχίζει να πληρώνει με υστέρημα το δάνειό του στην τράπεζα.

Δεν είναι πολλά χρόνια που έκθαμβοι διαβάζαμε ότι πολλά εκατομμύρια κοινοτικών επιδοτήσεων έγιναν πόρσε καγιέν, βίλες με πισίνες και ξοδεύτηκαν σε μπουζουξίδικα τρίτης κατηγορίας. Θα εντάξουμε και αυτούς μέσα στη μάζα των δυστυχών που δεν μπορούν να πληρώσουν το τριάρι διαμέρισμά τους;

Γιατί οι ακτιβιστές κατά των πλειστηριασμών, θα προστατεύσουν κάποιον που πήρε π.χ. 500.000 δάνειο για πρώτη κατοικία κι όταν «έσφιξαν τα γάλατα» μεταβίβασε την επιχείρησή του και όλη την περιουσία πλην της πρώτης κατοικίας, στα παιδιά του και αρνείται σήμερα να πληρώσει το δάνειό του; Γιατί οι ακτιβιστές θα προστατεύσουν τον μεγαλοαγρότη που ενώ εξακολουθεί να έχει παραγωγή δεν πληρώνει το δάνειο που πήρε για να φτιάξει το μεγαλοπρεπές τριώροφό του;

Γιατί οι ακτιβιστές να προστατεύσουν τον μικρό ή μεγαλύτερο επιχειρηματία να διασώσει την ατομική του περιουσία, ενώ εκείνος δεν πληρώνει τους υπαλλήλους του, δεν πληρώνει τους φόρους του, δεν πληρώνει τα δάνειά του;

Ναι, οι πλειστηριασμοί είναι κακή και σοκαριστική διαδικασία. Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Σε πλειστηριασμό θα βγει και το ακριβό εξοχικό στην Πάρο, που αγοράστηκε με δάνειο αλλά δεν πληρώθηκε ούτε η πρώτη δόση. Σε πλειστηριασμό θα βγει και η πολυτελής μεζονέτα που αγοράστηκε με δάνειο, επειδή το ταπεινό διαμέρισμα δεν διέθετε πισίνα. Σε πλειστηριασμό θα βγει και η δεύτερη ή τρίτη κατοικία του επαγγελματία ή μικροεπιχειρηματία που ενώ μπορεί έστω να ρυθμίσει το δάνειό του, επιλέγει να μην το πληρώσει καθόλου, τη στιγμή που ο ίδιος κινείται μόνο με cash και «μαύρα» για να μην τον τσιμπήσουν ότι έχει χρήματα που τα κρύβει.

Πρέπει να γίνουν αυτοί οι πλειστηριασμοί γιατί αν δεν γίνουν, τότε αυτό που επισήμως ονομάζεται ενυπόθηκη πίστη θα καταρρεύσει. Κοινώς, αν δεν γίνουν, τότε δεν έχουν κανένα λόγο να πληρώνουν όσοι πληρώνουν. Να σταματήσουμε όλοι να πληρώνουμε τα πάντα, στη βάση της εθνικής μας ασυνέπειας.

Ναι πιάσουμε πάτο, μπας κι αναγκαστούμε να βγάλουμε στο σφυρί την κοινή λογική που απ' ότι φαίνεται μας έχει εγκαταλείψει.