Ρίξτε μαύρο στο κανάλι του 4ου μνημονίου

Ε, όχι, δεν είναι το μείζον θέμα της χώρας τα τηλεοπτικά κανάλια και οι άδειές τους, όπως μας το παρουσιάζει μήνες τώρα η κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν να μονοπωλείται η επικαιρότητα από αυτό το θέμα, όταν την ίδια στιγμή σχηματίζονται ουρές 2.000 ανθρώπων για μια γκοφρέτα που μοιράζει κάποια φιλανθρωπική οργάνωση!

Ποσώς μας ενδιαφέρει ποιος τελικά θα πάρει τις άδειες όταν χιλιάδες συνταξιούχοι ολοφύρονται μπροστά στα ΑΤΜ, καθώς διαπιστώνουν ότι ο Κατρούγκαλος τους σκοτώνει σαν γερασμένα άλογα.

Ενδιαφέρει μήπως τον νέο και

τη νέα που αναγκάζονται, αν είναι «τυχεροί» και βρουν κάποια δουλειά του ποδαριού, να δουλεύουν οκτάωρα και δεκάωρα για 200 και 300 ευρώ, πώς θα αδειοδοτηθούν οι νέοι καναλάρχες;

Εχει μήπως καμιά αγωνία ο άνεργος πού θα καταλήξουν οι συχνότητες όταν δεν έχει ευρώ στην τσέπη του να προμηθευτεί τα αντικαταθλιπτικά του; Ή μήπως παίζει ρόλο για τον παραπεταμένο ασθενή σε κάποιον διάδρομο δημόσιου νοσοκομείου που έχει φέρει από το σπίτι του τα σεντόνια, τις κουβέρτες και τις γάζες αν έχει δίκιο ο Παππάς ή η αντιπολίτευση; Δυστυχώς, όμως, η αριστερή μας κυβέρνηση, διαπιστώνοντας τα αδιέξοδα στα οποία μας έφεραν οι επιλογές της, καταφεύγει στην ύστατη προσπάθεια να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον του κόσμου. Ατυχεί, όμως, για άλλη μία φορά. Δεν αντιλαμβάνεται ότι εκεί που καταντήσαμε ως χώρα και ως πολίτες αριστερές διεκδικήσεις και αριστερή ιδεολογία είναι η αγωνία να φέρουμε επενδύσεις που θα δημιουργούν θέσεις εργασίας έστω και με αυτούς τους πετσοκομμένους μισθούς.

Αριστερά πρέπει να είναι η επιδίωξη επιστροφής στην ανάπτυξη και της συνεργασίας με Ελληνες και ξένους κεφαλαιοκράτες για το καλό των λιμοκτονούντων Ελλήνων πολιτών.

Αριστερή ιδεολογία πρέπει να γίνει η υπέρβαση των τεχνητών διαχωριστικών του παρελθόντος και ο διχασμός ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς και των αποπροσανατολιστικών κηρυγμάτων για το ποιος φταίει περισσότερο και ποιος λιγότερο για την πτώχευση. Αυτά ελάχιστη πλέον έχουν σημασία για τους απλούς πολίτες παρά μόνο για τους ιστορικούς. Και επιτέλους είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν ότι στο ίδιο βυθιζόμενο καράβι βρισκόμαστε όλοι, ανεξάρτητα από τις κομματικές μας προτιμήσεις;

Την ώρα λοιπόν που το καράβι πήρε και πάλι κλίση δεν υπάρχουν οι πολυτέλειες να τυρβάζουμε περί άλλα. Να ανοίγουμε συνεχώς νέα μέτωπα άσκοπων, άκαιρων και ανούσιων αντιπαραθέσεων τη μια για το μάθημα των Θρησκευτικών και την άλλη για τον διαχωρισμό Εκκλησίας - κράτους.

Δεν είναι τούτες οι ώρες για νέους αλληλοσκοτωμούς και συγκρούσεις ακόμα και με θεσμούς του παραπαίοντος κράτους μας, όπως με τον θεσμό της Δικαιοσύνης και τους λειτουργούς της.

Τούτες τις ώρες, που οι δανειστές απαιτούν κι άλλο αίμα από τον ελληνικό λαό, κι άλλα μέτρα, κι άλλα μνημόνια για να υποδουλώσουν στο διηνεκές τη χώρα μας, δεν περισσεύει κανένας Ελληνας από τη συμμετοχή σε συνθετικές προτάσεις και ιδέες που θα δίνουν μια άλλη προοπτική.

Αριστερός αγώνας λοιπόν πρέπει να είναι η εθνική προσπάθεια για συναινέσεις και συνθέσεις προτάσεων απ' όπου και αν προέρχονται εφόσον μπορούν να συμβάλουν στην έξοδο από την κρίση.

Τα θετικά και τα αρνητικά του καθενός μπορούν να συζητηθούν σε ύστερο χρόνο, όταν η χώρα θα έχει καταφέρει να επανέλθει σε μια στοιχειώδη κανονικότητα.

Τώρα πρέπει να αντιληφθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ότι οι δανειστές μάς την έχουν και πάλι στημένη αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τη χώρα, κι ενώ αθετούν τις υποσχέσεις τους για ρύθμιση του χρέους έρχονται πάλι με νέες απαιτήσεις. Απαιτήσεις που πλέον ενώ ξέρουν ότι δεν αντέχουμε ούτε νέους φόρους, ούτε νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, το κάνουν για να μας οδηγήσουν είτε σε ένα ακόμα μνημόνιο, είτε να μας αναγκάσουν να ζητήσουμε μόνοι μας τα οδοιπορικά για την έξοδο από το ευρώ.

Αλίμονο λοιπόν σε αυτούς που δεν βλέπουν για μία ακόμη φορά την κρισιμότητα των στιγμών, περιχαρακωμένοι στις κομματικές οπισθοφυλακές, και δεν αντιλαμβάνονται ότι υπηρεσία στην πατρίδα είναι -αν δεν αντέχουν άλλο- να πάνε στα σπίτια τους.