Οι απαιτήσεις τους δεν πάνε διακοπές!

Λένε πως τα προβλήματα είναι σαν τις τύψεις. Τα κουβαλάμε μέσα μας όπου και αν πάμε και όσο και αν προσπαθούμε να τα κρύψουμε, αυτά ξεπροβάλλουν απρόσκλητα και απρόσμενα ακόμα και τις πιο ακατάλληλες στιγμές σαν παντοτινές Ερινύες

Παραμονές του Δεκαπενταύγουστου και η πλειονότητα του κόσμου προσπαθεί να ξεφύγει από την καθημερινότητα όχι απαραίτητα με διακοπές, αλλά με εναλλακτικούς τρόπους φιλοξενίας ή επιστροφής σε κάποιο ξεχασμένο χωριό.

Οι δαίμονες, όμως, που έφερε η κρίση είναι παρόντες και μας θυμίζουν τις απαιτήσεις τους κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο.

Ο Σεπτέμβρης

δεν είναι μακριά και μαζί του θα έρθει όλη η βαριά ατζέντα από τα υπόλοιπα μέτρα της πρώτης αξιολόγησης, αλλά και η έναρξη των διαπραγματεύσεων για τη δεύτερη, για την οποία προεξοφλείται ότι θα περιλαμβάνει και πρόσθετα επώδυνα μέτρα.

Αρχής γενομένης από τον νέο κύκλο μειώσεων των συντάξεων και την έναρξη των πλειστηριασμών ακινήτων που είναι προγραμματισμένοι για τον Σεπτέμβριο, με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένονται και οι εξελίξεις στα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια. Ενα θέμα τεράστιας σημασίας και πολύ πιο σημαντικό από τον πλειστηριασμό ενός σπιτιού, καθώς το λουκέτο οιασδήποτε επιχείρησης δημιουργεί πολλαπλασιαστικές συνέπειες σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Από τους απασχολούμενους σε αυτήν μέχρι τους προμηθευτές και τους συναλλασσόμενους.

Και όπως συνομολογούν οι ειδικοί περί αυτών των θεμάτων, οι τέσσερις στις πέντε επιχειρήσεις με κόκκινα δάνεια δεν θα μπορέσουν να σωθούν και δεν έχουν καμιά ελπίδα. Τα λουκέτα, κατά συνέπεια, θα πέσουν βροχή, οι απώλειες θέσεων εργασίας είναι δεδομένες, το ίδιο και τα φέσια σε προμηθευτές. Οσο και αν η χώρα μας συνεχίζει να είναι σαγηνευτικά όμορφη, όσο και αν οι θάλασσες, οι παραλίες, τα τοπία της, τα καλοκαιρινά βράδια παραμένουν ίδια, εντούτοις τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Κι αυτό γιατί έχουν αλλάξει οι άνθρωποι. Οι περισσότεροι έπαψαν να γελούν και παραδόθηκαν στις έγνοιες. Ακόμα και στους τόπους διακοπών, αυτοί που απόμειναν με κέφι, γέλια και φωνές είναι μόνο τα παιδιά και οι ξένοι τουρίστες!

Και πόσο στ' αλήθεια να κρατήσει η εθνική περηφάνια από το χρυσό μετάλλιο της Αννας Κορακάκη ή ενδεχομένως κάποιου άλλου από τα Ελληνόπουλα που, αβοήθητα στην ουσία, δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα εκεί στο μακρινό Ρίο; Δυστυχώς η εθνική μας κατάθλιψη και η εθνική μας ανασφάλεια δεν παίρνουν γιατρειά με κάποιες ευχάριστες στιγμές. Και η απελπισία γίνεται μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι οι μελέτες δείχνουν ότι το χρέος της χώρας, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα επανέλθει στην κατάσταση που ήταν το 2008 το 2036! Δηλαδή 30 χρόνια θυσιών για να φτάσουμε στο σημείο όπου αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε διεθνή βοήθεια!

Φυσικά ουδείς μπορεί να μας απαντήσει πότε θα φτάσουν τα ελληνικά νοικοκυριά στα προ κρίσης επίπεδα. Το πιθανότερο ποτέ! Και δεν είναι μόνο το βιοτικό επίπεδο που χάθηκε για πάντα. Μαζί του χάθηκαν όνειρα και ελπίδες εκατομμυρίων ψυχών, εκατοντάδες χιλιάδες οδηγήθηκαν και οδηγούνται σε μετανάστευση και αυτοί που μένουν ζουν σε συνθήκες Βαλκανίων. Μαζί χάθηκαν και οι αξίες που είχαμε πετύχει ως κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες, στον πολιτισμό, στη δημόσια υγεία, στην κρατική μέριμνα, στην ασφάλεια και στην εθνική και ατομική αξιοπρέπεια.

Κι όμως, δεν μας άξιζε μια τέτοια τύχη όσα λάθη κι αν κάναμε και ως λαός και ως πολιτικές ηγεσίες. Εφταιξαν πρωτίστως οι πολιτικές ηγεσίες γιατί βολεύτηκαν σε ένα στρεβλό σύστημα που εξασφάλιζε την παραμονή τους στους θώκους και το καλλιεργούσαν όσο μπορούσαν. Βολευτήκαμε κι εμείς (οι περισσότεροι) και ζήσαμε πέρα από τις δυνάμεις μας και έπρεπε κάποια στιγμή να αλλάξουμε και να πληρώσουμε τα αναλογούντα βάρη. Αυτό, όμως, που πληρώνουμε τα τελευταία εφτά χρόνια είναι δυσανάλογο των ευθυνών μας. Είναι παράλογο και ρεκόρ Γκίνες: εφτά χρόνια σε ύφεση, ολική καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας και το 70%-80% του πληθυσμού να ζει στα όρια ή πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας αλλά και πάλι να μην έχουμε πιάσει πάτο.

Δεν αντέχεται όσο και αν το αυγουστιάτικο φεγγάρι συνεχίζει να είναι μοναδικό σε αυτό τον τόπο, όσο κι αν οι ομορφιές της Ελλάδας ακόμα σου κόβουν την ανάσα.