ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ 340 ΔΙΣ

Σιωπηρά αλλά σταθερά και με συγκεκριμένα αποτελέσματα προχωρά η “τεχνική” συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, πολύ πριν αρχίσει και επίσημα η σχετική διαπραγμάτευση. Στην πραγματικότητα, όταν αρχίσει η επίσημη συζήτηση για το χρέος –του ΔΝΤ επιτρέποντος–, η τελική φόρμουλα θα είναι ήδη συμφωνημένη.

Στο σημείο που βρισκόμαστε έχει σχεδόν κλείσει

Το δυσκολότερο ζητούμενο στο κομμάτι αυτό του χρέους, που είναι και το σημαντικότερο, είναι το πώς θα διασφαλιστεί ότι ο ESM και οι χώρες-δανειστές δεν θα επιβαρυνθούν από την επιμήκυνσή του, καθώς αυτή η “ελάφρυνση” είναι και η μοναδική που θα δοθεί, αφού έχει αποκλειστεί οριστικά και τελεσίδικα το “κούρεμα” στο κεφάλαιο του χρέους των 340 δισ. ευρώ.

Βασικός παράγοντας για να γίνει αυτό στο μοντέλο που έχει σχεδιαστεί είναι η συρρίκνωση ή ο μηδενισμός της αύξησης του επιτοκιακού κόστους.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες του “Κ”, το μοντέλο της αναδιάρθρωσης στηρίζεται στο γεγονός ότι ο μηχανισμός του θα διασφαλίζει στις χώρες δανειστές και στον ESM ότι, ακόμα και όταν στο μέλλον τα επιτόκια δανεισμού αυξηθούν, αυτές δεν θα ζημιωθούν, παρότι ο μηχανισμός χρηματοδότησης θα προβλέπει παράλληλα τη σταθερότητα του επιτοκιακού κόστους για τον δανειζόμενο.

Πώς θα γίνει αυτός ο… τετραγωνισμός του κύκλου;

Η απάντηση των εμπλεκομένων στις σχετικές συζητήσεις είναι ότι στον ESM έχει γίνει τελικά –έπειτα από αρκετές δυσκολίες– αποδεκτή η “λύση” της χρήσης παράγωγων χρηματοπιστωτικών προϊόντων μέσα από τα οποία είναι δυνατό να εξασφαλιστεί το hedging του κινδύνου αύξησης των επιτοκίων, τα οποία σήμερα είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Η “ιδέα”, βέβαια, είναι παλιά και είχε αρχίσει να συζητείται από το 2013, αλλά τώρα έχει επανέλθει και καταρχήν υιοθετηθεί, καθώς ο χρόνος για την παρουσίαση του μοντέλου αναδιάρθρωσης έχει αρχίσει να μετράει ανάποδα.

Όπως παρατηρούν αρμόδια κοινοτικά στελέχη, το μοντέλο που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται επιτρέπει αφενός στην Ελλάδα να διατηρήσει σταθερό το επιτοκιακό κόστος δανεισμού από τον ESM και τις δανείστριες χώρες, αλλά ταυτόχρονα, σε περίπτωση που –όπως είναι βέβαιο ότι θα γίνει– κάποια στιγμή στο μέλλον αυξηθούν τα επιτόκια, οι δανείστριες χώρες και ο ESM θα καλύπτονται μέσω των παράγωγων προϊόντων, τα οποία “χτίζονται” ακριβώς πάνω στις προβλέψεις της συγκεκριμένης ανάγκης.

Βέβαια, η “βάση” αυτή μπορεί να λειτουργήσει μόνο στην προοπτική της μακροπρόθεσμης ομαλοποίησης της εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους.

Και εδώ αγγίζουμε τη “σκιώδη” πλευρά της συμφωνίας.

Η “ομπρέλα” της ΕΚΤ

Για να ομαλοποιηθεί η διαδικασία εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, πέραν της αναδιάρθρωσης, θα πρέπει οι διεθνείς αγορές κρατικού και ιδιωτικού χρέους να “δουν” την Ελλάδα να μπαίνει κάτω από την προστατευτική “ομπρέλα” της ΕΚΤ. Με άλλα λόγια, να ενταχθεί και η Ελλάδα στις επιμέρους συνιστώσες του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης.

Αξιωματούχοι της ΕΚΤ αναφέρουν ότι στη Φρανκφούρτη παρακολουθούν με ιδιαίτερη ανησυχία την πορεία του προγράμματος στην Ελλάδα και επιθυμούν την ταχύτερη δυνατή “ομαλοποίηση” της κατάστασης, προκειμένου να παραμείνει σταθερά πλέον η Ελλάδα εκτός του κάδρου των αφορμών της ευρωπαϊκής κρίσης. Και αυτό προϋποθέτει την αναδιάρθρωση του χρέους και την ταυτόχρονη ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Στην κατεύθυνση αυτή, αναμένεται να παίξει σοβαρό ρόλο η έκθεση της ΕΚΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, η οποία κανονικά θα έπρεπε να είναι έτοιμη μέσα στον Αύγουστο ή το αργότερο τον Σεπτέμβριο. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η επεξεργασία του μοντέλου αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους από τον ESM γίνεται σε άμεση γνώση της ΕΚΤ, καθώς η έκθεσή της θα είναι έτσι διατυπωμένη που να στηρίζει και να στηρίζεται στο μοντέλο του ESM.

Με άλλα λόγια, η ΕΚΤ θα πρέπει να διατυπώσει τη γνώμη της για τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους με τρόπο που να “αποδεικνύει” ότι, με την ενεργοποίηση του μοντέλου αναδιάρθρωσης του ESM, αυτό καθίσταται βιώσιμο.

Αν αυτό το πινγκ-πονγκ ολοκληρωθεί με επιτυχία, τότε αμέσως η ΕΚΤ και με την έγκριση του Eurogroup θα μπορεί να εντάξει την Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και να τη βγάλει από το κάδρο της κρίσης…

Τι θα γίνει με το ΔΝΤ;

Ποιος μπορεί να χαλάσει αυτή την πολυπαραμετρική παρτίδα; Δύο από τα πολλά σημεία που θα μπορούσαν να ανατρέψουν αυτό το σενάριο είναι η Αθήνα και η Ουάσινγκτον. Η Αθήνα, σε περίπτωση που η δεύτερη αξιολόγηση σκοντάψει ή για κάποιο λόγο καθυστερήσει σημαντικά, και η Ουάσινγκτον στην περίπτωση που το ΔΝΤ κρίνει ότι το μοντέλο του ESM δεν εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους…

Από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, το “μπέρδεμα” μπορεί να προκύψει από τρία σημεία, τις “πωλήσεις” των “κόκκινων” δανείων, τις ανατροπές στα εργασιακά και τη διελκυστίνδα για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Όσον αφορά το ΔΝΤ, προς το παρόν δεν υπάρχει η παραμικρή πληροφορία που να δείχνει έστω και ενδεικτικά τις προθέσεις του. Εκτιμήσεις μόνο γίνονται, στη βάση της εμπειρίας του παρελθόντος, ότι το Συμβούλιο του Ταμείου δεν ήθελε να έρθει σε ρήξη με την ΕΚΤ στην περίπτωση που δεν συμφωνεί με την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.

Για τον λόγο αυτό υπάρχουν βάσιμες υποθέσεις ότι η έκθεση δεν θα συνταχθεί χωρίς τη συνεννόηση με το Ταμείο και την κυρία Λαγκάρντ…

ΠΗΓΗ: Κεφάλαιο