Ο μύθος της αξιολόγησης και του QE

Οσο και να εκφράζεται η βεβαιότητα ότι η αξιολόγηση αυτή θα κλείσει, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Και το μεγάλο στοίχημα πια δεν είναι η δόση αλλά το QE, δηλαδή το πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης που θα καταστεί κομβικό σημείο για να εδραιωθεί και στις αγορές το ότι η ελληνική οικονομία αποκτά μια βάση στον κατήφορο και την αστάθεια που την έχει χαρακτηρίσει τα τελευταία χρόνια.

Οχι ότι λύνονται τα προβλήματα, αλλά αν μπούμε στο QE μπαίνει ταυτόχρονα και μια βούλα που λέει ότι τα ελληνικά ομόλογα εντάσσονται στον προθάλαμο των αγορών.

Ομως και όλα αυτά να γίνουν, η οικονομία και πάλι

δεν θα έχει αντιμετωπίσει βασικά της προβλήματα που αφορούν μια ισορροπημένη ανάπτυξη για να ικανοποιηθούν οι στόχοι για τη μετά το 2018 περίοδο.

Δύο πράγματα πρέπει να παρατηρήσει κανείς: πρώτον, ότι ο δείκτης του οικονομικού κλίματος στην Ελλάδα υποχώρησε τον περασμένο μήνα, ενώ στο σύνολο της Ευρώπης είχε ανοδική πορεία.

Αυτό δείχνει ότι η όλη διαδικασία υπερδιαπραγμάτευσης περισσότερη αναστάτωση τελικά δημιουργεί παρά διευθετεί καταστάσεις.

Παράλληλα, ο γερμανικός πληθωρισμός έφτασε στο 2,2%. Ποιο QE, λοιπόν, μπορεί να σταθεί επί μακρόν όταν η Γερμανία θα αρχίσει να πιέζει επειδή θα έχει αρνητικά επιτόκια;

Από εκεί και πέρα το μεσοπρόθεσμο σχέδιο για την ελληνική οικονομία δεν θα το λύσει η παραφιλολογία του αφορολόγητου και των συντάξεων, όταν ακόμα και τώρα δεν μπορεί να συγκροτηθεί ένα σχέδιο για τη σταθεροποίηση της ΔΕΗ.

Οταν δίνεται η ευκαιρία στους δανειστές να ζητούν συνέχεια τα ρέστα επειδή υπάρχει πάντα μια αντίληψη που θέλει να κάνει τα δικά της με αποτέλεσμα να τρώμε πόρτες.
Και όταν δεν υπάρχει καμία κουβέντα για το Υπερταμείο, τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και τις αποκρατικοποιήσεις.

Ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόζονται τα μνημόνια στην Ελλάδα αύξησε κατά 40% τη φτώχεια, ενώ θεωρητικά αυτή προσπαθούσαν οι κυβερνήσεις να αποφύγουν.

Στην Ευρώπη και τις προηγμένες κοινωνίες όπως η Γαλλία βλέπουμε ότι οι προσαρμογές είναι ταχείες και γίνονται εκ των ενόντων. Ο Μακρόν αναλαμβάνει να καλύψει κενά που δημιούργησε το πολιτικό σύστημα και να εκφράσει μια πρόταση για την ευρωπαϊκή πολιτική που σπάει τα σύνορα Αριστεράς και Δεξιάς.

Το αφήγημα της κυβέρνησης για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλό: «Τα όποια μέτρα είναι για μετά το 2019. Και αν χρειαστεί να τα πάρουμε θα έχουμε τέτοια υπεραπόδοση με τα ήδη υπάρχοντα, που θα τα αντισταθμίσουμε με τα αντίμετρα».

Αυτό θα οδηγήσει στην ψήφιση της αξιολόγησης και θα είναι το πολιτικό άλλοθι. Η οικονομική πολιτική όμως θέλει και πολλά άλλα που δεν υπάρχουν. Δεν αποκλείεται μάλιστα, αντί η Ευρωζώνη να διαλυθεί, να γίνει το χωνευτήρι και τελικά με τους δικούς της όρους να κριθούν τα πάντα από δω και μπρος.

Οπως γίνεται και με τη διαπραγμάτευση, όπως γίνεται και με το χρέος, όπως και τελικά πολλά μπορεί να μην αλλάξουν, ακόμα και αν ο Σουλτς κερδίσει τις γερμανικές εκλογές.

*Αναδημοσίευση από το Business Stories της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ (5-3-2017)