Με ακροδεξιά παραληρήματα δεν βάφονται αβγά

Η ανάγκη της ΝΔ να εκφράζει τουλάχιστον και σημαντικό μέρος της ακροδεξιάς στη χώρα υπήρξε διαχρονική. Τόσο που ακόμη και «εθνάρχες» - λιγότερο αυτοί - ή άλλοι «κεντρογενείς» ή βέροι δεξιοί ηγέτες του κόμματος να στεγάζουν βασιλόφρονες, κρυφοχουντικούς και άλλα φιντάνια αυτής της σκοτεινής πλευράς του... γαλάζιου φεγγαριού.

Μέχρι να αναλάβουν τη δουλειά σχήματα όπως ο ΛΑΟΣ και κυρίως η Χρυσή Αυγή,

τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα. Κάποια στελέχη, συνήθως γραφικά αναλάμβαναν με σποραδικές εξάρσεις να κλείνουν το μάτι στους ακραίους, ώστε να εξασφαλίζεται ένα κρίσιμο μέγεθος πελατείας.

Ώσπου τα πράγματα γίνανε σκούρα για τη ΝΔ στη δεξιά πολυκατοικία. Τότε δηλαδή που αναπτύχθηκε, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και του μεταναστευτικού - προσφυγικού, όλο αυτό το μαύρο κύμα της ξενοφοβίας, του δήθεν αντισυστημικού κινήματος, του ρατσισμού, της φασιστικής ακροδεξιάς.

Η πίεση έγινε μεγάλη και χρειάστηκαν ακόμη και μεταγραφές από την... «ήπια», ας πούμε με μία δόση παραδοξότητας, ακροδεξιά, ώστε να ενισχυθούν τα... τείχη της ΝΔ από εκείνη την πλευρά.

Μόνο που όσο περνούσε ο καιρός, η ακροδεξιά αυτή δόση άρχισε να μολύνει και τον πυρήνα της παράταξης. Να μην μένει μόνο στην περιφέρεια της ΝΔ, αλλά να δίνει και το στίγμα της στην πολιτική και ιδεολογική φυσιογνωμία της, στην καθημερινή της πολιτική παρουσία.

Το να πατά σε δύο βάρκες μία φιλόδοξη μεγάλη πολιτική παράταξη δεν είναι περίεργο, ούτε νέο. Ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενέταξε στο ΠΑΣΟΚ ακραία συντηρητικά, εθνικιστικά στοιχεία – δεν περιορίστηκε στους κλασικούς κεντρώους παντός καιρού – δίπλα σε ριζοσπαστικές δυνάμεις της πρώτης περιόδου ή εκσυγχρονιστικές της ύστερης.

Όμως το εγχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη να στεγάσει στον ίδιο χώρο κεντρώες ή ακόμη και κεντροαριστερές δυνάμεις, με στελέχη που εμφορούνται από ακροδεξιές, εθνικιστικές απόψεις είναι μάλλον σόλικο. Δεν ταιριάζει ούτε στο προφίλ που θέλει ο ίδιος να χτίσει. Είναι ήδη υπερβολική η δόση άκρατου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομική πολιτική, που εκφράζει, για να διανθίζεται αυτή και με ακροδεξιές απόψεις. Δεν ταιριάζει φυσικά ούτε στον κοινωνικό φιλελευθερισμό που θέλει να πρεσβεύσει. Με τέτοια φαινόμενα ούτε σύγχρονο κεντρώο κόμμα φτιάχνεται, ούτε σοβαρή διακυβέρνηση πρόκειται να υπάρξει από την παράταξή του, ακόμη κι αν κερδίσει κάποτε την εξουσία.

Θα πει κανείς βέβαια, με τέτοιο ιδεολογικό και πολιτικό αχταρμά δεν πορεύονται και δεν κυβερνούν τα περισσότερα κόμματα; Δεν έχει σημασία δηλαδή ούτε το σαφές ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, ούτε καν ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό και μελετημένο πρόγραμμα. Μπαρούφες να λέγονται, που να συγκινούν όσο γίνεται περισσότερους πελάτες και τα υπόλοιπα είναι περιττά. Ίσως και τα όσα λέγονται συνήθως να μην έχουν καν τη σημασία που τους δίνουμε. Αρκεί βεβαίως να μην εισάγουν επικίνδυνες απόψεις ακόμη και για την Δημοκρατία.