Καλός πρωθυπουργός - καλός πωλητής

Κάποτε, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 – λίγα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους- ένας κραταιός Έλληνας επιχειρηματίας με διείσδυση και επιρροή στα δημόσια πράγματα κόντεψε να έρθει στα χέρια με μέλος της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών «δι' -όχι και τόσο- ασήμαντον αφορμήν».

Ο επιχειρηματίας είχε καλέσει τον Έλληνα πρέσβη στα εγκαίνια μιας παραγωγικής μονάδας που είχε στήσει μετά από κόπους και βάσανα (παντού υπάρχει μια γραφειοκρατία για να ταλαιπωρεί επιχειρηματίες) σε μια από τις πρώην Λαϊκές ή Σοσιαλιστικές

Δημοκρατίες των Βαλκανίων (επισήμως, η Βουλγαρία του Ζίφκοφ ήταν Λαϊκή Δημοκρατία, ενώ η Ρουμανία του Τσαουσέσκου ήταν ένα σκαλί παραπάνω καθώς ονομαζόταν Σοσιαλιστική Δημοκρατία).

Ο πρέσβης δεν πήγε και έστειλε ένα χαμηλόβαθμο υπάλληλο της πρεσβείας για να παρευρίσκεται στα εγκαίνια, στο κόψιμο της κορδέλας. Μάλιστα, την άρνηση του την συνόδευσε και με την αιτιολογία ότι δεν είναι ατζέντης για μπίζνες αλλά ένας εκπρόσωπος της ελληνικής διπλωματίας που ασχολείται με την προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Ο επιχειρηματίας το έμαθε και σε μια κοινωνική εκδήλωση ξέσπασε την οργή του στον κυβερνητικό αξιωματούχο.

Το περιστατικό είναι πραγματικό από την αρχή έως το τέλος παρά το γεγονός ότι δεν αναφέρονται ονόματα – του επιχειρηματία και του πολιτικού. Ο λόγος της μη αναφοράς έχει να κάνει το διαχρονικό του πράγματος. Ακόμη και σήμερα η πλειοψηφία των διπλωματών αρνείται πεισματικά να δεχθεί ότι το πρώτιστο εθνικό συμφέρον είναι η ύπαρξη μιας ισχυρής, ανταγωνιστικής οικονομίας που στηρίζεται σε μια υγιή και δυναμική αγορά που τροφοδοτείται από επενδυτές και κεφάλαια και παράγει επενδύσεις, δουλειές, θέσεις εργασίας και εισοδήματα.

Πάντως, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στους διπλωμάτες – αλλά κυρίως στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Τα μέλη του – ακόμη και σήμερα μετά την πληθώρα των μνημονίων- αρνούνται να κατανοήσουν τον ρόλο τους στην νέα εποχή των διεθνοποιημένων αγορών. Το να προωθείς τα συμφέροντα της χώρας σου σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Να τριγυρνάς τον κόσμο με μια ντουζίνα επενδυτικά πρότζεκτ υπό μάλης και να προσελκύεις επενδυτές και κεφάλαια – αλλά για να το κάνεις αυτό χρειάζεται να πιστεύεις στη δύναμη μιας επένδυσης, μιας επένδυσης που φέρνει δουλειές, θέσεις εργασίας και εισοδήματα.

Ο πρωθυπουργός μπορεί να ταξιδεύει και να συναντά πολιτικούς ηγέτες στην Δύση και την Ανατολή αλλά το κακό για την χώρα είναι ότι ο ίδιος αδυνατεί να κατανοήσει την χρησιμότητα μιας επένδυσης με παραγωγικά χαρακτηριστικά. Για σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο πρωθυπουργός μπορούσε να φτιάξει πάνω στην επένδυση του Ελληνικού ένα ολόκληρο αφήγημα υποδοχής των ξένων επενδύσεων...