Η «πικρή ΔΕΗ» και οι μύθοι

Τις τελευταίες ημέρες έχουν ακουστεί και γραφεί πάρα πολλά για το θέμα της επιχειρούμενης διάσπασης της ΔΕΗ και τη δημιουργία της «μικρής ΔΕΗ», η οποία -στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της παραγωγής ενέργειας- θα αποκρατικοποιηθεί.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ παραβλέπουν σκόπιμα ότι σε όλες τις σύγχρονες δυτικές χώρες υπάρχουν και ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής ηλεκτρισμού και τα κρατικά μονοπώλια

έχουν σπάσει προ πολλού προκειμένου να λειτουργεί ο ανταγωνισμός προς όφελος του καταναλωτή.

Η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ήταν μια υποχρέωση της χώρας πολλά χρόνια πριν από την κρίση, αλλά οι γνωστές σκοπιμότητες δημιουργούσαν ποικίλα προσκόμματα. Στο τέλος έγινε απελευθέρωση μόνο στη λιανική αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας ύστερα από πιέσεις της Ευρώπης. Μια μπασταρδεμένη απελευθέρωση για τα μάτια του κόσμου, στο πόδι και χωρίς επαρκές νομικό πλαίσιο, με αποτέλεσμα να δούμε φαινόμενα όπως αυτό της Energa.

Μα θα πει κανείς, αν θέλουν οι ιδιώτες να φτιάξουν λιγνιτικά εργοστάσια παραγωγής ρεύματος, ποιος τους εμποδίζει και γιατί σώνει και καλά να πάρουν τα έτοιμα από τη ΔΕΗ;

Για να φτιάξει κάποιος μια μονάδα πρέπει να έχει βρει και την πρώτη ύλη, τον λιγνίτη. Η μόνη ιδιωτική έκταση λιγνίτη είναι αυτή της Βεύης, αλλά εδώ και οχτώ χρόνια που προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός δεν έχει ακόμα ανακηρυχθεί πλειοδότης. Με το εισαγόμενο κάρβουνο να απαγορεύεται, πώς να προχωρήσει ο ιδιώτης επενδυτής;

Χώρια που οι μονάδες που πρόκειται να περάσουν στη «μικρή ΔΕΗ» είναι πεπαλαιωμένης τεχνολογίας και απόδοσης και πολύ αμφιβάλλω αν θα βρεθεί επενδυτής να πάρει τα σαπάκια για να ανταγωνιστεί στη συνέχεια τη ΔΕΗ.

Προβάλλεται επίσης το επιχείρημα ότι η κρατική ΔΕΗ μπορεί και ασκεί κοινωνική πολιτική, ενώ αν μπουν και ιδιώτες στην παραγωγή δεν θα κάνει κάτι τέτοιο. Αυτό όμως είναι μύθος, καθώς τα φθηνά κοινωνικά τιμολόγια για πολύτεκνους, άνεργους κ.λπ. τα πληρώνουμε όλοι οι υπόλοιποι καταναλωτές μέσω του τέλους Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ). Οπως πληρώνουμε και την πανάκριβη παραγωγή ρεύματος στα νησιά με τις μονάδες ντίζελ, γιατί η ΔΕΗ δεν βρίσκει 1,5 δισ. ευρώ να επενδύσει στην καλωδιακή σύνδεση των νησιών μας, μια επένδυση που θα μπορούσε να αποσβεστεί σε δύο χρόνια!

Μια άλλη αιτίαση που ακούμε είναι ότι με την ύπαρξη της «μικρής ΔΕΗ» το ρεύμα θα ακριβύνει κι άλλο. Ουδείς όμως σκέφτεται ότι οι γερασμένες μονάδες της ΔΕΗ είναι που δημιουργούν το αυξημένο κόστος παραγωγής, το οποίο και μετακυλίεται σε όλους εμάς, ενώ αν η Επιχείρηση καταφέρει να εκσυγχρονιστεί, με τα λεφτά που θα πάρει πουλώντας ένα κομμάτι της η ωφέλεια θα είναι για όλους μας. Εκσυγχρονισμό και απογαλακτισμό από κόμματα και συνδικαλιστικά ή τοπικά συμφέροντα έχει ανάγκη η ΔΕΗ και όχι δημοψηφίσματα και διάφορες σοφιστείες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν θόρυβο, εντυπώσεις και άσκοπους διχασμούς σε μια κοινωνία που υποφέρει βαθιά για χιλιάδες άλλους λόγους.

Ναι, το κατέβασμα των διακοπτών, το κλείσιμο των δρόμων, των σχολείων, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των λιμανιών κ.λπ. έχει γίνει σύμφυτο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, με τις γνωστές συνέπειες τις οποίες πληρώνουμε τώρα με υπέρογκο τόκο σχεδόν όλοι μας.

Σε μια αγορά ανταγωνιστική και απελευθερωμένη, είτε αυτή είναι της ενέργειας, είτε των λιμανιών, των τηλεπικοινωνιών, των πανεπιστημίων κ.λπ., είναι προφανές ότι αυτού του τύπου οι κοινωνικοί εκβιασμοί δεν θα έχουν θέση. Σε μια τέτοια αγορά ο ανταγωνισμός, αν βέβαια αφεθεί χωρίς εμπόδια, στρεβλώσεις και ελληνικής πατέντας τερτίπια, θα λειτουργήσει προς την κατεύθυνση των καλύτερων υπηρεσιών, της καλύτερης εξυπηρέτησης και των χαμηλότερων τιμολογίων, αφού η χρήση των νέων τεχνολογιών θα καταστεί μονόδρομος.

Ολα αυτά βέβαια θεωρητικά, γιατί στην πράξη δεν έχω ακόμα πειστεί πως το πολιτικό σύστημα θέλει όντως να εγκαταλείψει τα τελευταία του φέουδα και τους κομματικούς πελάτες. Και γι’ αυτό στο τέλος θα γίνει μια απελευθέρωση για τα μάτια των Ευρωπαίων, ενώ στην ουσία ο προστατευτισμός και ο κρατισμός θα συνεχίσουν να υφίστανται έτσι ώστε οι ιδιώτες επενδυτές να λένε «ευχαριστώ, δεν θα πάρω».

Blogger Βασίλης Στεφανακίδης