Η εξουσία δέρνει. Τόσο απλά.

Τον Μάρτιο του 2010, τα ΜΑΤ χτύπησαν και έριξαν χημικά στον Μανώλη Γλέζο, έξω από τη Βουλή, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Οι σκηνές προβλήθηκαν εκτενώς από τα τότε «βοθροκάναλα» κι από κει πήραν το δρόμο τους κι ακόμα υπάρχουν στην πρώτη αναζήτηση στο you tube, οι φωτογραφίες δημοσιεύθηκαν στις ιστοσελίδες και τις εφημερίδες των διαπλεκόμενων εκδοτών, τα διεθνή πρακτορεία τις έστειλαν μαζί το ρεπορτάζ τους παντού στον κόσμο.

Η αστυνομική βία, προβλήθηκε και προβαλλόμενη

καυτηριάστηκε, όπως κι έπρεπε δηλαδή. Η βία κατά του Μανώλη Γλέζου, είχε φυσικά κι έναν έντονο συμβολισμό. Η αστυνομική βία εξέφραζε τις συστημικές δυνάμεις των μνημονιακών εναντίον οποιουδήποτε διαδήλωνε για το ψωμί του, τις περικοπές, την φτώχεια και την ανεργία του. Τα χημικά στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου, συμβόλιζαν επίσης την βία που χρησιμοποιεί το σύστημα εναντίον της αριστεράς που μάχεται κατά της κοινωνικής και οικονομικής αδικίας και οραματίζεται ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα και τους πολίτες της. Ο Μανώλης Γλέζος, που μεταφέρεται λιπόθυμος στο νοσοκομείο, ήταν το πρόσωπο όλων των γερόντων της χώρας που ζητούσαν σύνταξη, φάρμακα και αξιοπρεπή ζωή. Ήταν το πρόσωπο της «ανθρώπινης» αριστεράς απέναντι στην αναλγησία των συστημικών διεφθαρμένων κομμάτων που δεν διστάζουν να δείρουν γέροντες για να κρατήσουν την εξουσία τους και ότι τη συνοδεύει.

Από τον Μάρτιο του 2010 ως τον Οκτώβριο του 2016, ένας ατέλειωτος μνημονιακός δρόμος που έφερε εκείνη την αριστερά στην εξουσία και άνοιξε την αυλαία για να αναδείξει πρόσωπα που θεώρησε «ικανά» να παίξουν αυτό σκληρό παιχνίδι. «Ικανά» αλλά ανέτοιμα και άμαθα. Ανέδειξε για παράδειγμα τον κ. Πολάκη. Ένα «λαϊκό παιδί» από την Κρήτη που τα λέει χύμα και σταράτα και δεν χαμπαριάζει. Δεν είναι τα αγγλικά που δεν ξέρει ο κ. Πολάκης το πρόβλημα. Γίνεται πανηγύρι στα social media αλλά δεν καταστρεφόμαστε απ' αυτό. Είναι αυτή η περιφερόμενη μαγκιά, είναι ο κουτσαβακισμός, αυτό το «θα σε χώσω τρία μέτρα κάτω απ' τη γη» που ενοχλεί, διότι εμπεριέχει απουσία κάθε έννοιας σεβασμού στον πολίτη που βλέπει και παρακολουθεί. Είναι η παντελής έλλειψη πολιτισμού και όχι μόνο πολιτικού πολιτισμού. Είναι έλλειψη ενός κοινωνικού πολιτισμού και μιας έμφυτης καλλιέργειας που έχει διασωθεί ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό και επιβάλει την ευγένεια, την φιλοξενία, το άνοιγμα ψυχής των σπιτιών και των ανθρώπων. Παντού υπάρχουν αγροίκοι, όμως κάνουν ακόμα πιο αισθητό τον πολιτισμό που η παράδοση και τα ήθη διέσωσαν στο βάθος του χρόνου.

Όσο κι αν φαίνονται άσχετα μεταξύ τους, το περιστατικό του ξυλοδαρμού των συνταξιούχων από τα ΜΑΤ λίγα μέτρα από το Μέγαρο Μαξίμου, με τη μαγκιά του κ. Πολάκη, δεν είναι τόσο άσχετα εν τέλει. Είναι προϊόν της ίδιας αντίληψης περί εξουσίας.

Η εξουσία δέρνει, καταπιέζει, υβρίζει -και υβρίζεται- είναι στόχος κριτικής αλλά κι εκείνη στοχοποιεί και το κυριότερο, έχει τη δύναμη να αποφασίσει, να νομοθετήσει και να επιβάλλει. Η ώριμη εξουσία κυβερνά. Η ανώριμη εξουσία, δεν μπορεί να χωνέψει ότι δεν την δοξάζουν όλοι και όσο πιο ανώριμη, τόσο πιο αυταρχική.

Γι' αυτό και δεν είναι περίεργο το ξύλο στους συνταξιούχους. Προηγήθηκαν μνημόνια, μέτρα, δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, η τηλεόραση/ελευθεροτυπία περιορίζεται, φυσικοί δημόσιοι πόροι δόθηκαν στον έλεγχο του υπερταμείου, τα εργασιακά δικαιώματα εξαϋλώνονται, ψηφίστηκαν πράματα και θάματα από αυτή τη Βουλή. Και η κυβέρνηση που ήρθε μετά βαϊων και κλάδων για να μας σώσει, να μας ξαναδώσει τη χαμένη εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια, να βάλει τα πράγματα σε τάξη, έκανε την τάξη νόμο κι από αριστερά στην ιδέα, έγινε εξουσία. Και η εξουσία δέρνει. Τόσο απλά