Χαρτί και βινύλιο - Ο Μιχάλης Δέλτα επιστρέφει με καινούργιο δίσκο και ποιητική συλλογή

Ο Μιχάλης Δέλτα διανύει, χωρίς αμφιβολία, μια εξαιρετικά δημιουργική περίοδο, κάτι που επιβεβαιώνεται τόσο με την κυκλοφορία του νέου δίσκου του, “Life is now”, όσο και της πρώτης ποιητικής συλλογής του με τίτλο «Το φως των λέξεων» (εκδόσεις Οδός Πανός). Από τα βαθιά νερά της μουσικής βουτάει τώρα και στη φωτεινή άβυσσο της ποίησης, σκέφτομαι, καθώς τον παρατηρώ να κάθεται απέναντί μου. Και του το λέω πριν τον ρωτήσω αρχικά για το βιβλίο.

«Είναι

μια επιλογή από κείμενα που γράφω τα τελευταία δέκα χρόνια», αρχίζει να λέει με μια χαρακτηριστική μίξη έντασης και γαλήνης ταυτόχρονα. «Θέλω να πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο συντονισμού. Μπορεί δηλαδή κάποιος να συντονιστεί με αυτό. Εχει μια αφυπνιστική απλότητα, και αυτός είναι ένας λόγος που θέλω να μπει σε όλα τα σπίτια.

«Μονάχα εκείνος με τη ματωμένη καρδιά μπορεί ν” ακούσει το ρυάκι που κυλάει πίσω από τα βουνά», διαβάζω σε ένα από τα ποιήματά του, για να μου πει ότι κάποια από αυτά τα κείμενα μπορεί να τα ορίσει και ως σταγόνες της αλήθειας του. «Είναι πράγματα που έχω γράψει μέσα από προσωπικά μου βιώματα, ξεκινώντας από πολύ νωρίς, από νέος, μέχρι και σήμερα, επιγνώσεις που βγήκαν στην επιφάνεια μέσα από κόπο, πόνο και συνειδητότητα». Για μια ακόμη φορά μου αποδεικνύει την ταπεινότητά του, αρνούμενος τον τίτλο του ποιητή και προτιμώντας εκείνον του αναζητητή, μαγεμένος, όπως φαντάζομαι, από το βάθος ενός απέραντου ορίζοντα τέχνης, γέννημα από λέξεις και αυλάκια βινυλίου. Η κουβέντα γυρίζει έτσι στον δίσκο, στον χρόνο που του πήρε να ολοκληρωθεί, στη «διαδρομή» μέχρι την κυκλοφορία του.

«Ξεκίνησα να αποτυπώνω τις πρώτες ιδέες πριν από τρία χρόνια στο Βερολίνο», μου εξηγεί. «Τα πρώτα κομμάτια ήταν γραμμένα στο πιάνο με επιπλέον τις τενούτες από το τσέλο. Ζούσα την αγριότητα της πολιτικής και κοινωνικής αθλιότητας, όπως όλοι μας, και το να πηγαίνω στο Βερολίνο υπήρξε ένα ανακουφιστικό και δημιουργικό παρατηρητήριο. Το “Life is now” βρίσκεται στην αντίπαλη όχθη που κοιτάζει κατάματα την καταστροφή όλων εκείνων που μας δυναστεύουν και μας θέλουν έρμαια της καπιταλιστικής λαγνείας. Η μουσική διάρκεια του δίσκου βιώνεται και σαν ένας διαλογισμός 45 λεπτών. Δεν εννοώ διαλογισμό με τη στενή έννοια του όρου. Μπορεί να είναι η εμπειρία σε ένα πεδίο μη σκέψεως, αλλά και ο συντονισμός με όλα τα όμορφα που έχουμε μέσα μας(ξεν εννοόμορφα που έχουμε μέσα μας, ξεχασμένα».

Γιατί έδωσε στον δίσκο αυτόν τον τίτλο; Είναι από μόνος του ένα σύντομο ποίημα. «Ο τίτλος έρχεται από την επίγνωση του ότι μονάχα στο παρόν, στο εδώ και τώρα μπορώ να αντιληφθώ συνειδητά ότι ζω», απαντάει. «Δεν είναι ένα καινούργιο γνωμικό ή ιδιοκτησία κάποιου αυτή η υπογράμμιση, είναι βίωμα οποιουδήποτε αντιλαμβάνεται πως το μόνο που υπάρχει, το μόνο που ζούμε, είναι το τώρα μας. Το παρελθόν και το μέλλον δεν υφίστανται στο εδώ και τώρα. Οταν το καταφέρνω αυτό, αισθάνομαι πλήρης. Κι ας μη συμβαίνει με τη συχνότητα που θέλω».

Συνεχίζοντας, μου λέει ότι για εκείνον η πιο δύσκολη στιγμή στη δημιουργία ενός δίσκου είναι η στιγμή που τον ακούει τελειωμένο, με τη σειρά των κομματιών, με το ηχητικό αποτέλεσμα που έχει ως κριτήριο. «Τον ακούω με απόσταση, ως ένας ακροατής και όχι ως ο δημιουργός. Αυτό είναι το ταλέντο μου επειδή με βοηθάει να μη νομίζω ότι είμαι κάποιος σπουδαίος, με γειώνει και με τυλίγει με μια ήρεμη δύναμη».

Παρακολουθήστε το αφιέρωμα του Citylifε στην ποιητική του συλλογή «Το φως των λέξεων» (02.38)!

Μετά από χρόνια στη μουσική, τον ρωτώ για τη γνώμη του για την ελληνική σκηνή όπως έχει διαμορφωθεί. «Υποστηρίζω και δίνω ό,τι καλύτερο μπορώ στους μαθητές μου που τους διδάσκω μουσική τεχνολογία. Σε αυτούς τους νέους επενδύω, καθώς και σε ορισμένες εξαιρέσεις νέων μουσικών που κάνουν τη διαφορά, έστω μικρή, μπροστά στην ελληνική μουσική πορνογραφία».

Ο ίδιος συμβουλεύει τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική «να μείνουν μόνοι τους, να μην τους τα έχουν όλα έτοιμα οι γονείς τους, να διαβάζουν βιβλία, αλλιώς τίποτα δεν θα καταφέρουν να κάνουν στη ζωή τους. Θα παραμείνουν ανηλικίωτα χαζά παιδάκια».

Η Ελλάδα σήμερα αποτελεί άραγε πηγή έμπνευσης γι” αυτόν; «Οχι», μου λέει αμέσως. «Δεν με εμπνέει η χώρα, δεν με εμπνέει η δυστυχία και ο πόνος, ο φασισμός και ο ρατσισμός. Από την άλλη, με ενεργοποιεί να κάνω οτιδήποτε δραστικό ως αναζητητής με πείσμα και αγάπη για αυτούς που έρχονται και όχι τόσο για την πάρτη μου».

Η αγάπη, ο έρωτας, εκθειάζονται στην τέχνη; Με τον θυμό τι γίνεται, δίνει δημιουργικό κίνητρο; «Η τέχνη μετουσιώνει τον θυμό σε ήρεμη δύναμη, σε σοφία. Ο θυμός, ωστόσο, υπήρξε κίνητρο στην πραγματικότητά μου και με ώθησε να κάνω σημαντικά βήματα στην προσωπική μου ζωή και να εξελιχθώ, ίσως και περισσότερο γρήγορα». Φεύγοντας, έχει κολλήσει στο μυαλό μου η μελωδία του “Snowing in Berlin”, ενός κομματιού από τον δίσκο, μουσικό φόρο τιμής στην ποίηση και όχι μόνο.

Πηγή: metropolispress.gr