Αρχίζει η μεγάλη μάχη για τα Εργασιακά

Σε μια καινούρια, πολύ ενδιαφέρουσα φάση εισέρχονται τα θέματα των Εργασιακών και του νέου συνδικαλιστικού νόμου που η κυβέρνηση οφείλει εντός του φθινοπώρου να φέρει για ψήφιση στη Βουλή.

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Τρεις εβδομάδες πριν από την παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και με τη δυναμική σε κοινωνία, εργατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό και κυβέρνηση να διαμορφώνεται,

όλες οι ενδείξεις κλίνουν προς τη σύγκρουση και μια νέα συνθήκη που χαρακτηρίζεται ως «η μητέρα όλων των μνημονιακών μαχών». Κι αυτό διότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς καλείται να πάει κόντρα στις πεποιθήσεις της περί προστασίας της εργασίας, αλλά και αντίθετα στο ρεύμα προστασίας του προνομιακού της χώρου, αυτού των συνδικάτων.

Πηγές του «business stories», λοιπόν, αναφέρονται σε πόλεμο κατά των συνδικαλιστικών προνομίων και συγκεκριμένα της ΓΣΕΕ που σχεδιάζει να εφαρμόσει επικοινωνιακά το Μαξίμου, αρχής γενομένης ακόμα και αυτές τις ημέρες. Πιο συγκεκριμένα, μέσω του προπαγανδιστικού της μηχανισμού και με τη συνήθη λογική των «αποκαλύψεων», η κυβέρνηση θα στοχεύσει τον «διαβρωμένο συνδικαλισμό» με έμφαση στον πληθυσμό των εργαζομένων στη ΓΣΕΕ, οι οποίοι φέρεται να ξεπερνούν τους 130, αλλά και με «πληροφορίες» περί ροής χρηματοδοτήσεων, κακής χρήσης ευρωπαϊκών πόρων, «πάρτυ» στα «πράσινα» συνδικάτα κ.ά. Βέβαια μια τέτοια προσπάθεια θα πρέπει να χαρακτηριστεί τουλάχιστον παράτολμη, κι αυτό διότι μπορεί όντως «πράσινα» συνδικάτα να έχουν ουκ ολίγες οικονομικές αμαρτίες, όμως αυτό δεν εξαιρεί και τους για χρόνια συνεργάτες τους από τη μεριά της Αριστεράς. Συνεργάτες που επί μακρόν έβαζαν πλάτη, έχαιραν προνομίων και είναι βέβαιο ότι μόλις ξεσπάσει ο πόλεμος εντυπώσεων και αποκαλύψεων δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Στόχος της κυβέρνησης πάντως είναι να δημιουργηθεί πρωτίστως ένα κλίμα αγανάκτησης για συνδικαλιστικές πρακτικές του παρελθόντος, καθώς είναι δεδομένο ότι η κοινωνία θεωρεί και αυτόν τον θεσμό ξεπεσμένο και συνυπεύθυνο για την κρίση και κατόπιν να δικαιολογήσει πάνω σε αυτό το ρεύμα τις περικοπές προνομίων. Βέβαια η παραπάνω στρατηγική πόλωσης έχει μικρό ορίζοντα κι αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βασίσει μεγάλο μέρος της πολιτικής του κυριαρχίας στο κλίμα συναίνεσης που υπάρχει στους δρόμους, στην τιθάσευση των οργανωμένων διαμαρτυριών με την παροχή προνομίων προς τα συνδικαλιζόμενα μέλη της κοινωνίας, με αποτέλεσμα μια τέτοια πολιτική να δημιουργεί νέους αυτοματισμούς.

Ηδη όπως πληροφορούμαστε ο κομματικός Τύπος και οι γνωστές δημοσιογραφικές φωνές πέριξ της κυβέρνησης ετοιμάζονται για κύμα αποκαλύψεων με κατεύθυνση τους τελευταίους υπαρκτούς και δυνατούς θύλακες στο συνδικαλιστικό κίνημα που διατηρεί το ΠΑΣΟΚ.

Την ίδια στιγμή και εν όψει της επερχόμενης ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός προετοιμάζεται για τη γραμμή που θα στηρίξει ως προς τα Εργασιακά. Βασικός κορμός της επιχειρηματολογίας του θα είναι η σύγκριση με το τι συνέβη στα προηγούμενα δύο μνημόνια και το χτίσιμο μιας γραμμής του στυλ ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να βελτιώσει καταστάσεις ήδη τετελεσμένες». Θα παρουσιαστεί ως επιτυχία το γεγονός ότι δεν τίθεται θέμα κατάργησης 13ου και 14ου μισθού, αν και επί της ουσίας ποτέ κάτι τέτοιο δεν ζητήθηκε αν εξαιρέσουμε τις διαρκείς διαρροές από τον υπουργό Εργασίας Γιώργο Κατρούγκαλο που έγιναν με επικοινωνιακό κυρίως κριτήριο. Επίσης θα τονιστεί η συμφωνία που «πέτυχε» η κυβέρνηση για την τήρηση στα Εργασιακά των βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών, αν και μέχρι στιγμής κανένας δεν έχει διευκρινίσει ποιες θα είναι αυτές. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, καθώς άλλη πολιτική ακολουθεί η κυβέρνηση Ολάντ στη Γαλλία, όπου τα συνδικάτα έχουν βγει στους δρόμους, άλλη η Γερμανία κι άλλη οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Οπως αναφέρει επίσης ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Λιανικής Πώλησης Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ) Αντώνης Ζαΐρης, «αυτή τη στιγμή για εμάς τους εργοδότες δεν προέχει η περαιτέρω μείωση των μισθών. Δεν είμαστε υπέρμαχοι τέτοιων θέσεων, οι οποίες κατόπιν έχουν κόστος για την κατανάλωση στη χώρα μας. Επίσης ως κλάδο με μεγάλη συμμετοχή στη χώρα δεν μας αφορά και το Ανοιγμα των απολύσεων, παρά τα όσα περί του αντιθέτου λέγονται. Το άνοιγμα των απολύσεων έχει να κάνει με τον τραπεζικό κλάδο που μετασχηματίζεται και τις μεγάλες ΔΕΚΟ. Επιδίωξη των εργοδοτικών φορέων είναι η συναίνεση με τους εργαζομένους, αν και η πραγματική ατζέντα αφορά τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να έρθει η ανάπτυξη. Γιατί χωρίς ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας δεν πρέπει να προσδοκούμε τίποτα».

Ο κ. Ζαΐρης βλέπει με τη σειρά του διάσταση απόψεων μεταξύ των εργοδοτικών φορέων, η οποία ουσιαστικά πυροδοτεί εξελίξεις ως προς την εικόνα συναίνεσης που επιδίωκε ο κ. Κατρούγκαλος να δομήσει. «Ο ΣΕΒ κινήθηκε αυτή τη φορά διαφορετικά, κάτω από ένα πρίσμα ανάλυσης των γεγονότων. Από την άλλη πλευρά, κανένας δυστυχώς δεν μιλά για τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς. Οποιος νόμος και να έρθει στα Εργασιακά, το πρόβλημα είναι ότι κάτω από συνθήκες ύφεσης και σκληρής φορολόγησης δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη», τονίζει.

Την άποψη ότι η λεγόμενη διαμόρφωση εθνικού μετώπου κοινωνικών εταίρων και κυβέρνησης δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολυμερή προσπάθεια διαλόγου στην οποία οφείλει να συμμετάσχει και η κοινωνία, καθώς και το ότι περισσότερο ανάγκη έχει η χώρα ένα συνολικό σχέδιο ανάταξης και όχι το βίαιο άνοιγμα των απολύσεων, εκφράζει ο πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδος (ΟΚΕ) Γιώργος Βερνίκος.

Ο κ. Βερνίκος παρεμβαίνει επίσης και για το θέμα του συνδικαλιστικού νόμου αναφέροντας ότι κάποια από τα υπερβολικά συνδικαλιστικά προνόμια πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν, αλλά χωρίς να διακυβεύεται ή να υπονομεύεται η προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.