Αναζητώντας σημαίες και λάβαρα

Τρία στοιχεία πρέπει να συγκρατήσουμε από τις προηγούμενες επτά ημέρες. Από τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, το «συμβόλαιο της αλήθειας». Και, κάπως πιο χαλαρά, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας. Από την κοινοβουλευτική ζωή, την υπερψήφιση της σύμβασης για την αξιοποίηση του Ελληνικού. Μέσα σε ένα κλίμα αντεγκλήσεων και κατηγοριών. Πλην, όμως, με μεγάλη πλειοψηφία. Και το τρίτο: την πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας σε συνεχόμενες δημοσκοπήσεις

Είναι, όμως, αυτά πολιτικός λόγος; Συνιστούν πολιτικό σύνθημα και διεκδικητικό πλαίσιο; Μπορούν να κινητοποιήσουν τον ελληνικό λαό; Να τον σαγηνεύσουν; Να τον γοητεύσουν; Και να τον εμπνεύσουν;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την εξουσία τον Γενάρη του 2015 με δύο βασικά συνθήματα: «Να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και τις ηγεμονικές μέχρι σήμερα πολιτικές δυνάμεις» και «Να μοιράσουμε λεφτά στον λαό». Τρεις μήνες πριν ο Αλέξης από το βήμα της ΔΕΘ υποσχέθηκε να μοιράσει τουλάχιστον 12 δισ. Αυτά συνιστούσαν σύνθημα. Είχαν ενιαίο πολιτικό περιεχόμενο. Την υπόσχεση της ανατροπής της κυρίαρχης οικονομικής πολιτικής, που θα μπορούσε να συμπαρασύρει και την κεντρική πολιτική σκηνή. Είχε βαθιές κοινωνικές και κοινωνιολογικές ρίζες αυτό το αίτημα. Οι ηγεμονικές δυνάμεις της Μεταπολίτευσης είχαν κουραστεί και βυθίζονταν στη μετριότητα. Και η κεντρική οικονομική πολιτική είχε οδηγήσει μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού σε απόγνωση. Φυσικά, η υπόσχεση του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί με τίποτα. «Λεφτά για μοίρασμα» δεν υπήρχαν. Δόθηκαν μόνο 150-200 εκατ. ευρώ. Τα 12 δισ. ήταν απλώς ένα πελώριο ψέμα. Και μια ανήθικη απάτη. Με τίποτα «αυταπάτη».

Τώρα ο Αλέξης και η διαρκώς συρρικνούμενη παρέα του ισχυρίζονται ότι είναι οι πιο ικανοί και αποτελεσματικοί «νεοφιλελεύθεροι». Ενα ιδεολογικό κοστούμι που δεν τους πάει. Δεν το ξέρουνε. Και τσαλακωμένο το κακοφοράνε. Προσπάθησαν να διατηρήσουν ένα σύνθημα, που δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο. Την «ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς». Υπήρχαν ψήγματα αλήθειας. Ποτέ, όμως, ολόκληρη η αλήθεια. Η Αριστερά στην Ελλάδα (και σ' όλο τον κόσμο) είχε και αυτή κατά την πορεία της πολλά εγκλήματα στην πλάτη της.

Από την άλλη, δεν συνιστούν πολιτικό αίτημα τα διάφορα «συμβόλαια της αλήθειας». Με το ένδυμα της αλήθειας μπορείς να ντύσεις όλων των ειδών τις πολιτικές. Και στο οργιαστικό πεδίο της οικονομίας. Και στο απέραντο λιβάδι της κοινωνίας. Και στον πολύπλοκο χώρο των θεσμών και της πολιτικής. Είναι βέβαιο ότι με ένα τέτοιο αίτημα δεν μπορείς να εμπνεύσεις έναν λαό. Η συμπλήρωση με ένα «πρόγραμμα ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας» προσδίδει στους όποιους «αγώνες» έναν «ταξικό χαρακτήρα». Που δεν περπάτησε ποτέ στην ελληνική ιστορία. Ούτε πρόκειται να οδηγήσει μεγάλα τμήματα του λαού μας στις πλατείες και τις λεωφόρους των μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών αγώνων.

Η ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα πολιτικών και κοινωνικών αγώνων με σημαίες με καθαρά αιτήματα. Ικανά να διεγείρουν τον λαό μας σε διεκδικήσεις και ιστορικά δικαιωμένες ρήξεις. Με ενδιαφέρον ιστορικό αποτέλεσμα και απόσταγμα.

Η ιστορία της Μεταπολίτευσης είναι πλούσια σε τέτοιες σημαίες, που για ικανό χρονικό διάστημα είχαν μετατραπεί και σε λάβαρα. Το 1974, η αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης και η τιμωρία των χουντικών ήταν πολιτικά συνθήματα με πλούσιο πολιτικό και ιστορικό περιεχόμενο.

Το 1981, το αίτημα και η σημαία της «Αλλαγής» είχαν και αυτά πολιτικό, θεσμικό, οικονομικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Ο «εκσυγχρονισμός» του 1996 αποδείχθηκε ότι μπορούσε να οριοθετήσει αρκετές μεταρρυθμίσεις στους περισσότερους τομείς. Ουσιαστικά, να μεταμορφωθεί η Ελλάδα σε μια γνήσια ευρωπαϊκή χώρα.

Το «σεμνά και ταπεινά» του 2004 δεν ανέδειξε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές και στόχους. Ηταν αναλώσιμο. Και ιδεολογικά μυοχαλαρωτικό. Γι' αυτό και μας βρήκε ανέτοιμους να αντιμετωπίσουμε τα παλιρροιακά κύματα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Δυστυχώς, βυθιστήκαμε στην πιο οδυνηρή και φρικιαστική κρίση. Χωρίς πολιτικά αιτήματα και συνθήματα. Η διάκριση σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» εξελίχθηκε σε αυταπάτη για τον ελληνικό λαό και απάτη για τις πολιτικές δυνάμεις. Δεν έχουμε πια σημαίες. Δεν έχουμε τώρα πολιτικά διεκδικητικά αιτήματα. Δεν έχουμε δικά μας προγράμματα. Δεν αποφασίζουμε εμείς.

Γι' αυτό, πέρα από τις δημοσκοπήσεις, στις οποίες πολλοί δεν απαντάμε, πέρα από τα εκλογικά αποτελέσματα, με απόν το 45% του λαού μας, για όλα αυτά, λοιπόν, οι πλατείες μας και οι μεγάλες λεωφόροι μας είναι άδειες.