Νέα μαμά: Προσδοκίες VS Πραγματικότητα

Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μαζεύω με μεράκι άπειρα υλικά για να κάνω το scrapbook του μωρού μου από τη γέννηση του και μετά και την ξαδέλφη μου να γελάει σπαρακτικά. Αν με ρωτάτε και πολύ καλά έκανε.

Έχουν περάσει 8 μήνες και τι ωραία που τα έχω τσουβαλιασμένα όλα σε μια μεγάλη τσάντα. Η λογική μου ότι μωράκι είναι θα κοιμάται όλη μέρα κατέρρευσε πανηγυρικά. Ναι μπορεί να κοιμάται αλλά κοιμάται στην αγκαλιά σου (ουπς!!!)

Μετά είναι η αγωνία, η ατελείωτη φροντίδα και φυσικά ο θηλασμός. Χρόνος; Ποιος χρόνος; Περιφέρεσαι σαν ζόμπι και φτάνει το βράδυ ενώ ζεις τη μέρα της μαρμότας. Οπότε

πρώτη αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος ούτε καλά καλά να κάνεις μπάνιο. Ναι ξέρω πολλές φορές δεν λούσατε μαλλί και έγινε ένας ωραιότατος, ατημέλητος κότσος.

Προσδοκία δεύτερη: «Εγώ τον άντρα μου τον αγαπώ, τον έχω πάνω απ´ όλα και δεν πρόκειται να τον παραμελήσω». Μη γελιόμαστε, αλλάζουν οι ισορροπίες και οι δύο γονείς ψάχνονται να βρούνε τα πατήματά τους.

Μαζί με την κούραση και τα ξενύχτια συν κάτι που οι άντρες (εντάξει όχι όλοι) δε νιώθουν ρε παιδάκι μου και την ώρα που με κόπο έχεις κοιμίσει το μωρό αποφασίζουν να τακτοποιήσουν τα πιάτα π.χ. Εεε γίνεσαι ή δε γίνεσαι μπαρούτι; Οπότε το πιάσατε το υπονοούμενο: Οι πολλές αγάπες και τα λουλούδια κάπου υποχωρούν έστω στην αρχή.

Επόμενη προσδοκία: “Θα συνεχίσω τη ζωή μου όπως ήταν απλά με την προσθήκη του μωρού.” Ξεχάστε το. Θα φτιάξεις μια νέα ζωή, μια νέα πραγματικότητα και πολλά πράγματα από την παλιά ζωή θα σας φαίνονται μακρινά και ασήμαντα.

Είναι τόσο ισχυρή η παρουσία του μωρού, η σχέση αγάπης και εξάρτησης-φροντίδας που δεν έχεις μυαλό για τίποτ’ άλλο.

Ακόμα και αν αναπολείς όμως την ανεμελιά, τα καφεδάκια και τις εξόδους σου στο τέλος της ημέρας ξέρεις ακριβώς ότι το μωρό σου είναι η ουσία και δεν το αλλάζεις με τίποτα.

Άλλη μια προσδοκία που προσωπικά με έχει σμπαραλιάσει είναι ότι θες να συνεχίσεις να έχεις όλους τους ρόλους. Να δουλεύεις, να περιποιείσαι το σπίτι σου, να φροντίζεις τον άντρα σου και μπλα μπλα τα ξέρετε… το μωρό εξυπακούεται.

Άλλωστε στο δια ταύτα εκεί θα καταλήξω. Τελικά 99% θα ασχολείσαι με τα του μωρού. Οπότε χώνεψέ το. Δεν πειράζει να βάλεις στην άκρη κάποιες «υποχρεώσεις».

Last but not least δε γίνεσαι από την πρώτη μέρα η τέλεια μάνα, δε ζεις και αναπνέεις για το μωρό, δεν αποκτάς αυτή την τρέλα, αυτό το δέσιμο από την πρώτη στιγμή. Ίσως κάποιες να το ένιωσαν απ´ ευθείας αλλά η μητρότητα και η επαφή είναι κάτι που χτίζεται.

Είναι τόσο βαριά αρχικά η ευθύνη του μωρού που αγχώνεσαι και πελαγώνεις. Μαζί με τις ορμόνες, τους πόνους της γέννας, τον ατελείωτο θηλασμό είναι λογικό να μη νιώθεις την απόλυτη ευτυχία ή μάλλον να μην την έχεις συνειδητοποιήσει.

Μην ανησυχείς θα το καταλάβεις και μάλιστα σύντομα γιατί η μοναδική φορά που συναντιέται η προσδοκία και η πραγματικότητα είναι ότι το γεγονός ότι το να γίνεις μαμά είναι μαγικό!

Μια ματιά ακόμα:

Πώς μπορώ να βάλω όρια στο παιδί μου!