Ποιο ήταν το τελευταίο δύσκολο παιχνίδι που έπαιξες; Ε;

Τις τελευταίες εβδομάδες, βρίσκομαι καθημερινά μπροστά από την (TFT ευτυχώς) οθόνη ενός Celeron στα 1,7 GHz με 256 MB RAM. Τους λόγους μην τους ψάχνεις, δεν είναι της παρούσης. Εν πάση περιπτώσει, είπα να εκμεταλλευτώ δημιουργικά κάποιες από τις ώρες που περνώ με τον Celeronάκο μου, και εγκατέστησα το Baldur’s Gate στην πλήρη του έκδοση που κατέβασα για κάτι λιγότερο από $10 από το GOG.com. Και κάπως έτσι πήγα μια δεκαετία και βάλε πίσω…

Δεν θα σου πω πόσο γαμάτο παιχνίδι είναι το Baldur’s Gate. Αν σ’ αρέσει πραγματικά το είδος των RPG, θα το γνωρίζεις ήδη. Αν είσαι λάτρης του gaming, ακόμα κι αν δεν είναι του γούστου σου, θα αναγνωρίζεις το μεγαλείο του. Κι αν ο τίτλος του δεν σου λέει κάτι ήδη, το πιο πιθανό είναι να μη σου πει ποτέ. Θέλω να εστιάσω ωστόσο σε μία πτυχή της όλης gameplay εμπειρίας που προσφέρει: την πρόκληση.

Σε ρωτάω: πότε ήταν η τελευταία φορά που έπαιξες ένα πραγματικά δύσκολο παιχνίδι. Ξέρεις, που να κόλλησες σε ένα, δύο, σαρανταδύο σημεία του για ώρες, μέρες, βδομάδες. Που να χρειάστηκε να κατεβάσεις ολόκληρο το ίντερνετ μέχρι να βρεις την άκρη. Πού να πήρες τηλέφωνο φίλο σου να ‘ρθει να το περάσετε μαζί το ρημάδι. Πολύς. Πάρα πολύς. Αν τουλάχιστον συγκαταλέγεσαι σε ‘κείνους τους τυχερούς που πρόλαβαν τα παιχνίδια όταν ακόμα εκείνα είχαν απαιτήσεις από τον παίκτη.

Κοίτα να δεις τώρα τι έχει γίνει: παίζω πόσες μέρες και μετά βίας έχω χτυπήσει δύο level-ups. Οτιδήποτε συναντώ και κρατά σπαθί, με στέλνει αδιάβαστο. Και φαντάσου ότι ξέρω να παίζω κιόλας!

Πλέον, βλέπεις, βρισκόμαστε στην εποχή που οι παίκτες μόνο έχουν απαιτήσεις από τα παιχνίδια. Τα θέλουν κινηματογραφικά, υπερπαραγωγές, με κορυφαία γραφικά, voiceovers επιπέδου σήριαλ, μεγάλη διάρκεια και άλλα τέτοια ωραία. Όταν όμως η κουβέντα φτάνει στον βαθμό δυσκολίας, νομίζεις ότι είμαστε στη Λιμνούπολη: όλοι κάνουν την πάπια.

Αν κάνεις ένα γκάλοπ και ρωτήσεις κοινό και κριτικούς για πραγματικά δύσκολα «σύγχρονα» παιχνίδια (της τελευταίας, άντε και της προτελευταίας γενιάς, δηλαδή), όλοι θα περιοριστούν στην ίδια απάντηση: Dark Souls. Ε, αυτό αποδεικνύει και την ένδεια που υπάρχει στον χώρο: έχουμε φτάσει να θεωρούμε δύσκολο ένα παιχνίδι που απλά οι δημιουργοί του ξετίναξαν τους αντιπάλους ορίζοντας τη «ζωή» τους στο 300% και το «damage» τους στο 200%. Δυο μεταβλητές δηλαδή και πάπαλα. Και τι το ουσιώδες σου προσφέρει όλο αυτό; Το απολύτως τίποτα. Απλά σου σπάει τα νεύρα.

Ένα παιχνίδι του οποίου το site έχει διεύθυνση preparetodie.com, δεν θα μπορούσε να μην είναι δύσκολο. Βέβαια στην περίπτωση του Dark Souls, το «δύσκολο» από το «μαζοχιστικό» δεν απέχουν και πολύ…

Και περνάω στο Baldur’s Gate. Μια λάθος στροφή να πάρεις και την έκατσες. Έχεις φύγει άκλαφτος. Να παίζεις πόσες ώρες και να ‘σαι ακόμα level 2. Κοτόπουλο να στην πέσει, τη βγάζεις-δεν τη βγάζεις όρθιος. Και με προσοχή τα potions γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν ούτε για Κουκουρούκου. Αυτή η «δυσκολία», ναι, μάλιστα, είναι αποδεκτή. Γιατί είναι μελετημένη. Γιατί είναι απαραίτητος παράγοντας ώστε να λειτουργήσει ένα σύνολο μηχανισμών και κανόνων. Γιατί σε ωθεί να σκεφτείς προσεκτικά την κάθε σου κίνηση. Γιατί δίνει αξία σε πράγματα που πλέον δεν σου κάνουν αίσθηση σε ένα παιχνίδι (level up, gold & λοιπές ανταμοιβές). Γιατί πολύ απλά δεν πείραξε κάποιος δυο συναρτήσεις και έβγαλε παιχνίδι.

Δυστυχώς τα videogames πλέον δεν είναι δύσκολα. Ή μάλλον δεν είναι απαιτητικά. Οι εταιρείες γνωρίζουν ότι αν η δράση, αν η πλοκή κολλήσουν κάπου, τότε τον έχασαν τον παίκτη. Βασικό τους μέλημα είναι, όπως και στις ταινίες, η όλη «ψυχαγωγική εμπειρία» να μην κάνει «κοιλιά» και προκειμένου να είναι σίγουρες γι’ αυτό, προτιμούν τη «μασημένη τροφή» αφού όσο να ‘ναι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα βρουν τρόπο να κερδίσουν και να εντυπωσιάσουν τον παίκτη. Στον βωμό του «crowd pleasing» χρειάζονται και θυσίες και δυστυχώς, η πρόκληση, σαν άλλη Ιφιγένεια, δεν έχει κανέναν να φωνάξει για πάρτη της…