1-2-Switch Review

Το 1-2-Switch είναι μια εκκεντρική συλλογή mini-games στο ύφος των τίτλων WarioWare η οποία αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο της επίδειξης των δυνατοτήτων των Joy-Cons. Αντιθέτως όμως με τα παρόμοιας φιλοσοφίας Wii Sports, Nintendoland, τo 1-2-Switch πωλείται σαν ξεχωριστό προϊόν και δεν είναι bundled με την κονσόλα. Και μόνο κατ’ ευφημισμό μπορεί να θεωρηθεί video-game, αφού με

ελάχιστες εξαιρέσεις δεν χρειάζεται να διατηρείτε οπτική επαφή σε οθόνη. Το gameplay βασίζεται στην αλληλεπίδραση που έχετε μέσω των εξελιγμένων αισθητήρων που διαθέτουν τα χειριστήρια καθώς και στην παρατήρηση των κινήσεων του συμπαίκτη σας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο αφηγητής του τίτλου ζητά στα περισσότερα mini-games να εστιάζετε στα μάτια του αντιπάλου σας. Το 1-2-Switch θέλει πρώτιστα να σας κάνει να νιώσετε οικεία με τον άνθρωπο που έχετε απέναντι σας και να περάσετε καλά μαζί του. Υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι θυμίζει αόριστα στην σύλληψη τα πρώτα, μη ηλεκτρονικά παιχνίδια του Gunpei Yokoi (Gun, Love Tester).

Βέβαια υπάρχουν αρκετές αστοχίες στην γενικότερη ιδέα, ενώ αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε, το 1-2 Switch θα μπορούσε άνετα να μετουσιωθεί και στην Wii εποχή (μέσω του Wii MotionPlus Remote). Με εξαίρεση τα Baby όπου τα Joy-Cons κουμπώνουν στην κονσόλα και το Eating Contest (που χρησιμοποιεί το IR Sensor του δεξιού Joy-Con), κάθε παιχνίδι του 1-2-Switch απαιτεί δύο συμμετέχοντες που μοιράζονται τα Joy-Cons. Είναι δηλαδή επιτακτική η παρουσία και δεύτερου ατόμου προκειμένου να απολαύσετε τον τίτλο.

Και τα 28 mini-games που περιλαμβάνονται στον 1-2-Switch προλογίζονται από ένα σύντομο βίντεο όπου βλέπετε κανονικούς ηθοποιούς επί το έργον – σας κάνουν μια, ζωηρή ομολογουμένως, επίδειξη για το πώς παίζεται το συγκεκριμένο παιχνίδι. Οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν και τα χρέη του avatar σας οπότε συχνά θα σας αντιπροσωπεύει άτομο αντίθετου φίλου. Είναι πραγματικά πολύ παράξενο που δεν υπάρχει το παραμικρό customization – ούτε καν το Mii σας δεν μπορείτε να διαλέξετε. Μήπως αποτελεί ένδειξη για βεβιασμένο launch αυτό το γεγονός;

Τα παιχνίδια αυτά καθ’εαυτά παρουσιάζουν τεράστιες ποιοτικές διακυμάνσεις και χωρίζονται ως επί το πλείστον σε τρεις κατηγορίες: αυτά που λειτουργούν ικανοποιητικά καλά (Quick Draw, Treasure Chest, Safe Crack), αυτά που στερούνται παντελούς ουσίας (Shaver, Telephone, Joy-Con Rotation) και αυτά που έχουν σαν σκοπό να σας γελοιοποιήσουν απόλυτα στους φίλους σας (Gorilla, Eating Contest, Copy Dance). Η διάρκεια κάθε παιχνιδιού είναι εξαιρετικά σύντομη και κυμαίνεται από 1 έως 3 λεπτά, οπότε ακόμα και αν κάτι δεν είναι του γούστου σας ή σας λίγο υπομονή και σύντομα θα βρίσκεστε στο επόμενο.

Η απόκριση των χειριστηρίων πάντως που αποτελεί και το μήλον της έριδος, είναι στην πλειονότητα των περιπτώσεων κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Στο Safe Crack π.χ. κρατάτε το χειριστήριο μέσα στην γροθιά σας και το περιστρέφετε δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα προκειμένου να ξεκλειδώσετε ένα χρηματοκιβώτιο. Το σωστό σημείο στο καντράν όμως το εντοπίζετε μέσω μιας ανεπαίσθητα πιο ισχυρής δόνησης που νοιώθετε μέσω του Force Feedback. Σε άλλα όπως το Quick Draw (η αλά Άγρια Δύση μονομαχία με τα ρεβόλβερ), το γυροσκόπιο αντιλαμβάνεται σωστά την γωνία που έχετε στραμμένο το εικονικό σας όπλο την ώρα της εκπυρσοκρότησης, ενώ στο Sneaky Dice οι δονήσεις σας ενημερώνουν για το συνολικό άθροισμα των ζαριών του αντιπάλου σας.

Η ανάδραση που δέχεστε από τα Joy-Cons σε αυτά τα mini-games είναι ακριβή και αναπληρώνουν την έλλειψη οπτικών ερεθισμάτων. Βέβαια όπως και να το δει κανείς, είναι λίγο περίεργο να παίζεις ping-pong βασιζόμενος μόνο στα ηχητικά εφέ της τηλεόρασης – ειδικά όταν το αντίστοιχο παιχνίδι στο Wii έχει σημειώσει τέτοια τεράστια επιτυχία. Στα πιο ενεργητικά παιχνίδια που πρέπει να πάρετε χορευτικές πόζες ή να χτυπάτε το στήθος σας μανιασμένα σαν… γορίλας, η Nintendo απλά χρυσώνει το χάπι συνδυάζοντας δεδομένα απόλυτης και σχετικής θέσης και ο νικητής τελικώς ανακηρύσσεται μέσω μυστηριωδών κριτηρίων.

Και τα 28 mini-games ξεκλειδώνουν αφότου παίξετε τα πρώτα πέντε, προκαθορισμένα παιχνίδια. Υπάρχει σαν εξτραδάκι η δυνατότητα για τυχαία επιλογή δραστηριότητας αλλά και το Team Battle όπου η παρέα χωρίζεται σε δύο ομάδες και μέσω ενός ταμπλό που περιλαμβάνει όλα τα mini-games, παίζετε ένα απλοϊκό επιτραπέζιο. Τα μέλη των ομάδων επιλέγονται διαδοχικά σε κάθε πλακίδιο ώστε να διαγωνιστούν μεταξύ τους. Ο νικητής της αναμέτρησης γυρνά τροχό για να κερδίζει αντίστοιχους πόντους κίνησης μπροστά αλλά υπάρχει πάντα και η απρόβλεπτη ένδειξη switch που χαρίζει ένα σπινιάρισμα του τροχού στην αντίπαλη ομάδα… Δεδομένου ότι η πιθανότητα αυτή είναι 1 στις 6, προετοιμαστείτε κατάλληλα για γκρίνια και παράπονα – από την άλλη, οι συχνές ανατροπές βοηθούν κάπως όσους δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι με τα Joy-Cons ώστε να έχουν καλύτερες πιθανότητες νίκης.

Ο χαρακτηρισμός tech-demo εν μέρει αδικεί το 1-2 Switch – υπάρχουν κάμποσα mini-games που υποδηλώνουν την πρόθεση των δημιουργών να παραδώσουν κάτι ουσιαστικό. Δυστυχώς, η ποιότητα των περισσότερων παιχνιδιών είναι αμφιλεγόμενη ενώ ακόμα και αυτά που παρουσιάζουν πραγματικό ενδιαφέρον, χάνουν πόντους από την ανυπαρξία επιπρόσθετων τρόπων παιχνιδιού. Το Quick Draw π.χ. θα μπορούσε να ρυθμιστεί για περισσότερους γύρους ή να διέθετε κάποιο υποτυπώδες campaign, έστω και σύντομης διάρκειας. Ως έχει, το πακέτο δεν θα σας κρατήσει απασχολημένο για πολύ. Εγγυημένα όμως, θα χαρίσει απλόχερα χαμόγελα σε εσάς και στην στενή παρέα σας.

Ανάπτυξη: Nintendo EPD Έκδοση: Nintendo Διάθεση: CD Media

The post 1-2-Switch Review appeared first on gameslife!.