Αγνοια κινδύνου

Το παλικάρι έχει γλώσσα. Μεγάλη γλώσσα. Κι εκείνοι που τον έσπρωξαν, τον παρότρυναν, τον «ενέπνευσαν» που λέει ο λόγος, για να πραγματοποιήσει το «ρεσάλτο» και να τους πάρει τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ κοιμούνταν οι υπόλοιποι, τον ύπνο του «δικαίου», γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το έκαναν. Γιατί έχει γλώσσα, και άγνοια κινδύνου. Κι επειδή δεν έχει και ιδέα «μουσικής» (διάβαζε πολιτικής), μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει στο μυαλό, και όσοι τον ακούνε να λένε με τη σειρά τους, αφήστε το παιδί, μια κουβέντα είπε, δεν τα ξέρει και καλά τα πράγματα.

Η περίπτωση Κασσελάκη, όταν τελειώσει αυτή η κωμωδία (γιατί κάποτε θα τελειώσει – άλλωστε όλες οι παραστάσεις έχουν αρχή, μέση και τέλος) θα περάσει στην πολιτική ιστορία της χώρας ως ένας τραγέλαφος που διέλυσε την Αριστερά, και απέδειξε ότι στη χώρα όπου φύεται η «φαιδρά πορτοκαλέα» μπορεί ο καθένας να ζήσει το όνειρό του, και εν προκειμένω, να γίνει μέχρι και αρχηγός κόμματος.

Ο Κασσελάκης λοιπόν, που η μοίρα (και οι σχεδιασμοί του Τσίπρα και μιας ορισμένης πλευράς της διαπλοκής) το έφερε να είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν πήγε, παρότι είχε κληθεί, και είχε απαντήσει θετικά, στην τιμητική βραδιά για τον πρόεδρο Σημίτη. Δικαίωμά του, θα συμφωνήσετε, υποθέτω, μαζί μου. Κανείς δεν ήταν υποχρεωμένος να παραστεί σε μια εκδήλωση για κάποιον που δεν αντέχει ή δεν αποδέχεται, κι ας τον αποδέχονται για το έργο του ακόμη και οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι…

Ζητάει και τα ρέστα

Μπορεί επίσης – άλλη εκδοχή αυτή – να μην τον άφησε ο Τάιλερ να πάει στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, διότι του είχε υποσχεθεί δείπνο τη Δευτέρα το βράδυ, και ως εκ τούτου προτίμησε το δείπνο με τον σύζυγό του, παρά να ακούει επαίνους για τον Κώστα Σημίτη, τον οποίο δεν τον ξέρει κιόλας. Οπως δεν γνωρίζει και τι έχει προσφέρει σε αυτή εδώ τη χώρα στην οποία εκείνος ήρθε από το πουθενά για να υποδυθεί τον παράγοντα της δημόσιας ζωής. Δικαίωμά του, να μην παραστεί, λοιπόν. Αλλά τη δήλωση, για το γιατί δεν παρέστη, τι την ήθελε; Για να μας θυμίσει τα χαΐρια του ΣΥΡΙΖΑ και του πρώην αρχηγού του;

Ιδού τι ανάρτησε το παλικάρι, σε γλώσσα και ύφος (για το… ήθος δεν το συζητάω) Πολάκη προκειμένου να δικαιολογήσει την απουσία του από την εκδήλωση (και το οποίο όπως είναι φανερό, από όσα προαναφέρθηκαν, με έχει βγάλει από τα ρούχα μου):

«Τι δουλειά έχω εγώ με όλους εκείνους που έχουν σπαταλήσει τόσα δισεκατομμύρια ευρώ του ελληνικού λαού; Ξεχνάμε τη διαπλοκή αυτών των ετών. Μόνο εκσυγχρονισμός δεν ήταν. Ας αναλάβουν άλλοι τον μανδύα του χρέους της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα δεν το προκάλεσε».

Για γέλια; Οχι. Για γέλια και για κλάματα, μαζί. Διότι το παλικάρι αγνοεί, ή θέλει να παραστήσει ότι αγνοεί, τα εγκλήματα που έγιναν στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, και τα οποία κόστισαν 100 δισ. ευρώ, και ένα 3ο, και αχρείαστο Μνημόνιο. Και ζητάει και τα ρέστα, για λογαριασμό του Τσίπρα.

Αλλά δεν φταίει κανείς άλλος, φταίει ο Κυριάκος, που δεν την έκανε εκείνη τη ρημάδα την Εξεταστική για την εγκληματική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που μας οδήγησε στο χείλος της καταστροφής. Μόνο ο Κυριάκος, κανείς άλλος δεν φταίει, για το ότι βγάζει γλώσσα και ο Κασσελάκης, τώρα…

Ο Σημίτης και το ΠΑΣΟΚ

«Ημουν κι εγώ εκεί» στην εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη, και έχω να λέω για το σπάνιο μιας τέτοιας τιμητικής διοργάνωσης – ποτέ άλλοτε δεν έχει τιμηθεί, διακομματικά δε, εν ζωή πρώην πρωθυπουργός. Ολοι μετά θάνατον τιμώνται. Και είχα τόσα να πω, αλλά ας όψεται ο Κασσελάκης και η βλακεία που εκστόμισε, που με αποσυντόνισαν. Τέλος πάντων, θέλω εδώ, να θυμίσω, μια φράση από την ομιλία-ευχαριστήριο του κ. Σημίτη, που δείχνει την προσήλωση του άνδρα στο ΠΑΣΟΚ και τη δημοκρατική παράταξη:

«Προσπάθησα», είπε, «και προσπαθώ με το ΠΑΣΟΚ να συμβάλλω στην εξέλιξη της κοινωνίας όχι μόνο υποστηρίζοντας την ελεύθερη διατύπωση των απόψεων αλλά συνεισφέροντας και στη δημιουργική συμβολή τους».

Συγκρατήστε αυτό το «με το ΠΑΣΟΚ», γιατί τελευταία έχει πέσει πολύ παραμύθι σχετικά με την πολιτική του κληρονομιά και ποιος τη νέμεται ή ποιος την εποφθαλμιά. Ο Κώστας Σημίτης είναι ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Σημίτης είναι ΤΟ ΠΑΣΟΚ, τελεία και παύλα.

Ακονίζουν (συντροφικά) μαχαίρια

Στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα ακονίζουν μαχαίρια ενόψει της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του προσεχούς Σαββατοκύριακου. Νομίζω ότι η αναμέτρηση θα εξελιχθεί γύρω από το αν ο Κασσελάκης και οι πολακηδοπαππάδες θα επιμείνουν στις διαγραφές των τεσσάρων, τους οποίους θυμίζω, ως επί σφαγήν πρόβατα – Φίλης, Σκουρλέτης, Βίτσας και Τζουμάκας. Αν δεν επιμείνουν, και περιοριστούν ενδεχομένως σε μια πολιτική καταδίκη τους, το πράγμα μπορεί να φτάσει και μέχρι το Συνέδριο του Φεβρουαρίου ή όποτε τέλος πάντων αυτό πραγματοποιηθεί.

Δεν υποστηρίζω βεβαίως ότι θα εκτονωθεί η κρίση, αλλά με τον τρόπο αυτό θα πέσουν κάπως οι τόνοι, δεδομένων και των όσων καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις σχετικά με τη ραγδαία φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο μόνος ίσως τρόπος να ανακοπεί η πτώση. Να λειτουργήσει η μείωση της έντασης, ως ανάχωμα, τέλος πάντων.

Αν όμως οι άλλοι επιδείξουν άκαμπτη στάση αναφορικά με τις διαγραφές, δεν βλέπω το κόμμα να βγαίνει αλώβητο από τη διαδικασία. Θα αποχωρήσουν τώρα κάποιοι και το έργο (της διάσπασης) θα ολοκληρωθεί στο Συνέδριο.

Φυσικά, μη με ρωτάτε, στενοχωριέμαι… Ραγίζει η ψυχή μου, που συμβαίνουν όλα αυτά, στο κόμμα της χαράς. Κρίμαααα…

Απάτη

Ωστόσο όλη αυτή η ιστορία, για μερικούς από εμάς είναι και μια ευφρόσυνη επιβεβαίωση των όσων κατά καιρούς επισημαίναμε για τον Τσίπρα και το «τσίρκο Μεντράνο» που μας κυβερνούσε υπό την υψηλή καθοδήγησή του. Εκατσα χθες και διάβασα την ομιλία του Ευκλείδη Τσακαλώτου στη γνωστή εκδήλωση της εφημερίδας «Εποχή», κατά την οποία ουσιαστικά προανήγγειλε την αποχώρησή του από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί μέσα βρήκα ένα διαμαντάκι, το οποίο και παραθέτω:

«Ο κυβερνητισμός για να το πω λαϊκά είναι να λες ό,τι νομίζεις πως θέλει ο κόσμος να ακούσει γιατί πιστεύεις ότι έτσι θα φτάσεις πιο γρήγορα στην εξουσία (…) ο κυβερνητισμός είναι κοντινό αδελφάκι του λαϊκισμού».

Τι μας λέει εδώ ο Ευκλείδης; Οτι ο πρώην αρχηγός τους, και όλοι όσοι συντάσσονταν πίσω του, κατάφεραν να κερδίσουν τις εκλογές λέγοντας στον λαό «ό,τι ήθελε να ακούσει». Τι του έλεγαν; Τα κλασικά: «Με ένα άρθρο και έναν νόμο θα επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις στα προ του Μνημονίου επίπεδα»!

Απάτη δηλαδή, που ο Ευκλείδης την ονομάζει εύσχημα «κυβερνητισμό»…

Εμείς, απάτη θα το λέμε.