Βραζιλία – Γερμανία στον τελικό ….και στη ΝΕΡΙΤ

Με τη ΝΕΡΙΤ sports, να προβάλλει παλιούς αγώνες των προηγούμενων Παγκοσμίων Κυπέλλων και μεταξύ αυτών και τον τελικό του 2002 στην Ιαπωνία, ανάμεσα στη Γερμανία και τη Βραζιλία, οι συνειρμοί ντριπλάρουνε στη μικρή περιοχή της νοσταλγίας. Καλοκαίρι 2002, μια χώρα αισιόδοξη, ευημερούσα

και νεοεισαχθείσα στη ζώνη του Ευρώ, που προετοιμαζότανε να διοργανώσει σε 2 χρόνια Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποιος να μας έλεγε πως μέσα σε 12 χρόνια θα είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε, ως εθνική ομάδα, ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και ως χώρα να χρεοκοπήσουμε, να έχουμε αντικαταστήσει την ΕΡΤ με τη ΝΕΡΙΤ και να παλεύουμε να ανακάμψουμε από μια 6χρονη, σχεδόν, κρίση που έχει απομειώσει δραματικά το βιοτικό μας επίπεδο.

Καθώς η Εθνική μας Ομάδα, ετοιμάζεται να μπει στη μάχη της, εκ των γηπέδων της Βραζιλίας, θερινής ποδοσφαιρικής παρηγορίας των χειμαζόμενων εκ της κρίσεως Ελλήνων, από τον μαγνητοσκοπημένο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002 θα ήθελα να σταθώ στην αντίθεση του παραλληλισμού δύο εικόνων, που προσφέρονται για συμβολικές αναπαραστάσεις της προσωπικής ευθύνης, της μοίρας και της κακοδαιμονίας, παικτών, ομάδων και λαών.

Μετά το σφύριγμα της λήξης ο βραζιλιάνος τερματοφύλακας Μάρκος στέκεται γονατιστός στην εστία του, με τα χέρια ανοιγμένα σαν τον Ιησού του Ρίο, ευχαριστώντας προφανώς, τον Θεό για τη συνεισφορά του στη νίκη της ομάδας του. Στο άλλο άκρο του γηπέδου (και των συναισθημάτων) ο Καν, ημιστηριζόμενος στο δοκάρι, σαν λαβωμένος Τεύτονας μετά την μάχη του Τάννενμπεργκ, μοιάζει να μην μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του για το αγωνιστικό του λάθος.

Από τις δύο εικόνες επιτρέψτε μου (και παρά τα λόγω Μέρκελ οξυμένα, εν Ελλάδι, αντιγερμανικά αντανακλαστικά) να διαλέξω τη δεύτερη, έστω και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ αυτοκαταστροφικός. Το γνήσιο, αλλά και αφελές, θρησκευτικό συναίσθημα των Βραζιλιάνων αναπέμπει ευχαριστήριες προσευχές στον Θεό που χάρισε τη νίκη στη χώρα τους. Οι φτωχές και εξαθλιωμένες φαβέλες παραμένουν προφανώς εκτός θεϊκής πρόνοιας, αλλά ο συλλογισμός δεν προεκτείνεται ως εκεί. Σταματάει στα παιδάκια της Κόπα Καμπάνα που στρέφονται στην θρησκεία και στο ποδόσφαιρο για να ξεχάσουνε τη φτώχια και την ανισότητα.

Η παγωμένη απογοήτευση στο πρόσωπο του Όλιβερ Κάν φαίνεται να έχει προ πολλού, από την εποχή της Λουθηρανικής μεταρρύθμισης, συνειδητοποιήσει πως ο Θεός έχει τόσα πολλά ανθρώπινα αιτήματα να προλάβει που, το τελευταίο πράγμα με το οποίο θα ασχοληθεί είναι το ποδόσφαιρο. Έτσι, τα εύσημα της νίκης και η πικρία της ήττας αποδίδονται πάντα στην προσωπική προσπάθεια του ανθρώπου και συνάπτονται αιτιολογικώς, αποκλειστικά, με τις ελεύθερες επιλογές, σε ευθεία αναλογία με τη ρωμαλέα αυτοπεποίθηση ή τη λαβωμένη αλαζονεία του.

Οι θεατρινισμοί των ευχαριστήριων προσευχών και των ”I love Jesus” σιδεροτύπων στις εσωτερικές φανέλες των Βραζιλιάνων, μπορούν εύκολα, σε μια μελλοντική ήττα, να μετατραπούν σε συγχωροχάρτια, σε μεταφυσικά άλλοθι που μεταθέτουν στον Θεό και στη μοίρα την ευθύνη των ανθρώπων και των λαών.

Από τα παπικά συγχωροχάρτια της Βραζιλιάνικης θεοληψίας επιτρέψτε μου να προτιμήσω τη μεταρρύθμιση του Λούθηρου των Γερμανών, τον Σβίγγλιο και τον Καλβίνο. Τους προτιμούσα τότε, το 2002 αισιόδοξος φοιτητής της ιατρικής. Τους προτιμώ και τώρα, 12 χρόνια μετά, δοκιμαζόμενος κι εγώ σκληρά, όπως και όλη η γενιά μου, από τη λιτότητα, την ύφεση και το διαδοχικό τσάκισμα των ονείρων μας. Τους προτιμώ γιατί η εθνική μας ήττα, η λιτότητα και η ύφεση μπορεί να ευοδώνεται, μεν, από τη διεθνή συγκυρία, τους ετέρους μας και δη τους…Γερμανούς, προήλθε, όμως, από τις δικές μας προσωπικές επιλογές και διαχρονικές ευθύνες και σε αυτές εδράζεται και το μυστικό της ανάκαμψης.

Χρίστος Χ. Λιάπης

Ιατρός – Διδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Αθηνών

[email protected]

#chliapis