Στο μυαλό του (νεο) Έλληνα

Λίγες οι αλλαγές στα φετινά έντυπα των φορολογικών δηλώσεων, αλλά στοχευμένες στην διασταύρωση στοιχείων. Ειδικά το κομμάτι που έχει να κάνει με τη ΔΕΗ και το ΑΜΚΑ των προστατευόμενων μελών. Καθαρά φοροεισπρακτικό το σημείο που ζητάει να δηλωθούν όλα τα εισοδήματα (ακόμη και τα ήδη φορολογηθέντα) με σκοπό την αύξηση του τέλους αλληλεγγύης.

Τι κι αν το «χαράτσι» θα εισπράτεται μέσω ΔΕΗ ή

εφορίας (αυτό δεν γίνεται, κυρίως, στην πράξη…); Τι κι αν για όλους αναμένεται αυξημένος φόρος στο τέλος; Ο πολίτης θα αντιμετωπίζει κάθε «μπουγιουρντί» με το σκεπτικό «…ουκ αν λάβεις…». Και πώς να έχει; Είναι δυνατόν; Αλλά τελικά αυτός φαίνεται να είναι ο στόχος. Όχι να πληρώνεις και να εξοφλείς αλλά να χρωστάς και να είσαι υποτελής… Να υποθηκευτούν ακίνητα και περιουσίες, που ζητείται να διπλοπληρωθούν…

Δεν υπάρχει περίπτωση ο νεοέλληνας να πληρώνει τους λογαριασμούς του χωρίς να έχει εξασφαλίσει τα αναγκαία. Τα τελευταία χρόνια γαλουχήθηκε με την νοοτροπία «δανεικά για τα δανεικά». Επειδή τώρα δανεικά κανείς δεν δίνει (κομμένα πια…) άρα ούτε αυτός έχει για να δώσει.

Ο νεοέλληνας θέλει να κάνει την επανάστασή του αλλά δεν μπορεί. Ένα ποσοστό, προσηλωμένο ακόμα στην κομματική αλληλεξάρτηση (αισθητά μειωμένο πάντως), δεν έχει το σθένος να αντιδράσει. Ένα άλλο, το μεγαλύτερο, βρίσκεται εγκλωβισμένο στην ανασφάλειά του. Στο δίλημμα «…να αντισταθώ ή να λουφάξω, αφού τελικά δεν θα αλλάξει τίποτα;»… Κάποιο άλλο δείχνει να παλεύει, απλά γιατί πάντα αυτό έκανε… Από συνήθεια… Όλοι τους θέλουν να καλυτερεύσει η κοινωνία, να αλλάξει, αλλά ο καθένας με τον τρόπο του εργάζεται για το αντίθετο. Συνειδητά ή υποσυνείδητα. Παραπληροφορημένος ή παρορμητικά σκεφτόμενος.

Η πραγματικότητα κυνική. Πάντα το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Τί γίνεται όμως αν τα μικρά ψάρια σχηματίσουν ένα άλλο, τεράστιο; Το ζήτημα πάντα βέβαια είναι ποιός θα οργανώσει όλα μαζί τα μικρά ψάρια; Κάθε φορά που προσπαθεί να αναδειχτεί κάποιος «μπροστάρης» πάντα ένα ψεγάδι θα βγει στο φως της δημοσιότητας, υπαρκτό ή έντεχνα πλασμένο, που θα διαταράξει την εμπιστοσυνή του κόσμου στο πρόσωπό του.

Αναρωτιέται λοιπόν: Δημοκρατία! Δικαιοσύνη! Ελευθερία! Αλληλεγγύη! Ισονομία! Πού κρύφτηκαν όλα αυτά; Πώς είναι δυνατόν με την υπέρμετρη φορολόγηση να επανέλθουν αυτά τα ιδανικά, άλλοτε αυτονόητα και δεδομένα, στην κυρίαρχη θέση της ελληνικής κοινωνίας; Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;