Μια δολοφονία, το Twitter και η εθνική απομυθοποίηση

Twitter@EmOikonomidis

Στα χρόνια του διαδικτύου και της επέλασης των social media, μια δολοφονία μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερα και περισσότερο πολλαπλά συστημικά σοκ, πέρα και πάνω από τη συνειδητοποίηση της τραγικής απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής, με βάρβαρο, συμμορίτικο τρόπο.

Τις τελευταίες μέρες, στη βαριά σκιά της δολοφονίας του 34χρονου Παύλου Φύσσα, είχαμε ακόμη μια ηχηρή ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο άλλαξε τη διαχείριση της καθημερινότητας η ψηφιακή επανάσταση

των νέων τεχνολογιών. Πόσο πιο κοντά στη σκηνή του φονικού, στην προκειμένη περίπτωση, μας έφεραν τα social media. Πόσο πιο άμεσες και εκκωφαντικές ήταν οι αντιδράσεις. Και πόση… μελαγχολία σκορπίζει η διαπίστωση ότι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, καθώς και επιφανείς-αναγνωρίσιμοι εκπρόσωποι των γραμμάτων, των τεχνών, του δημοσίου βίου ως σύνολο, περιφέρονται περίπου ασκόπως ανάμεσά μας. Υπό την έννοια ότι δεν κομίζουν κάτι διαφορετικό, σύγχρονο και προχωρημένο, αλλά μάλλον… πιάνουν χώρο. Αν δεν υπονομεύουν κιόλας την εθνική περπατησιά προς το μέλλον.

Μέσω του διαδικτύου, αλλά κυρίως μέσω του Twitter διαμορφώθηκε τις τελευταίες μέρες η ατζέντα της επικαιρότητας. Περισσότερο έντονα από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Η κοινωνία… κέρδισε χρόνο, έκοψε δρόμο, και πέτυχε να στείλει πιο ζωηρά και ηχηρά το μήνυμά της. Ώστε το πολιτικό σύστημα να υποχρεωθεί να ανταποκριθεί σε άλλους ρυθμούς εγρήγορσης και αφύπνισης από τους… αργόσυρτους στους οποίους μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν.

Την ίδια ώρα, η υπερέκθεση των πρωταγωνιστών του δημοσίου βίου, και η σπουδή πολλών “επωνύμων”, όχι δηλαδή μονάχα πολιτικών, να επιδοθούν σε εξωστρέφεια ρητορικής, οδηγεί στην απόλυτη και προχωρημένη απομυθοποίηση. Είναι θλιβερά διαπιστωμένο πλέον, ότι αυτή η χώρα, ευλογημένη από την Ιστορία και τον πολιτισμό, και διατηρώντας ακόμη και στα χειρότερά της τον θαυμασμό της ανθρωπότητας, στερείται ανθρώπινου δυναμικού.

Η Ελλάδα του σήμερα είναι εξαιρετικά φτωχή στις ανθρώπινες μονάδες που θα μπορούσαν να προσφέρουν, να τη σύρουν έξω από τη κρίση, και να τη βοηθήσουν να ξανασηκωθεί, ώστε να συνεχίσει με το κεφάλι ψηλά και με περίσσευμα εθνικής αυτοπεποίθησης την εθνική διαδρομή της.

Σήμερα, 20 Σεπτεμβρίου, στην επέτειο θανάτου του Γιώργου Σεφέρη το 1971, είναι προφανές ότι η Ελλάδα φτώχυνε υπερβολικά σε φωτεινές εξαιρέσεις. Και όσες υπάρχουν ακόμη, διστάζουν να βγουν μπροστά, διαπιστώνοντας το… πανηγυράκι που έχει στηθεί γύρω μας.

Η εθνική επανεκκίνηση θα πρέπει να ξεκινήσει από τα βασικά: Την ηθική, την αξιοπρέπεια, την ικανότητα. Και μάλλον αυτό θα μας πάρει περισσότερο. Γιατί θα χρειαστεί να αφήσουμε πίσω μας τις συγκεκριμένες ξεπερασμένες φιγούρες. Ίσως και να… παρακάμψουμε μια ολόκληρη γενιά.