Κρίση εμπιστοσύνης

Σε έναν ακέραιο λόγο, που έμεινε στην ιστορία, το 1979 στο Miller Center του Πανεπιστημίου της Bιρτζίνια, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, «καθήλωσε» το τηλεοπτικό κοινό με τις αλήθειες που ξεστώμισε. Ο τελευταίος που τόλμησε να πει κάτι εναντίον των κεντρικών τραπεζών και από τότε δεν τον ξανακούσαμε.

1972 – Κρίση του πετρελαίου στις ΗΠΑ

με την άνοδο του Χομεϊνί στην εξουσία του Ιράν. Πυροδότησε μεγάλη οικονομική κρίση που έληξε με μια μεγαλειώδη καταχρέωση των νοικοκυριών από τις πιστωτικές που πλημμύρισαν σαν “λύση” τις Ηνωμένες Πολιτείες και που την εισαγωγή τους σαν Δούρειο Ίππο βοήθησε ο Ρόναλντ Ρέηγκαν πρώην ηθοποιός και κατόπιν ιδανικός πρόεδρος – μαριονέτα των τραπεζικών ιδρυμάτων και των ληστρικών πρακτικών τους. Τότε άρχισε και η γιγάντωση της Γουώλ Στρήτ.

Στην ομιλία του, ο Κάρτερ, έκανε λόγο για μια αόρατη απειλή της δημοκρατίας. Για μια κρίση εμπιστοσύνης που χτυπούσε ακριβώς στην καρδιά, στην ψυχή και στο μυαλό της εθνικής θέλησης. Ο κόσμος έδειχνε αδιάφορος προς την κυβέρνηση, τους θεσμούς, τους φορείς και όχι άδικα. Η κυβέρνηση φερόταν ανήμπορη να αντιδράσει, το Κογκρέσο «πελαγοδρομούσε». Από όλους ζητούνταν θυσίες χωρίς να υπάρχει καμία στήριξη, καμία εγγύηση για το άμεσο μέλλον. Ο Κάρτερ θέλησε να δώσει ενεργητικό ρόλο στους πολίτες, αφουγκραζόμενος την κριτική τους, που ήταν της λογικής ότι «δεν κυβερνούσε τις ΗΠΑ, απλά τις διαχειριζόταν». Με άλλα λόγια, άλλοι κινούσαν τα νήματα και αυτός απλά ήταν το πιόνι.

Ο Κάρτερ πρότεινε να διατεθούν μεγάλα ποσά για την ανάπτυξη άλλων εναλλακτικών ενεργειακών πηγών, να περιοριστούν, στο ελάχιστο δυνατό, οι εισαγωγές πετρελαίου, να περιοριστεί η κατανάλωση πετρελαϊκών ειδών (και από τις δημόσιες υπηρεσίες), οι άσκοπες μετακινήσεις και παρότρυνε να χρησιμοποιούνται περισσότερα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με λίγα λόγια στήριξε το σχέδιο εξόδου από την πετρελαϊκή κρίση με ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, την μείωση της ενεργειακής εξάρτησης από το εξωτερικό υποσχόμενος την ανοικοδόμιση της οικονομίας σε βάθος χρόνου. Εμπιστοσύνη σε κανέναν, παρά μόνο στις δικές τους δυνάμεις. (αναλυτικά η ομιλία του εδώ: http://millercenter.org/scripps/archive/speeches/detail/3402).

Τα συμπεράσματα πολλά και ποικίλα. Από τις κυβερνήσεις και τα συμφέροντα μέχρι την κουλτούρα και τη νοοτροπία κάθε έθνους. Από την έλλειψη αντικειμενικής ενημέρωσης μέχρι την απουσία Παιδείας και αξιών. Από την υπερβολική κατανάλωση και τον ψευδεπίγραφο πλουτισμό μέχρι την επιδειξιομανία και την αλαζονεία. Η δύναμη είναι στα χέρια του κόσμου. Αρκεί να μην παρασύρεται, να μην ποδηγετείται και να μην ανέχεται ότι του επιβάλλουν ως αναπόφευκτο. Μια επανάσταση για να έχω καλύτερο κινητό δεν έχει νόημα. Μια επανάσταση για μια ζωή με μέτρο έχει όμως! Η δική μας γενιά ξέρει τι χάνει. Η επόμενη όμως που έχει σαν μέσο επικοινωνίας και επανάστασης το διαδίκτυο;