Η Ελλάς ευγνωμονούσα. Τον Γκάλη… (photos+video)

Εν μέρει πρόκειται για παράφραση της ιστορικής ρήσης του Ουίνστον Τσορτσιλ προς τους πιλότους της RAF, χάρη στην αυτοθυσία των οποίων το Λονδίνο άντεξε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά τους λυσσώδεις βομβαρδισμούς της ναζιστικής αεροπορίας. Ποτέ άλλοτε, τόσοι πολλοί δεν χρωστούσαν τόσα πολλά σε τόσο λίγους…

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με το ελληνικό μπάσκετ, ή μάλλον συνολικά με τον ελληνικό αθλητισμό και τον Νίκο Γκάλη. Ο “γκάνγκστερ” έκανε το ντεμπούτο του στα παρκέ της χώρας σαν σήμερα στις 2 Δεκεμβρίου του 1979 με αντίπαλο τον Ηρακλή.

Η παρουσία του ενθουσίασε. Σημείωσε μεν 30 πόντους, χαρακτηρίστηκε ωστόσο… εγωιστής, καθώς πήρε πάνω του πολλές προσπάθειες. Χρειάστηκε η παρέμβαση του “πατριάρχη” του Άρη, Ανέστη Πεταλίδη, με την ιστορική υπόσχεση: “Θα αποδείξει ότι ένας μπορεί να κερδίσει πέντε”.

Ο Ανέστης Πεταλίδης είχε δίκιο. Μόνο που ο “Νικ δε γκρικ”, ο “Γκάλμαν”, ο “γκάνγκστερ”  και τόσα άλλα παρατσούκλια που συνόδευσαν τον μεγαλύτερο Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, επρόκειτο να αποδείξει ότι ένας κερδίζει… ένα ολόκληρο έθνος. Και τις παθογένειές του.

Χάρη στον Νίκο Γκάλη, για τον οποίο ο Φίλιππος Συρίγος είχε πει ότι θα έπρεπε να πληρώνουν “Γκαλόσημο” όσοι ασχολούνταν με το μπάσκετ, επομένως και ευεργετήθηκαν από την παρουσία του, η Ελλάδα ξέφυγε πολύ πέρα από τη σκιά της σε αθλητικό επίπεδο. Το μπάσκετ μας χάρισε στιγμές που το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε. Και η Ελλάδα έφτιαξε τη δική της σχολή, δίπλα σε εκείνη των ΗΠΑ, της Γιουγκοσλαβίας και της Ρωσίας, ίσως και της Ισπανίας με το γρήγορο μπάσκετ.

Τη δύναμη του αθλητισμού δε, μονάχα πολιτικοί που έμαθαν να συζητούν αποκλειστικά και μόνο… με τον εαυτό τους δεν μπόρεσαν ποτέ να την καταλάβουν. Αφορά σχεδόν κάθε οικογένεια, επειδή όλοι έχουν κάποιο παιδί, συγγενή ή γνωστό που να ασχολείται με κάποιο άθλημα, έστω σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Επιπροσθέτως, μια χώρα μικρή σε γεωγραφική έκταση αλλά μεγάλη σε ιστορία και εθνική δυναμική σαν την Ελλάδα, γνώρισε χαρές, διακρίσεις και συγκινήσεις, που δεν ευτύχισε να συναντήσει σε κανέναν άλλο τομέα της εθνικής καθημερινότητας. Και κατά κύριο λόγο, αυτό οφείλεται στον Νίκο Γκάλη.

Η Ελλάς ευγνωμονούσα λοιπόν… μονάχα στις καρδιές μας. Γιατί, σε επίπεδο επίσημου κράτους και πολιτείας, ας το αφήσουμε καλύτερα. Ο Νίκος Γκάλης κακοποιήθηκε από τους παράγοντες του μπάσκετ, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Ακόμη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, δεν συνέβη το αυτονόητο, να είναι ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος, εκείνος που θα άναβε τη φλόγα. Αντί του… Κώστα Κεντέρη, για να μην ξεχνιόμαστε.

Μια μεγάλη συγγνώμη λοιπόν. Και ένα ακόμη μεγαλύτερο ευχαριστώ. Που, μεταξύ άλλων, άντεξε αυτή την ανάδελφη χώρα, και μας έμαθε να κερδίζουμε. Όπως είχε πει άλλωστε, “αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη. Μέχρι την επόμενη”…