Η Ελλάδα κατέρρευσε από τα «παραθυράκια»

Είναι αυταπόδεικτο ότι μια συνδυασμένη οικονομική, πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική κατάρρευση σαν αυτή που βιώνει η Ελλάδα, δεν μπορεί να πηγάζει από μία και μόνη αιτία.

Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη που δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό το τσουνάμι που κατάπιε το σαθρό οικοδόμημα της χώρας μας και που απειλεί, ακόμα και όταν η παρούσα κρίση ξεπεραστεί, να ξανασαρώσει ό,τι τυχόν συνθέτει την Ελλάδα

του «μετά – κρίση μέλλοντος»: Η ακραία έλλειψη σεβασμού απέναντι στο Νόμο.

Η οριζόντια και κάθετη ανομία στην Ελλάδα

Όποιος έχει τύχει να ταξιδεύσει σε οποιοδήποτε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος προσέχει αυτόματα μια χτυπητή διαφορά: Εκεί παρατηρείται συνήθως μια κάποια τάξη. Υφίστανται κάποιοι βασικοί και στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμβίωσης, η παράβαση των οποίων δεν αποτελεί τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση.

Στην χώρα μας αντίθετα, η αμφισβήτηση της αξίας τήρησης των Νόμων είναι εγγενής, κάθετη και οριζόντια. Κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, διαπνέει όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα και τα περισσότερα μέλη οποιασδήποτε επαγγελματικής ή κοινωνικής ομάδας. Όλως περιέργως μάλιστα, έχει προσλάβει και θεωρητικές – φιλοσοφικές διαστάσεις. Οι τιμωροί των παραβατών βαφτίζονται ως σκληροί και άτεγκτοι καταπιεστές της ελευθερίας της έκφρασης, συντηρητικοί και αρτηριοσκληρωτικοί, ενώ και πολιτικά κόμματα ακόμα, δεν διστάζουν να καλούν σε ανυπακοή και αντίσταση, όχι μόνο προ της ψήφισης νόμων και κατά το στάδιο επεξεργασίας τους, κάτι που συνιστά ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, αλλά και κατά την εφαρμογή τους.

Η ανομία ξεκινάει από την εκπαίδευση, όπου παρατηρείται το ευρωπαϊκά μοναδικό φαινόμενο των μακρόχρονων καταλήψεων, αλλά και η πολύ πιο πρωταρχική υπερβολική ανεκτικότητα σε κάθε είδους παραβίαση κανονισμών, των πιο σημαντικών, αλλά και των φαινομενικά ασήμαντων, που συμβάλλουν όμως στην σχηματισμό μιας συγκεκριμένης κοινωνικής συμπεριφοράς.

Η ανομία φτάνει και στην κεφαλή, με χαρακτηριστικό και πολυδιαφημισμένο παράδειγμα το Νόμο – Παράνομο περί ευθύνης υπουργών, που στέλνει το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, ότι κάποιοι μπορούν, υπό κάποιες περιστάσεις ή επειδή διαθέτουν μια συγκεκριμένη ιδιότητα, να πράττουν το οτιδήποτε παραμένοντας ωστόσο ατιμώρητοι.

Η ανομία παρατηρείται και σε κάθε ενδιάμεσο επίπεδο μεταξύ εκπαίδευσης και πολιτικής, όπου μαίνεται ένας ακήρυχτος πόλεμος εναντίον οποιασδήποτε μορφής κανόνα, κανονισμού ή Νόμου, με κύριο όπλο τα ακούσια ή εκούσια αφημένα «παραθυράκια». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελούν και τα δικαστήρια, όπου βασιλεύει σιωπηρώς αποδεκτή η ψευδορκία, την ώρα που τιμωρείται σκληρά και ανηλεώς η φτώχεια (που συνεπάγεται ελλιπή νομική εκρποσώπηση).

Όλα αυτά οδηγούν σε ένα διαβρωτικό για την υπόσταση της ελληνικής κοινωνίας αποτέλεσμα: Στο Νόμο παύει να αναγνωρίζεται η απόλυτη αξία που είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή του. Η αξία του λοιπόν, σχετικοποιείται, και παραχωρείται στον οποιονδήποτε το ηθικό και πρακτικό δικαίωμα