“Αγάπα με αν τολμάς”…

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που γίνεσαι Βεζούβιος και όλα όσα κρατούσες μέσα σου ξεχύνονται σαν καυτή λάβα και όποιον πάρει ο χάρος… Κι εσύ αδιαφορείς. Θες απλά να «ξεσπάσεις» χωρίς να σε νοιάζει για τους άλλους. Γιατί είναι η δική σου στιγμή, η μοναδική ίσως στιγμή που σε νοιάζει αποκλειστικά ο εαυτός σου κι όμως κανείς δεν μπορεί να σε πει εγωίστρια. Θα σε πει υστερική, υπερβολική, κυκλοθυμική και χίλια δυο άλλα, αλλά όχι εγωίστρια.

Πάνω που νιώθεις πως έχεις βάλει τη ζωή σου σε μια τάξη, έρχονται τα πάνω-κάτω. Επαγγελματικά,

συναισθηματικά, οικονομικά, οικογενειακά, όλα μαζί … Είναι γνωστό άλλωστε πως ενός κακού … μύρια έπονται! Κι όλο αυτό σου πέφτει κάπως «βαρύ», δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Νιώθεις την ανάγκη να απομονωθείς, αλλά ταυτόχρονα σε ενοχλεί ο «χώρος» που σου παραχωρούν οι άλλοι, το εισπράττεις ως αδιαφορία. Ακόμα κι αν δεν σου συμβαίνει τίποτα τραγικό… Μπορεί απλά να τσακώθηκες με τον Διευθυντή σου το πρωί. Μπορεί να διαφώνησες με τη συνάδελφο για την καλοκαιρινή άδεια. Ίσως ο σύντροφός σου, σου ανακοίνωσε πως θα βγει με τους φίλους σου απόψε το βράδυ, ενώ εσύ περίμενες να τον δεις. Ίσως η μαμά σου άλλαξε τη θέση στις μπλούζες σου κι εσύ ψάχνεις εκείνη τη συγκεκριμένη βεραμάν με την εκρού δαντέλα. Ίσως … ίσως … ίσως … τόσα πολλά, μικρά, καθημερινά, που όταν δεν είσαι καλά διογκώνονται, γίνονται τεράστια.

Και τι είναι αυτό που σου φταίει; Το ότι φοβάσαι… γιατί κανείς δεν σου έδειξε πώς μπορεί να νιώθει για σένα.. γιατί κανείς δεν σου έδωσε να καταλάβεις πόσο απαραίτητος «συνεργάτης» του είσαι… γιατί κανείς δεν σε υπολόγισε και δεν σε άφησε να «τακτοποιήσεις» τη ζωή σου όπως εσύ πραγματικά θες. Κανένας δεν ήθελε να σε στενοχωρήσει, όμως το έκανε. Γιατί κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να δει την ψυχή σου. Δεν έχεις παράπονο… Όλοι σε ρώτησαν «Τι έχεις;» , «Τι σε απασχολεί;» αλλά στην πραγματικότητα το έκαναν γιατί έτσι ήρθε η συζήτηση. Δεν τους ενδιέφερε η απάντησή σου, μπορεί να μην την άκουσαν καν. Δεν έμειναν να ακούσουν το ξέσπασμά σου, να δουν πού έφταιξαν, αν έφταιξαν. Γιατί εσύ είσαι απλά ένα κακομαθημένο «νευρόσπαστο» που σήμερα ήθελε να θυμώσει ενώ ήταν όλα τόσο καλά… Μα όντως ήταν; Ποιος ξέρει και ποιος τολμάει να μάθει; Προτίμησαν απλά να σου «γυρίσουν την πλάτη», γιατί φοβήθηκαν.

Γιατί σε αυτή την κοινωνία, όλοι φοβόμαστε. Φοβόμαστε τις ανθρώπινες σχέσεις. Βαφτίζουμε το φόβο μας επιλογή και μένουμε μόνοι πάνω σε μια σκηνή φορώντας το κοστούμι της επιτυχίας. Γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά όλοι είμαστε επιτυχημένοι σε κάτι. Άλλος είναι ο πετυχημένος οικογενειάρχης, άλλος ο άριστος επαγγελματίας, άλλος ο πιο δημοφιλής.. κι όλοι, a priori, τόσο μα τόσο μόνοι…

Μελαγχολικές σκέψεις φθινοπωρινού καιρού, αρχές Ιουνίου… Σαν να μην ξεκίνησε καλά αυτό το καλοκαίρι!!!