Οι φόβοι του Σαμαρά που πρέπει να φοβόμαστε

Γράφει ο Μάξιμος

Γιατί ο Σαμαράς εμφανίστηκε τόσο στυφός, τόσο νευρικός, και τόσο, ας μας επιτραπεί να πούμε, κουτσαβάκης, στη συζήτηση για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς επέτρεψε στον εαυτό του, αυτός που θέλει να μας δείχνει πάντα την εικόνα του σοβαρού και του στιβαρού ηγέτη, να ευτελίζει τη συζήτηση με εξυπνάδες καφενείου; Να κουβαλάει στη Βουλή τον καραγκιόζ μπερντέ και το τζουράσικ παρκ, να χλευάζει τον Τσίπρα

λέγοντας ότι δεν τον κοιτάζει για να μη γελάσει και άλλα παρόμοια; Και να αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του σε προσωπικές επιθέσεις, αγνοώντας ακόμα και την αρχή ότι αν χτυπάς τόσο πολύ έναν αντίπαλό σου, τελικά δείχνεις ότι τον φοβάσαι και άρα του κάνεις καλό αντί για τη ζημιά που επιδιώκεις;

Προφανώς ο Σαμαράς φοβάται. Και δεν μιλάμε εδώ για τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι ο βασικός του αντίπαλος στη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας και ξέρει ότι μ” αυτόν θα έχει να αναμετρηθεί στο ερχόμενο διάστημα. Άρα τίποτε το θολό δεν υπάρχει στη σύγκρουσή τους, όποια μορφή κι αν παίρνει αυτή. Ο Σαμαράς φοβάται άλλα πράγματα, θολά και απρόβλεπτα, με τα οποία είναι υποχρεωμένος να συνυπάρχει και κάτω από το βάρος των οποίων είναι υποχρεωμένος να κυβερνά.

Φοβάται πρώτα-πρώτα τον σύμμαχό του, χωρίς τον οποίο η κυβέρνηση δεν στέκεται: Τον Βενιζέλο. Και τον φοβάται γιατί έχουν προκύψει πολλές υποβρύχιες και άλλες υποψίες εις βάρος του, έχει καταστεί ο προνομιακός στόχος της αντιπολίτευσης, και ταυτόχρονα είναι κόκκινο πανί για τη συμπολίτευση. Ενώ με τη στάση της οξύτητας που έχει επιλέξει και εκθέτει τον ίδιο τον Σαμαρά και αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της κυβέρνησής του.

Φοβάται, δεύτερον, τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι με μεγάλο ζόρι σέρνονται πίσω από τον αρχηγό τους και την κυβερνητική πολιτική. Από την άποψη αυτή η Τζάκρη υπήρξε μια προειδοποίηση. Πόσο ακόμα θα αντέξουν στελέχη όπως ο Σκανδαλίδης και άλλοι να κατηγορούνται ως συνεργοί του Σαμαρά και σύμμαχοι του Βορίδη και του Άδωνι;

Φοβάται, τρίτον, τους δικούς του βουλευτές, οι οποίοι βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Η υπόθεση της φορολογίας ακινήτων έδειξε πόσο δύσκολο θα είναι να περάσουν νέα μέτρα από μια κοινοβουλευτική ομάδα στην οποία λίγο θέλει να επικρατήσει η αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Η αποχή του Νικήτα Κακλαμάνη από την ψηφοφορία για τη μομφή αποτελεί επίσης μια προειδοποίηση.

Φοβάται, τέταρτον, τους λεγόμενους καραμανλικούς, οι οποίοι τελευταία έχουν ξεθαρρέψει, αμφισβητούν σοβαρές πλευρές της στρατηγικής του Μαξίμου, όπως τη θεωρία των δύο άκρων. Και επαναφέρουν την αξίωση για μια Νέα Δημοκρατία η οποία να βρει το κεντροδεξιό της πρόσωπο.

Φοβάται, πέμπτο, τις κινήσεις που γίνονται στο παρασκήνιο -και γίνονται με έντονους ρυθμούς και τη συμμετοχή σημαντικών παραγόντων εκτός και εντός Ελλάδας- για την εκπαραθύρωσή του και την αντικατάστασή του από έναν πρωθυπουργό περισσότερο «ευέλικτο» και «ενωτικό», που θα εξασφαλίσει την εκλογή νέας κυβέρνησης από την ίδια Βουλή. Το προηγούμενο της αντικατάστασης του Παπανδρέου από τον Παπαδήμο ταράζει τον ύπνο του, ενώ στα «υπόγεια» της ΝΔ συζητούνται ήδη τα ονόματα εκείνων που θα μπορούσαν να τον αντικαταστήσουν, να ρυμουλκήσουν όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΔΗΜΑΡ και τους ανεξάρτητους στην κυβέρνηση και να συνεχίσουν την ίδια πολιτική αλλά με πιο ήπια μέσα.

Φοβάται, έκτον, τη Χρυσή Αυγή η οποία μετά το πρώτο σοκ από τις διώξεις στελεχών της δείχνει να επανέρχεται στα αυξημένα ποσοστά που της έδιναν οι δημοσκοπήσεις πριν ο Μιχαλολιάκος βρεθεί στη φυλακή. Και ξέρει ότι κάθε μονάδα που προστίθεται στους νεοναζί αφαιρείται από τη ΝΔ και αδυνατίζει την προοπτική να αναδειχτεί πρώτο κόμμα.

Φοβάται τέλος -και φοβάται πολύ- τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Διότι στην αναμέτρηση αυτή οι πολίτες δύσκολα εκβιάζονται. Και διότι αν και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχτεί όπως αναμένεται πρώτο κόμμα και μάλιστα με διαφορά και το ΠΑΣΟΚ επίσης όπως αναμένεται καταποντιστεί, θα είναι τρομερά δύσκολο ο Σαμαράς να εξακολουθήσει να κυβερνά χωρίς να τεθεί ζήτημα δεδηλωμένης.

Αν στο ασταθές αυτό για την κυβέρνηση σκηνικό προσθέσει κανείς την αποστροφή για τον Στουρνάρα τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στη ΝΔ, και την ακαμψία της τρόικας, η οποία απαιτεί σκληρά μέτρα, τότε καταλαβαίνει γιατί ο Σαμαράς βρίσκεται σε κατάσταση φόβου για το αύριο της κυβέρνησης και το δικό του.

Και ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος, ιδιαίτερα για έναν πρωθυπουργό ο οποίος, όπως έχει αποδειχτεί, είναι έτοιμος να διαπράξει διάφορα για να διατηρηθεί στην εξουσία. Πράγμα που σημαίνει ότι τους φόβους του Σαμαρά καλά θα κάνουμε να τους φοβόμαστε όλοι μας…