Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη αυτοεξαπατούνται προς όφελός τους

Ορισμένες αντιδράσεις της κοινωνίας υπενθυμίζουν, άλλες ευαισθητοποιούν και άλλες προφητεύουν. Αν δεν μπορούν κάποιοι να τις αναγνώσουν και ευχαριστιούνται να τις θεωρούν υποκινούμενες, κακό του κεφαλιού τους.

Τόσο η αντίδραση της υπουργού Πολιτισμού που καταλογίζει πολιτική απρέπεια στην αξιωματική αντιπολίτευση, όσο και η εσπευσμένη ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που κάνει λόγο για υποκινούμενες αντιδράσεις και απόπειρα χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, αποδεικνύει ότι δεν να έχουν καταλάβει -μήτε επιθυμούν να καταλάβουν- ότι στις αστικές δημοκρατίες οι θεσμοί κι οι εξουσίες

ελέγχονται και λογοδοτούν. Κι ότι οι δικαστικές αποφάσεις κρίνονται, αξιολογούνται κι αν βρεθούν ελλιπείς αμφισβητούνται. Αλλιώς για ποιο λόγο διαθέτει συνείδηση ο κάθε άνθρωπος;

Ας εννοήσουν τέλος πάντων, ότι ο βαθμός των κοινωνικών αντιδράσεων εκφράζεται από το βαθμό ποινής που επιβάλλεται στους αλαζόνες που παραβαίνει τα ηθικά όρια και τους ηθικούς νόμους. Και στην υπόθεση Λιγνάδη διασαλεύτηκαν πολλά περισσότερα.

Το κύμα οργής του κοινού λοιπόν, που συνεχίζει να εκφράζεται για την ιδιαίτερη φροντίδα με την οποία η κυβερνητική, δικαστική και δημοσιογραφική εξουσία «διαχειρίστηκαν» τον βιαστή Λιγνάδη, σε όλα τα στάδια της υπόθεσής του, -από τη σύλληψη, την έρευνα, την ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο έως την καταδίκη και αποφυλάκισή του-, είναι αποτέλεσμα της καθοριστικής εκείνης σταγόνας που ξεχειλίζει το ποτήρι της κοινωνικής αγανάκτησης.
Κι αν ο κάθε Πορτοσάλτε αγαπά ψευδώς να ισχυρίζεται ότι ο Νάσος Ηλιόπουλος υποκινεί αυτές τις αντιδράσεις, τότε, σύμφωνα με τον συλλογισμός του, ας αρχίζει να φοβάται συνολικότερα για το έρεισμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κοινωνία.

Η ελληνική Δικαιοσύνη ας εννοήσει ότι εδώ και τρία χρόνια κατάντησε να αποτελεί συντελεστή της αδικίας κι αυτό οι πολίτες το νιώθουν.
Έδωσε κατ΄ επανάληψη δείγματα ότι «δικάζει με ιδεολογική κριτήρια, συνδιαλέγεται με την κυβέρνηση και τον πολιτικό και κομματικό της χώρο και αφήνει υποψίες ότι λειτουργεί σε μια σειρά από υποθέσεις, αν όχι κατ’ εντολή του τότε κάτω από την πίεση ή την επιρροή του». Είναι συγκεκριμένες οι λαμπρές εξαιρέσεις δικαστών και εισαγγελέων που λειτούργησαν με το γράμμα του νόμου και θεμελίωσαν εκ νέου στην κοινωνία την αξιοπιστία της δικαιοσύνης.

Κατέχοντας απλώς σημαντικό μέρος της εξουσίας δεν μπορείς να κερδίσεις και να επιβάλεις τον σεβασμό προς το πρόσωπό σου. Πρέπει να διαθέτεις και τη βούληση. Κι αυτή η βούληση να τεκμηριώνεται μέσα στα γεγονότα με ισότιμο τρόπο κι όχι να δικάζουν, να αθωώνουν και να αποφυλακίζουν ανθρώπους κατά περίπτωση και κατά το «άνωθεν» δοκούν.
Η κοινωνία πλέον γνωρίζει ότι η δικαιοσύνη, αντάμα με την κυβέρνηση, κακοποιεί συστηματικά και στοχευμένα το δίκαιο και την κοινή λογική όποτε αυτή την θίγει. Και καταπατά την υποχρέωσή της να δικάζει δίκαια και ανεξάρτητα από εξουσίες και από συναισθήματα. Γιατί οι νόμοι εκφράζουν την κοσμοθεωρία της κοινωνίας.

Υστερόγραφο: Είναι δύσκολο να εννοήσουμε γιατί τόσο η υπουργός Πολιτισμού όσο και οι υπηρέτες της κυβέρνησης Μητσοτάκης επιλέγουν να χρεωθούν τη μοίρα ενός καταδικασθέντος βιαστή. Έλλειμα ηθικής; Αλαζονεία; Ή ίσως Αριστεία…;

«Πέρασαν δεκαεπτά μήνες από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο, δεκαεπτά μήνες που ο Λιγνάδης τους πέρασε στη φυλακή. Περάστε δεκαεπτά λεπτά μέσα σε μια φυλακή και μετά ελάτε να μιλήσουμε». Εφημερίδα Καθημερινή, δια χειρός Ηλία Μαγκλίνη.

Αχ κατακαημένε, απεργέ πείνας, Γιάννη Μιχαηλίδη… Δεν έχεις ίχνος δύναμης και τροφής στο στομάχι για να ξεράσεις με όσα λένε και γράφουνε.