Άρθρο του Γιάννη Σιδέρη: Μίσος σε φόντο σκοτεινό

Ήταν δραματική η περιγραφή του αντισυμβατικού βουλευτή, ενός από τα δύο μικρότερα κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά.

Του Γιάννη Σιδέρη

Βρέθηκε σε μπαράκι, στέκι από τα παλιά, με δυο φίλους, τους οποίους γνώριζε τουλάχιστον από εικοσαετίας. Η κουβέντα, μετά τα συνηθισμένα της αντροπαρέας, πήγε στην πολιτική, και τότε ξαφνικά έγινε η έκρηξη: Οι δυο φίλοι μεταμορφώθηκαν σε δημόσιους εισαγγελείς, τον αποκάλεσαν

ταγματασφαλίτη και κουκουλοφόρο, και μάλιστα ο ένας, πετώντας του τη μπύρα στα μούτρα, γύρισε προς το άναυδο κοινό και το ρώτησε αρκετά δυνατά και θεατρικά, γιατί ανέχονται αυτόν τον γερμανοτσολιά, τον υπαλληλάκο της Μέρκελ!

Η σκηνή, περιγράφεται εδώ με πινελιές λιτότερες της έντασης των διαδραματισθέντων και δείχνει, θαρρώ, μια σκηνή από το μέλλον που ελαύνει κατά πάνω μας ορμητικά. Βρεθήκαμε βιαίως στη χοάνη της φτώχειας, στο «σπιράλ θανάτου», στο κενό της ανασφάλειας, στον τρόμο για το αύριο.

Δεν μπορώ να ελπίζω ότι η σκηνή που προανέφερα θα είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που δημιούργησε η επιθετική ευφορία του αλκοόλ. Μάλλον έχει γίνει βίωμα για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, και είναι απόρροια της άλογης πολεμικής που αναπτύχθηκε αυτά τα δύο χρόνια. Είχα αποφύγει να γράψω γιαυτά, παρότι αντιδρούσα σε πολλά χουλιγκανικά της στοιχεία, γιατί και στη δική μου κουλτούρα η πολιτική βία δεν είναι εξ’ ορισμού καταδικαστέα. Επίσης την πολιτική βία δεν μπορείς να την αποτιμήσεις συνολικά, πρόχειρα και εν τω γενάσθαι. Βλέπετε μεγάλες κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα δεν έγιναν χωρίς να εμπεριέχουν μεγάλα ή μικρά ποσοστά βίας. Μόνο που η τότε βία είχε στρατηγική στόχευση. Ηταν μια βία – προωθητική για την κατάκτηση στόχων: Για κατάκτηση στοιχειωδών, ας πούμε, εργατικών δικαιωμάτων ή για κατοχύρωση των πολιτικών ελευθεριών: ( η Αριστερά ήταν πρωταγωνιστής –πολεμιστής σε όλον τον πλανήτη κατά τον 20ο αιώνα και για τους δύο αυτούς στόχους, πληρώνοντας με αίμα).

Αυτοί οι αγώνες, αποτέλεσαν μια ηθική και αγωνιστική πρόσοδο για τους αριστερούς της δικής μας μεταπολίτευσης, όταν το να δηλώνεις αριστερός έγινε αρκετά εύκολο, και κατά εποχές, μοδάτο. Όταν το να διεκδικείς το οτιδήποτε, ήταν εκ προοιμίου σωστό και αποδεκτό. Ηταν αυτό το κλίμα στο οποίο ανδρώθηκε και πολιτικοποιήθηκε ανέφελα η γενιά του κ. Τσίπρα, όσο και ο ίδιος (σ.σ. μου είναι αδιάφορο αν προτρέξουν οι ζηλωτές Ταλιμπάν εκ των οπαδών του, να κατατάξουν αυτό το κείμενο στην εύκολη ( και απενοχοποιητική για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ) συστημική γραμμή, ότι «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» – άλλο είναι που θέλω να πω).

Στην παρούσα κακοτράχαλη πορεία που μπήκαμε, δεν έγινε το πλέον αναγκαίο: Η διερεύνηση του τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ. Εχω ξαναγράψει, ότι κάτι τέτοιο θα ήταν η αναγκαία πράξη εθνικής αυτογνωσίας και αυτοσυνείδησης. Σαφώς ήταν πρωτίστως υποχρέωση του νεφελοβατούντος (στην αθώα εκδοχή) Γ. Παπανδρέου. Δεν άδραξε την ευκαιρία να υλοποιήσει την πρόταση τμήματος της Αριστεράς για μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου – να δούμε βρε αδ