“Φλέρυ Νταντωνάκη; Ποια είναι αυτή; Δημοτική σύμβουλος;”...

Διαβάζοντας στο mediasoup το κείμενο του Μάνου Λαμπράκη με τίτλο “Πού$τηδες” με αφορμή τη συμπλήρωση 14 χρόνων από τον θάνατο της Φλέρυς Νταντωνάκη μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι της Αφροδίτης Μάνου... Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώτο...
Μου ήρθε στο μυαλό αυτή η Ελλάδα που αγαπώ να μισώ. Η Ελλάδα που ξεχνάει. Η Ελλάδα που αγνοεί. Η Ελλάδα που λατρεύει να αποθεώνει τους “φελλούς” και δεν εκτιμά τα διαμάντια της.

Γιατί μόνο σε μία χώρα σαν την Ελλάδα ο Υπουργός Υγείας (ο λόγος για τον κύριο Κώστα Γείτονα εν έτει 1998) θα αγνοούσε επιδεικτικά το όνομα μίας από τις σπουδαιότερες τραγουδίστριες του 20ου αιώνα... “Φλέρυ Νταντωνάκη; Ποια είναι αυτή; Δημοτική σύμβουλος;”... Κι ύστερα όταν η προϊσταμένη του Νοσοκομείου Μεταξά, στο οποίο νοσηλευόταν στα τελευταία της η Νταντωνάκη, του την έδειχνε από μακριά...”Ποια; Αυτή η χοντρή;”...

Γιατί μόνο σε μία χώρα σαν την Ελλάδα το όνομα της Φλέρυς Νταντωνάκη στο μνήμα της θα γραφόταν και θα παρέμενε... λάθος!

Περαστικά μας!

Του Δημήτρη Χαλιώτη

Σας παραθέτουμε ολόκληρο το άρθρο του Μάνου Λαμπράκη από το mediasoup.gr

“Πού$στηδες” του Μάνου Λαμπράκη (πηγή: mediasoup.gr)

18/7 Δεκατέσεερα χρόνια από το θάνατό της.

H τελευταία λέξη, που βγήκε από το στόμα της Φλέρυς Νταντωνάκη, στο Νοσοκομείο Μεταξά, λίγο πριν η ανορθόγραφη λέξη «ΑΠΝΙΑ», καταγραφεί στον ιατρικό επίλογο της, σε τελευταίο στάδιο καρκινοπαθούς Ελευθερίας Παπαδαντωνάκη, ήταν η λέξη «Πού$τηδες», όπως μαρτυρούν οι συγγενείς ασθενούς, από το διπλανό κρεβάτι.

Δεν ήξεραν ποιά ήταν η Φλέρυ Νταντωνάκη. Δεν είχαν ακούσει ποτέ κανένα της τραγούδι.
«Ήταν μια που τραγουδούσε με τη Μάγια Μελάγια;»
«Τι λες ρε συ, αυτή ήταν η Μπέμπα Μπλάνς.»
«Α, δεν την ξέρουμε τότε αυτή.»

Στο κοινό νοσοκομειακό δωμάτιο, οι συγγενείς της διπλανής ασθενούς. είχαν ενοικιάσει μια τηλεόραση, που έπαιζε στη διαπασών όλες τις καλοκαιρινές επαναλήψεις των ιδιωτικών καναλιών. Η κόρη της Φλέρυς, επειδή ενοχλούσε την μητέρα της, ο ήχος στη διαπασών, είχε ζητήσει ευγενικά να χαμηλώνουν την ένταση, καθώς η μητέρα της δεν μπορούσε να κοιμηθεί – δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου. Η έκκληση της Ζωής, ερμηνεύτηκε μάλλον σαν επιθυμία απομάκρυνσης της συσκευής, η οποία το επόμενο κιόλας πρωί αντικαταστήθηκε από ένα φορητό τραντζίστορ, ακουμπισμένο δίπλα από το κρεβάτι της Φλέρυς, το οποίο έπαιζε επίσης στη διαπασών, έναν πειρατικό πειραϊκό ραδιοφωνικό σταθμό.

«Η Ντέλα από Κερατσίνι αφιερώνει τώρα στον Βασίλη από Κοκκινιά το τραγούδι της Άννας Βίσση-ς «Τρελλαίνομαι» και τον παρακαλάει να της τηλεφωνήσει στο σπίτι της ξαδέρφής της Χαρούλας για να πάνε για καφέ. Πάμε λοιπόν να ακούσουμε Άννα Βίσση από το χρυσό δίσκο με επιτυχίες του Νίκου Καρβέλα «Κλίμα τροπικό».»

Η Φλέρυ είναι όλη μέρα στο κρεβάτι της. Είναι υπέρβαρη και κοιμάται γυμνή. Είναι 60 χρονών και φαίνεται 80.

Κάποια μέρα επισκέπτεται το Νοσοκομείο Μεταξά, ο υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σημίτη για