Τα πετροδολάρια των Εμίρηδων, ο Τσάκας κι η ευθύνη μας

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Τι μέρα μπορεί να ξημερώσει μετά από μια… Αραβική νύχτα; Με τόσα λεφτά που θα τρέξουν από τα Εμιράτα μέσω της διώρυγας του Σουέζ, θα έλεγε κανείς πως θα ξυπνήσουμε από τα χάδια των ουρί του Παραδείσου, ανάμεσα σε… πιλάφια και γλυκούς καπνούς από το λυχνάρι του Αλαντίν… Αμ, δε…

Αν ζεις στην Ελλάδα του μνημονίου, αν ζεις γενικώς στην Ελλάδα

των τελευταίων τριάντα ετών, έχεις χορτάσει από … πιλάφια κι ας μην είναι προέλευσης Κατάρ… Εμείς έχουμε για χρόνια την … Κατάρ(α) της γραφειοκρατίας. Μα και τους ψεύτες πολιτικούς γυρολόγους, συνήθως – αν όχι πάντα – «πράσινης» απόχρωσης που γύριζαν από εδώ κι από κει και είτε δυσφημούσαν τη χώρα και τους πολίτες, είτε λέγοντας ψέματα σε κυβερνήσεις παραδοσιακά φιλικών χωρών, που ήταν πρόθυμες να βοηθήσουν την Ελλάδα χωρίς την πένσα του μνημονίου.

Ακόμα κι αν οι Εμίρηδες του Κατάρ, οι ζάμπλουτοι αυτοί φίλοι της Ελλάδας, μας έριχναν όλο το χρυσάφι τους στα πόδια μας εμείς θα προτιμούσαμε τον… Τσάκα, ή έναν οποιονδήποτε άλλον φαμφαρόνο που ξέρει να χαϊδεύει αυτιά. Γιατί το πρόβλημα μας δεν είναι, μόνον και κυρίως, οικονομικό. Αλλά είναι νέο- γονιδιακό. Έτσι διαπαιδαγώγησαν κάποιοι αδίωκτοι, ακόμη, αχρείοι την κοινωνία μας. Στο «όμορφο ψέμα» που όμορφα καίγεται… Στον εύκολο πλούτο που εύκολα εξαϋλώνεται. Στην αβασάνιστη ψήφο που αβασάνιστα υφαρπάζεται. Και στην κακή μας μοίρα που μονίμως φταίει για όλα κι εμείς τη δεχόμαστε σαν κάτι αήττητο, που αρνείται να αντιμετωπίσει στην παλαίστρα του χρόνου, η δική μας ευθύνη…